جایزه معماری پریتزکر

جایزهٔ معماری از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد

جایزه معماری پریتزکر

جایزهٔ معماری پریتْزْکِر[الف] هر ساله «به‌منظور بزرگداشت معمار یا معمارانی زنده اهدا می‌شود که آثار ساخته‌شدهٔ ایشان دلالت بر ترکیبی از صفاتی چون استعداد، بینش، و تعهد داشته و از طریق هنر معماری خدماتی قابل توجه و پیوسته را به بشریت و محیط مصنوع کرده‌اند».[۱] این جایزه را جی آرتور پریتزکر و همسرش سیندی[ب] در سال ۱۹۷۹ بنیان گذاردند و خانواده پریتزکر و بنیاد هایت هزینه‌های آن را تأمین می‌کنند.[۲] جایزهٔ پریتزکر از برترین جوایز معماری دنیا به‌شمار می‌رود[۳] و به‌کرات از آن با عنوان جایزه نوبل معماری یاد شده‌است.[۴][۵][۶]

اطلاعات اجمالی جایزه معماری پریتزکر, توصیف ...
جایزه معماری پریتزکر
Thumb
مدال جایزهٔ معماری پریتزکر
توصیفیک عمر دستاورد حرفه‌ای در هنر معماری
پشتیبان مالیبنیاد هایت
کشورایالات متحده آمریکا 
پاداش(ها)۱۰۰٬۰۰۰ دلار آمریکا
نخستین دوره۱۹۷۹؛ ۴۶ سال پیش (۱۹۷۹-خطا: زمان نامعتبر}})
آخرین دوره۲۰۲۴
وبگاه
بستن

به نوشتهٔ وبگاه این جایزه برندگان آن «فارغ از ملیت، نژاد، مذهب، یا مرام» انتخاب می‌شوند.[۷] به برندهٔ جایزه ۱۰۰٬۰۰۰ دلار آمریکا، یک گواهی تقدیر، و از سال ۱۹۸۷ به بعد یک مدال برنز با طرحی الهام‌گرفته از آثار لویی سالیوان اهدا می‌شود[۱] که روی آن سه کلمهٔ لاتین firmitas (ایستایی)، utilitas (کارایی)، و venustas (زیبایی) (سه کیفیت مطلوب معماری از نظر ویتروویوس، معمار روم باستان) حک شده‌است.[۸] پیش از ۱۹۸۷ به جای این مدال برنز مجسمه‌ای از هنری مور (که در نسخهٔ محدود ساخته شده‌بود) به برنده اهدا می‌شد.[۱]

مدیر نهاد اجرایی جایزه مارتا تورن[۹] فهرست نامزدها را با پرسش از برندگان پیشین، دانشگاهیان، منتقدان، و دیگر افرادی که «تخصص و علاقه‌ای در زمینهٔ معماری دارند» تهیه می‌کند.[۷] هر معمار دارای پروانهٔ اشتغال نیز می‌تواند با ارسال تقاضایی پیش از یکم نوامبر هر سال خود را نامزد دریافت جایزه سال آتی کند. در ۱۹۸۸ گوردون بانشفت خودش را نامزد کرد و در نهایت برندهٔ جایزه شد.[۱۰] هیئت داوری، که هر سال متشکل از پنج تا نُه متخصص شناخته‌شده در زمینه‌های «معماری، کسب‌وکار، آموزش، نشر، و فرهنگ» است، در اوایل سال میلادی نامزدها را می‌سنجد و برنده را در بهار آن سال اعلام می‌کند.[۷] رئیس کنونی نهاد جایزه استیون برایر است. این سمت پیشتر بر عهدهٔ جان کارتر براون (۱۹۷۹–۲۰۰۲)، جیکوب روتشیلد (۲۰۰۳–۲۰۰۴)، پیتر پالومبو (۲۰۰۵–۲۰۱۵)، و گلن مورکات (۲۰۱۷–۲۰۱۸) بوده‌است.[۱۱]

