جورجو وازاری

جورجو وازاری
جورجو وازاری
	خودنگاره وازاری
زادهٔ	۳۰ ژوئیهٔ ۱۵۱۱; آرتزو، جمهوری فلورانس
درگذشت	۲۷ ژوئن ۱۵۷۴ (۶۲ سال); فلورانس، دوک‌نشین بزرگ توسکانی
ملیت	ایتالیا
شناخته‌شده; برای	نگارش زندگی‌نامه هنرمندان دوره رنسانس
جنبش	رنسانس

جورجو وازاری (ایتالیایی: Giorgio Vasari؛ ‎/vəˈsɑːri/‎؛ ‏ همچنین US: ‎/-ˈzɑːr-, vɑːˈzɑːri/‎؛ ‏^[۱]^[۲]^[۳]^[۴] ایتالیایی: [ˈdʒordʒo vaˈzaːri]؛ زاده ۳۰ ژوئیه ۱۵۱۱ - مرگ ۲۷ ژوئن ۱۵۷۴) نقاش، نویسنده، تاریخ‌نگار و معمار اهل ایتالیا بود. شهرت امروزینش بخاطر نوشتن زندگی‌نامه هنرمندان دوره رنسانس به نام زندگی برجسته‌ترین نقاشان، پیکرتراشان و معماران^[۵] به زبان ایتالیایی است که مبنای عقیدتی نگارش تاریخ هنر تلقی می‌شود.

اطلاعات اجمالی جورجو وازاری, زادهٔ ...

بستن

وازاری در شهر آرتزو در توسکانی متولد شد. در سن شانزده سالگی به وسیلهٔ کاردینال لسلیویو پاسرینی به فلورانس فرستاده شد. او به گروه آندریا دل سارتو و شاگردانش، روسو فیورنتینو و جاکوپو پونتورمو که آموزش‌های انسانی آن‌ها تحسین شده‌است پیوست. او با میکل آنژ که سبک نقاشی‌اش را تحت تأثیر قرار داده بود دوست شده بود. در ۱۵۲۹ جورجو به رم رفت. جایی که دربارهٔ کارهای رافائل و دیگر هنرمندان رومی رنسانس مطالعه کرد. شیوه‌های نقاشی خود وازاری بیشترین تحسین را در طول زندگی‌اش و بعد از آن داشته‌است.

آثار نقاشی

در سال ۱۵۴۷ او سالن مقام صدر اعظمی در پالاتزو دی لاکانسلریا در رم را با نقاشی‌های دیواری بنام سالادی سنتو گیورنی به اتمام رساند. او به‌طور مداوم توسط اعضای خانواده مدیچی در فلورانس و رم به کار گرفته می‌شد و در ناپل، آرتزو و جاهای دیگر مشغول به کار بود.

هنوز بسیاری از تصاویر او وجود دارند. مهم‌ترین نقاشی دیواری در سالادیکوسیمو در پالاتسو وکیو^[۶] در فلورانس وجود دارد که او و دستیارانش در سال ۱۵۵۵ آن را کار کرده بودند و بعد از آن نقاشی‌های دیواری داخل واست کاپولا را آغاز کردند. آن‌ها توسط فدریکو زوکاری و با کمک جیوانی بالدوچی به اتمام رسیدند.

او همچنین به سازماندهی دکوراسیون استودیولو کمک کرد که اکنون در پالاتسو وکیو به هم متصل هستند. در کلیسای سانتا کروچه او برای نقاشی از ستایش مغ مسئول شد؛ که توسط پاپ پیوس پنجم در سال ۱۵۶۶ راه‌اندازی شد و در فوریه ۱۵۶۷ به پایان رسید. این نقاشی اخیراً قبل از اینکه در در نمایشگاه سال ۲۰۱۱ در رم و ناپل قرار داده شود ترمیم شد و در نهایت برنامه‌ریزی شد که آن را به کلیسای سانتا کروچه در بوسکو (در استان الکساندریا ناحیه شمال غربی ایتالیا) بازگردانند.

آثار معماری

وازاری شاید بیشتر در معماری موفق بود تا در نقاشی. ایوان سر پوشیده او پالاتزو دی اوفیتزی به آرنو باز می‌شود تا ویستا در انتهای حیاط بلند و طولانی خود یک قطعه منحصر بفرد از برنامه‌ریزی شهری که اطراف آن به عنوان یک میدان عمومی است را داشته باشد، جایی که اگر به عنوان یک خیابان کوتاه در نظر گرفته شود به عنوان یکی از خیابان‌های رنسانس بایک معماری یکپارچه منحصر بفرد است.

چشم‌انداز ایوان از سمت آرنو با کریدور وازاری در ابتدا ساختار بسیار کمی از خط رودخانه است که به سمت رود باز هستند و به نظر می‌رسد که به آغوش رودخانه می‌ریزند. وازاری در فلورانس نیز پاساژهای طولانی را ساخت که اکنون کریدورهای وازاری نامیده می‌شوند. جایی که به اوفیزی با پلازو پیتی در سمت دیگر رودخانه متصل است. راهرو محصور در خشکی در کنار رودخانه آرنو در مقابل پونته وکیو و بادهای خارجی اطراف ساختمان‌های مختلف از روی گذرگاه عبور می‌کند.

او همچنین کلیساهای قرون وسطی، باسیلیکای سنت ماریا نولا و کلیسای سانتا کروچه را بازسازی کرد. در هر دو ساختمان صحنه نمایش اصلی و انبار را حذف کرد و به یکپارچه‌سازی سیستم عامل گروه کر به شیوهٔ یکپارچه‌سازی زمان خودش پرداخت. در سال ۱۵۶۲ وازاری گنبد هشت ضلعی کلیسای بانوی ما در پیستویا را ساخت که نمونه مهمی از معماری رنسانس است.