From Wikipedia, the free encyclopedia
مجمع‌الجزایر گالاپاگوس گروه-جزیره‌ای آتشفشانی در اقیانوس آرام، در ۹۲۶ کیلومتری غرب اکوادور می‌باشد. این گروه-جزیره بر روی خط استوا قرار گرفته و از لحاظ جغرافیای سیاسی بخشی از اکوادور محسوب می‌شود. جزایر گالاپاگوس و آب‌های اطراف آن یکی از استان‌های اکوادور و همچنین یک پارک ملی و یک منطقه محافظت شده دریایی را تشکیل می‌دهند. زبان رسمی در این جزایر اسپانیایی است و جمعیت آن‌ها کمی بیش از ۲۵٬۰۰۰ نفر می‌باشد.
شهرت این جزایر به خاطر گونه‌های جانوری و گیاهی منحصربه‌فردی است که در این جزایر یافت می‌شوند. این گونه‌ها توسط چارلز داروین و طی سفر دریایی بیگل (بر عرشه کشتی بریتانیایی‌ای به همین نام متعلق به نیروی دریایی سلطنتی) مورد مطالعه قرار گرفتند. مشاهدات و نمونه‌برداری‌های وی در طول این سفر نقش اصلی را در شکل‌گیری نظریۀ مشهور داروین به نام مقدمه‌ای بر نظریه فرگشت به‌وسیلۀ انتخاب طبیعی بوده‌است.
اولین ورود ثبت شده به این جزایر مربوط به سال ۱۵۳۵ میلادی و زمانی است که یک کشیش اهل دومینیکن به نام فری توماس دو برلانگا برای حل یک اختلاف ما بین فرانسیسکو پیزارو و افسران تحت فرمانش به پرو رفت. دوبرلانگا در ابتدا مسیر خود را گم کرد ولی در نهایت به مناطق تحت سیطره اسپانیا بازگشت و وضعیت جزایر و موجودات زنده ساکن آن‌ها را برای دیگران توصیف کرد. اولین نقشۀ این جزایر به دست آمبروس کولی در سال ۱۶۸۴ ترسیم شد؛ او که دزدی دریایی بود از نام دوستان خود و یک نجیب‌زاده انگلیسی که به آن‌ها کمک می‌کرد برای نامگذاری جزایر استفاده کرد. هم‌اکنون دولت اکوادور از نام‌های اسپانیایی برای نامگذاری بیشترِ آن‌ها استفاده می‌کند. هرچند با وجود داشتن نام‌های رسمی، بسیاری افراد، به‌ویژه دانشمندان، همچنان از نام‌های قدیمیِ انگلیسی که چارلز داروین به کار برده استفاده می‌کنند. این جزیره از نظر عجایبِ طبیعی یکی از جالب‌ترین نقاط دنیاست.[1]
این جزیره‌ها به عنوان یکی از میراث جهانی توسط سازمان یونسکو انتخاب شده‌اند.
جزایر گالاپاگوس در شرق اقیانوس آرام در ۹۷۳ کیلومتری سواحل غربی آمریکای جنوبی قرار گرفته‌است. نزدیک‌ترین خشکی به این جزایر در ۹۲۶ کیلومتری شرق آن و سرزمین اصلی کشور اکوادور است که این جزایر به آن تعلق دارد.
عرض جغرافیایی این جزایر بین ۱ درجه و ۴۰ دقیقۀ شمالی و ۱ درجه و ۳۶ دقیقۀ جنوبی و طول جغرافیایی آن‌ها بین ۸۹ درجه و ۱۶ دقیقه غربی و ۹۲ درجه و ۱ دقیقه غربی می‌باشد. خط استوا از میان این جزایر عبور و آن‌ها را به دو قسمت نیمکره شمالی و نیمکره جنوبی تقسیم می‌کند. قله‌های آتشفشانی وولف و اکوادور در جزیره ایزابلا دقیقاً بر روی خط استوا واقع شده‌اند. فاصله خرده جزیره اسپانیولا در جنوبی‌ترین نقطه این گروه-جزیره، و جزیره داروین در شمالی‌ترین نقطه آن، ۲۲۰ کیلومتر است. با وجود قرار گرفتن جزایز در دو سمت خط استوا، سازمان آب‌نگاری بین‌المللی آن‌ها را جزئی از اقیانوس آرام جنوبی قلمداد می‌کند.