برندگان

خلاصه
دیدگاه

فیلیپ جانسون در سال ۱۹۷۹ «برای ۵۰ سال تخیل و سرزندگی‌ای که در تعداد بیشماری موزه، نمایش‌خانه، کتابخانه، خانه، باغ، و بنای اداری مجسم شده‌است» نخستین برندهٔ جایزهٔ معماری پریتزکر شد.[۱۲] در سال ۲۰۰۴ زها حدید اولین زنی بود که برندهٔ این جایزه شد.[۱۳] جوانترین برندهٔ جایزه هم ریوئه نیشی‌زاوایِ ۴۴ساله در سال ۲۰۱۰ بود.[۱۴] شرکای معماری برندهٔ جایزه (ژاک هرتزوگ و پیر دمورن در سال ۲۰۰۱، و کازویو سجیما و نیشی‌زاوا در سال ۲۰۱۰) در دریافت جایزه نیز شریک بوده‌اند. در ۱۹۸۸ گوردون بانشفت و اسکار نیمایر هر دو به شکل مستقل برندهٔ جایزه شدند.[۱۵] در سال ۲۰۱۷ رافائل آراندا،[پ] کارمه پیجم،[ت] و رامون ویالتا[ث][۱۶] نخستین گروه سه نفره‌ای بودند که برندهٔ این جایزه شدند.[۱۷] برندهٔ جایزهٔ معماری پریتزکر در سال ۲۰۲۲ دیبدو فرانسیس کره است.

