زبان‌شناسی تاریخی

زبان‌شناسی تاریخی (به انگلیسی: Historical linguistics) یا زبان‌شناسی درزمانی (به انگلیسی: Diachronic linguistics)، به دانش مطالعهٔ تغییرات زبان‌ها در گذر زمان گفته می‌شود. زبان‌شناسی تاریخی، نه‌تنها برای پی‌بردن به دینامیک و چگونگی عملکرد پدیدهٔ بروز تغییرات در زبان‌ها، اهمیت دارد، در مقیاسی بالاتر و کلی‌نگرانه‌تر، در جهت فهم طبیعت زبان‌های انسانی، مفید و حیاتی است؛ چراکه زبان‌ها به‌هیچ‌وجه، ثابت و استاتیک، نیستند بلکه به‌طور مداوم و پیوسته در حال نشوونما، جریان و شارش^[۱] می‌باشند.

بررسی خانواده‌های زبانی در حوزه زبان‌شناسی تاریخی، قرار دارد.

زیررده‌های زبانشناسی تاریخی:

• زبان‌شناسی تطبیقی
• ریشه‌شناسی
• گویش‌شناسی
• واج‌شناسی
• علم صرف یا ریخت شناسی

تغییرات آوایی

هرچند با گذشت زمان، تمامی مؤلفه‌های دستوریِ زبان می‌تواند دچار تغییرات گردد، برخی از انواع دگرگونی‌ها پی‌آمدها و اثرات آشکارتری را بروز می‌دهند.

تغییرات واژگانی و معنایی

یکی دیگر از انواع تغییرات دگرگونی‌هایی است که می‌تواند در دایره لغات و واژگان (lexicon) یک زبان وارد گردد. روند بروز تغییرات واژگانی در زبان‌ها به صور مختلف و در جهات گوناگون ممکن است اتفاق بیفتد. اغلب اوقات این پدیده می‌تواند انعکاس تعاملات، تحولات، و داد و ستدهای نوین فرهنگی ما بین ملل گوناگون باشد.

جستارهای وابسته

• زبان‌شناسی تطبیقی
• رابطه ژنتیکی (زبان‌شناسی)
• نسب مشترک
• زنجیره گویشی

پانوشته‌ها

1. Flux

منابع

• Crystal, D. (1996), The Cambridge Encyclopedia of Language, 2nd edition, UK, Cambridge University Press. ISBN 0-521-55967-7
• Clark, V. P. , Eschholz, P. A. , and Rosa, A. F. (eds.) (1981), Language, Introductory Readings, 3rd ed. , St. Martin's Press, Inc. , ISBN 0-312-46796-6
• O'Grady, W. , Dobrovolsky, M. , and Aronoff, M. (1993), Contemprary Linguistics, An Introduction, 2nd edition, St. Martin Press, Inc. ISBN 0-312-06780-1