جزایر گالاپاگوس شامل ۷٬۸۸۰ کیلومتر مربع خشکی و ۴۵٬۰۰۰ کیلومتر مربع دریا می‌باشد. بزرگترین جزیره آن با نام ایزابلا دارای وسعتی برابر با ۵۸۲۷ کیلومتر مربع است و در حدود سه چهارم کل خشکی‌های این مجمع الجزایر را تشکیل می‌دهد. مرتفع‌ترین نقطه در این جزایر، قله آتشفشانی وولف با ارتفاع ۱٬۷۰۷ متری از سطح آب‌های آزاد، در جزیره ایزابلا واقع شده‌است گالاپاگوس از ۱۸ جزیره اصلی و ۳ جزیره فرعی و کوچک‌تر و همچنین ۱۰۷ صخره و جزیرک تشکیل شده‌است. این جزایر در برخوردگاه سه‌گانه گالاپاگوس (محل برخورد سه پوسته قاره‌ای) واقع شده‌اند. گروه جزیره گالاپاگوس بر روی پوسته قاره‌ای نازکا قرار گرفته که با سرعت ۶٫۴ سانتیمتر در سال در جهت شرق و جنوب شرقی به زیر پوسته قاره‌ای آمریکای جنوبی در حال حرکت است. این گروه-جزیره بر روی تفتگاه گالاپاگوس شگل گرفته‌اند. در این تفتگاه، پوسته زمین از قسمت زیرین بوسیله یک پدیده حرارتی با نام ستون گوشته‌ای ذوب شده و منجر به ایجاد آتشفشان می‌شود. نخستین شکل‌گیری جزایر در فاصله زمانی ۹۰ میلیون تا ۸ میلیون سال پیش تخمین زده شده‌است.
جزایر با قدمت طولانی‌تر که با گذشت زمان، از ستون گوشته‌ای فاصله گرفته، به صورت تدریجی به زیر سطح آب رفته‌اند. این در حالی است که جزایر جوان‌تر مانند ایزابلا و فرناندینا، هنوز در حال شکل‌گیری هستند. آخرین فوران آتشفشانی در جزیره فرناندینا در سال ۲۰۰۹ رخ داد که مواد مذاب را هم به ساحل و هم به کاسه آتشفشانی آن آتشفشان در حال فوران سرازیر کرد.
در بیشتر روزهای سال، دارای آب و هوا معتدل است و بارش باران در آنجا کم می‌باشد.[1]
۱۸ جزیره اصلی (جزایر دارای وسعتی بالاتر از ۱ کیلومتر مربع) در گروه جزیره گالاپاگوس وجود دارند:
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
با وجود اینکه مجمع الجزایر بر روی خط استوا واقع شده، جریان هامبالت آب‌های سرد را به این جزایر به همراه می‌آورد و این جریان باران‌های ریز مکرر را در بیشتر فصول سال را سبب می‌شود. آب و هوا به‌طور دوره ای تحت تأثیر رویدادهای ال نینیو می‌باشد که حدود هر ۳ تا ۷ سال رخ داده و توسط دمای گرم سطحی آب، افزایش سطح دریا، مواجتر شدن دریا و تقلیل مواد مغذی درون آب، مشخص می‌گردد.[2]
در طول فصلی که گاروآ نامیده می‌شود (ژوئن تا نوامبر)، دمای آب حدود ۲۲ درجه سلسیوس (۷۲ درجه فارنهایت) می‌رسد. باد سردی به‌طور مداوم از جنوب و جنوب شرقی می‌وزد. بارش باران‌های دانه ریز مکرر در اکثر روزها ادامه یافته و مه غلیظ جزایر را غیرقابل رویت می‌کند. در طول فصل گرم (از دسامبر تا می) میانگین دمای آب تا ۲۵ درجه سلسیوس (۷۷ درجه فارنهایت) افزایش می‌یابد، هیچ بادی نمی‌وزد و هوا آفتابی بوده، باران به ندرت باریده اما در صورت بارش، باران شدید بوده.