اطلاعات بیشتر ردیف, سال ...
ردیفسالبرندهملیّتعکسنمونه‌اثر (سال تکمیل)مکان اهدای جایزهمنبع
۱۱۹۷۹فیلیپ جانسونآمریکاخانه شیشه‌ای (۱۹۴۹)دامبرتون اکس، واشینگتن، دی.سی.[۱۸]
۲۱۹۸۰لوئیس باراگانمکزیکتورس د ستلیته (۱۹۵۷)دامبرتون اکس، واشینگتن، دی.سی.[۶]
۳۱۹۸۱جیمز استیرلینگبریتانیاکتابخانه تاریخ استیلی (۱۹۶۸)موزه ساختمان ملی، واشینگتن، دی.سی.[۱۹]
۴۱۹۸۲کوین روشه[ج]ایرلند
آمریکا
ساختمان شوالیه‌های کلمبوس (۱۹۶۹)مؤسسه هنر شیکاگو[۴]
۵۱۹۸۳آی.ام. پی[چ]آمریکانگارخانه ملی هنر، ساختمان شرقی (۱۹۷۸)موزه متروپولیتن نیویورک[۲۲]
۶۱۹۸۴ریچارد مایرآمریکاموزه هنرهای (۱۹۸۳)نگارخانه ملی هنر (آمریکا)، واشینگتن، دی.سی.[۴]
۷۱۹۸۵هانس هولایناتریشموزه ابتیبرگ (۱۹۸۲)کتابخانه هانتینگتون، سان مارینو، کالیفرنیا[۴]
۸۱۹۸۶گوتفرید بوهمآلمان
(آلمان غربی)
کلیسای رستاخیز مسیح، کلن (۱۹۶۸)تالار زرگران، لندن[۴]
۹۱۹۸۷کنزو تانگهژاپنکلیسای جامع مریم مقدس (۱۹۶۴)موزه هنر کیمبل، فورت وورث، تگزاس[۲۳]
۱۰۱۹۸۸گوردون بانشفت
(جایزهٔ مشترک)
آمریکاکتابخانه اسناد و کتاب‌های نادر باینیکی (۱۹۶۳)مؤسسه هنر شیکاگو[۴][۲۴]
اسکار نیمایر
(جایزهٔ مشترک)
برزیلکلیسای جامع برازیلیا (۱۹۵۸)[۴][۲۴]
۱۱۱۹۸۹فرانک گری[ح]کانادا
آمریکا
تالار کنسرت والت دیزنی (۲۰۰۳)تودای‌جی، نارا، ژاپن[۲۲]
۱۲۱۹۹۰آلدو روسیایتالیاموزه بونه‌فانتن (۱۹۹۰)پالازو گراسی، ونیز[۲۶]
۱۳۱۹۹۱رابرت ونچوریآمریکانگارخانه ملی لندن، بال سینزبری (۱۹۹۱)کاخ ایتروبیده، مکزیکو سیتی[۲۷]
۱۴۱۹۹۲آلوارو سیزاپرتغالاکسپو ۱۹۹۸ (۱۹۹۸)کتابخانه هارولد واشینگتن، شیکاگو[۲۸]
۱۵۱۹۹۳فومیهیکو ماکیژاپنورزشگاه متروپولیتن توکیو (۱۹۹۱)قلعه پراگ[۲۳]
۱۶۱۹۹۴کریستیان دپورتزآمپاکفرانسهسفارت فرانسه در برلین (۲۰۰۳)مرکز همایش کلمبوس، ایندیانا[۲۹]
۱۷۱۹۹۵تادائو آندوژاپنکلیسای نور (۱۹۸۹)پتی تریانو، ورسای[۳۰]
۱۸۱۹۹۶رافائل مونئواسپانیاادیتوریوم و مرکز همایش کورسال (۱۹۹۹)مرکز گتی، لس‌آنجلس[۲۲]
۱۹۱۹۹۷سور فهننروژموزه یخچال‌های طبیعی نروژ (۱۹۹۱)موزه گوگنهایم بیلبائو[۳۱]
۲۰۱۹۹۸رنزو پیانوایتالیافرودگاه بین‌المللی کانزای (۱۹۹۴)کاخ سفید، واشینگتن، دی.سی.[۳۲]
۲۱۱۹۹۹نورمن فاستربریتانیاپل هزاره لندن (۲۰۰۰)موزه آلتس، برلین[۲۲]
۲۲۲۰۰۰رم کولهاسهلندکازا دا موزیکا، پورتو (۲۰۰۳)پارک باستان‌شناسی اورشلیم[۳۳]
۲۳۲۰۰۱هرتزوگ و دمورنسوئیستیت مدرن (۲۰۰۰)مانتیسلو، شارلوتسویل، ویرجینیا[۳۴]
۲۴۲۰۰۲گلن مورکاتاسترالیابرورا واترز این (۱۹۸۳)کاپیتول، رم[۳۵]
۲۵۲۰۰۳یورن اوتزاندانمارکتالار اپرای سیدنی (۱۹۷۳)آکادمی سلطنتی هنرهای زیبای سان فرناندو، مادرید[۳۶]
۲۶۲۰۰۴زها حدید[خ]عراق
بریتانیا
مرکز هنرهای معاصر سینسینتی (۲۰۰۳)موزه ارمیتاژ، سن‌پترزبورگ[۲۲]
۲۷۲۰۰۵تام مینآمریکاساختمان فدرال سان فرانسیسکو (۲۰۰۷)غرفه جی پریتزکر، شیکاگو[۳۸]
۲۸۲۰۰۶پائولو مندز دا روشابرزیلنمازخانه سن پیترو، سائو پائولو (۱۹۸۷)کاخ دلمه‌باغچه، استانبول[۳۹]
۲۹۲۰۰۷ریچارد راجرز[د]بریتانیاساختمان لویدز (۱۹۸۶)بانکتینگ هاوس، وایت‌هال، لندن[۴۱]
۳۰۲۰۰۸ژان نوولفرانسهتوره گلوریس (۲۰۰۵)کتابخانه کنگره، واشینگتن، دی.سی.[۲۲][۴۲]
۳۱۲۰۰۹پیتر زومتورسوئیسمرکز آب‌درمانی والس (۱۹۹۶)کاخ قانون‌گذاری بوئنوس آیرس[۲۲][۴۳]
۳۲۲۰۱۰کازویو سجیما و ریوئه نیشی‌زاوا
(ساناآ)
ژاپنموزه هنرهای معاصر قرن بیست‌ویکم، کانازاوا (۲۰۰۳)جزیره ایلیس، نیویورک[۴۴]
۳۳۲۰۱۱ادواردو سوتو د موراپرتغالورزشگاه شهری براگا (۲۰۰۴)ادیتوریوم اندرو دابلیو. ملون، واشینگتن، دی.سی.[۴۵]
۳۴۲۰۱۲وانگ شوچینموزه تاریخ نانگبو (۲۰۰۸)تالار بزرگ خلق، پکن[۴۶]
۳۵۲۰۱۳تویو ایتوژاپنکتابخانه سندای (۲۰۰۱)کتابخانه و موزه جان اف. کندی، بوستون[۴۷]
۳۶۲۰۱۴شیگرو بانژاپنمرکز پمپیدو-متس (۲۰۱۰)موزه ملی آمستردام، آمستردام[۴۸]
۳۷۲۰۱۵فرای اتو[ذ]آلمانورزشگاه المپیک مونیخ (۱۹۷۲)نیو ورلد سنتر، میامی[۴۹][۵۰]
۳۸۲۰۱۶الخاندرو آراوناشیلیبرج‌های تایلندی، دانشگاه کاتولیک پاپی شیلی (۲۰۰۵)مقر سازمان ملل متحد، نیویورک[۵۱][۵۲]
۳۹۲۰۱۷رافائل آراندا، کارمه پیجم، و رامون ویالتا
(معماران آرسی‌آر)
اسپانیاکتابخانه سنت آنتونی، بارسلونا (۲۰۰۸)قصر آکاساکا، توکیو[۵۳]
۴۰ ۲۰۱۸ بالکریشنا دوشی هند مؤسسه هندی مدیریت، بنگلور (۱۹۷۷–۱۹۹۲، در چند فاز) موزه آقاخان، تورنتو [۵۴][۵۵]
۴۱ ۲۰۱۹ آراتا ایسوزاکی ژاپن موزه هنر میتو (۱۹۹۰) کاخ ورسای [۵۶]
۴۲ ۲۰۲۰ ایوون فارل و شلی مک‌نامارا ایرلند

