رایانش اریخت
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
رایانش اَریخت[1] به سیستم رایانشی ای اشاره دارد که در آن از شمار زیادی پردازنده موازی و یکسان که هر کدام توان پردازشی محدود و تعاملات محلی دارند، استفاده می‌شود. اصطلاح رایانش اَریخت برای نخستین بار در سال ۱۹۹۶ در MIT در مقاله‌ای با عنوان "Amorphous Computing Manifesto" بکار رفت.
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
نمونه‌هایی از رایانش اَریخت در طبیعت عبارتند از: زیست‌شناسی رشد (رویش اندام‌های چندیاخته‌ای از تک یاخته‌ها)، زیست‌شناسی مولکولی (سازماندهی اجزای زیر-یاخته‌ای و سیگنالینگ درون-یاخته‌ای)، شبکه‌های عصبی، مهندسی شیمی (سیستم‌های ناترازمند) و …
مطالعه رایانش اَریخت به بستر فیزیکی (زیست شناختی، الکترونیک، نانوفناوری و ..) نمی‌پردازد، بلکه به ویژگی‌های الگوریتم‌های اریخت می‌پردازد.
رایانش اَریخت مشخصات زیر را دارد:
- با دستگاه‌های موازی پیاده‌سازی می‌شوند.
- دستگاه‌هایی با حافظه و توان پردازشی محدود.
- دستگاه‌ها ناهمزمان عمل می‌کنند.
- دستگاه‌ها آگاهی پیشینی ای از از مکان خود ندارند.
- دستگاه‌ها فقط به صورت مخلی با هم ارتباط برقرار می‌کنند.
- رفتار خود-سازمانگر
- دستگاه تحمل خطای(Fault tolerance) بالایی دارند.
منابع
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.