زولبیا
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
زولبیا[۱] یا جلیبی نوعی شیرینی است که منشأ آن کشور هند یا اتیوپی، یا خراسان یا ترکیه دانسته شده‌است. معمولاً همراه با بامیه و گوش‌فیل به فروش می‌رسد. از مواد اولیه اینگونه شیرینی می‌توان به ماست و نشاسته و خمیرمایه اشاره کرد که پس از ترش شدن و به اصطلاح ورآمدن آن را به آرد اضافه می‌کنند. غالباً زولبیا و بامیه در ماه رمضان در هنگام افطار یا سحری مصرف می‌شود. تولید و مصرف این شیرینی در گستره وسیعی از جهان شامل شرق آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا رواج دارد.
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
تاریخچه
اولین دستور پخت شناخته شده این غذا مربوط به قرن دهم در کتاب آشپزی عربی کتاب الطبیخ اثر ابن سیار الوراق است.[۲] تاریخ ناصری به زولبیا اشاره شده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه نیز آورده شده‌است. نمی‌توان زمان مشخصی برای پیدایش زولبیا بامیه اعلام کرد و تنها منبع آن، تجارب و گفته‌های استادان قدیمی این حرفه است. حتی برخی از استادان قدیمی، زولبیا و بامیه را مربوط به زمان شاه عباس می‌دانند. با توجه به اینکه در برخی از شهرها مواد شیرینی همچون کشمش و خرما موجود نبود و برای بردن این مواد به شهرهای دیگر نیز مشکلات نظیر خراب شده این مواد غذایی وجود داشت تولید زولبیا و بامیه در شهرهایی که از مواد شیرینی وجود نداشت گسترش پیدا کرد.[۳]
پانویس
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.