ساختمان گرافتون دانشگاه بوکونی (۲۰۰۷) به‌صورت برخط[ر]
۴۳ ۲۰۲۱ آن لاکاتون و ژان فیلیپ واسال فرانسه مدرسه ملی معماری نانت (۲۰۰۹) به‌صورت برخط[ز][۵۷] [۵۸]
۴۴ ۲۰۲۲ دیبدو فرانسیس کره[ژ] بورکینافاسو
آلمان
مرکز معماری زمین در موپتی مالی (۲۰۱۰) ساختمان مارشال مدرسه اقتصاد لندن، لندن [۵۹]
۴۴ ۲۰۲۳ دیوید چیپرفیلد بریتانیا موزه نو برلین، برلین (۱۹۹۷–۲۰۰۹) آگورای باستانی آتن [۶۰]
۴۵ ۲۰۲۴ ریکن یاماموتو[س] ژاپن موزه هنر یوکوسوکا در کاناگاوا در ژاپن (۲۰۰۷) موزهٔ هنر شیکاگو [۶۱]
بستن

حواشی

در سال ۲۰۱۳، گروه دانشجویی «زنان در طراحی»[ش] در مدرسه عالی طراحی هاروارد در طوماری خواستار آن شدند که دنیس اسکات براون، همسر رابرت ونچوری (برندهٔ جایزهٔ پریتزکر در سال ۱۹۹۱)، در افتخار دریافت این جایزه با او شریک شناخته شود. این طومار گفتمان دربارهٔ تبعیض جنسیتی در معماری را ترویج داد و به نوشتهٔ نیویورک تایمز «تنش‌های دیرپا در دنیای معماری را بر سر اینکه آیا در حرفه‌ای که معتبرترین جایزه‌اش تا سال ۲۰۰۴ (که زها حدید برندهٔ این جایزه شد) به زنی داده نشد، جایگاه درخور زنان به‌شکلی پیوسته از ایشان مضایقه شده‌است یا نه احیا کرد.»[۶۲] بااینکه این طومار با حمایت بین‌المللی چندین برندهٔ پیشین همراه بود، هیئت داوری جایزه اعلام کرد که قابلیت بازبینی اعمال هیئت‌های داوری سابق را ندارد و نمی‌تواند دنیس اسکات براون و لو ونیو (همسران و شرکای ونتوری و وانگ شو، برندگان جایزهٔ پریتزکر در ۱۹۹۱ و ۲۰۱۲) در دریافت جایزه آن سال‌ها شریک بداند.[۶۳] اسکات براون به سی‌ان‌ان گفت که «به‌عنوان یک زن، در تمام طول زندگی حرفه‌ایش احساس کرده‌است که نخبگان معماری او را طرد کرده‌اند» و «جایزهٔ پریتزکر بر این مغالطه بنیان شده‌است که معماریِ شگرف نتیجهٔ کار یک نابغهٔ مذکر تک‌وتنها است به جای اینکه محصول کار گروهی باشد.»[۶۴]

یادداشت

  1. Pritzker Architecture Prize
  2. Cindy
  3. Rafael Aranda
  4. Carme Pigem
  5. Ramón Vilalta
  6. روشه در ایرلند متولد شد.[۲۰]
  7. پی در چین متولد شد.[۲۱]
  8. گری در کانادا متولد شد.[۲۵]
  9. حدید در عراق متولد شد.[۳۷]
  10. راجرز در ایتالیا متولد شد.[۴۰]
  11. † جایزهٔ اتو پس از مرگ به او اهداء شد.
  12. مراسم به دلیل دنیاگیری کووید-۱۹ به صورت برخط اجرا شد.
  13. مراسم به دلیل دنیاگیری کووید-۱۹ به صورت برخط اجرا شد.
  14. کره متولد بورکینافاسو است.
  15. ریکن یاماموتو در زمان اشغال چین از سوی ژاپن در شهر پکن چین متولد شده‌است.
  16. Women in Design

منابع

پیوند به بیرون

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.