با توجه به ارتفاع جزایر مختلف از سطح دریا، شرایط آب و هوایی نیز تغییر می‌کند. با افزایش ارتفاع از سطح دریا، دمای هوا کاهش می‌یابد در حالیکه بارش به دلیل تغلیظ رطوبت در ابرهای روی شیب‌ها افزایش می‌یابد. تفاوت فاحشی در میزان بارش بین مکان‌هایی با ارتفاعات مختلف به چشم می‌خورد، این تفاوت در بارش بین مکان‌های مختلف از جزایر و در فصول مختلف نیز قابل مشاهده است.
سفرهای هوایی به گالاپاگوس دارای گزینه‌های محدودی می‌باشد، سن کریستوبال (فرودگاه سن کریستوبال) و بالترا (فرودگاه سیمور). هواپیماهای بخش خصوصی باید از فرودگاه واقع در بالترا استفاده کرده که این فرودگاه مجهز به اقامتگاه‌هایی هستند که در طول شب پرواز دارند. فرودگاه سیمور در بالترا اخیراً برای جای دادن هواپیماهای بزرگتر بازسازی شده‌است. (۲۰۱۲–۲۰۱۳)
تا سال ۱۹۶۹ تنها پروازهای خصوصی و پروازهایی که دارای پروانه و صلاحیت رسمی بودند، اجازه ورود به فرودگاه را داشتند. تا آوریل سال ۱۹۶۹ که هتل جنگلی نلسونن گالاپاگوس اولین تورها را برنامه‌ریزی کرد، هیچ پرواز معمولی به این فرودگاه وجود نداشت. بلافاصه بعد از آن تورها، آژانس‌های مسافرتی دیگر شروع به ارائه خدمات تور و گردشگری با کشتی‌ها و کروزها نمودند و ماهیگیران محلی قایق‌های کوچک و چوبی خود را تبدیل به قایق‌های گردشگری برای مسافران کردند. این کشتی‌ها اصلی‌ترین راه برای اقامت‌های طول شب در گالاپاگوس بودند. امروزه حدود ۸۵ قایق تفریحی و کشتی که مجهز به جای خواب برای مسافران برای سفرهای طول شب موجود است. همچنین بالترا برای پذیرا بودن مسافران در طول شب نیازمند اخذ اجازه‌نامه از ارتش دولت می‌باشد. در دیگر جزایر قابل سکونت نیز اردو زدن را در سواحل به منظور وسیله تفریح افراد محلی، امکان‌پذیر گردیده شده‌است. تمامی اجازه‌های این اردوگاه‌ها محدود به تعداد افراد و شب‌های اقامت می‌باشد که حداکثر سه شب اجازه کمپ زنی داده می‌شود.
هتل‌های روی سطح زمین در جزایر دارای سکنهٔ سن کریستوبال، سانتا کروز، فلورآنا و ایزابلا دایر شده‌اند. تا سال ۲۰۱۲ بیش از نیمی از مسافران گالاپاگوس توسط تورهای روزانه و در این هتل‌های کوچک از خدمات تور بهرمند شدند. رستوران‌ها و دسترسی آسان و اقتصادی این سفر را به یکی از سفرهای جذاب تبدیل می‌کند. تورهای کشتی‌های کروز هنوز هم بهترین راه برای دیدن طبیعت پیچیده و حیات وحش جزایر محسوب می‌گردد.
تنها ۱۱۶ مرکز پذیرای مسافران در گالاپاگوس می‌باشد. ۵۴ مرکز از این مراکز بر روی سطح خشکی واقع شده‌اند و ۶۲ مرکز جهت غواصی عمیق یا غواصی با لوله دخول و خروج هوا در عمق کم می‌باشد. گروه‌های کوچک تنها قادرند در شیفت‌هایی که ۲ تا ۴ ساعته هستند بازدید به عمل بیاورند که مقصود از این شیفت‌ها محدود کردن تأثیرات روی منطقه می‌باشد. تمامی گروه‌ها دارای رهبر تور هستند که دارای گواهینامه تور باشد.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
