بهاراتاناتیام

بهاراتاناتیام (انگلیسی: Bharatanatyam; تامیلی: பரதநாட்டியம்) یکی از اشکال اصلی رقص کلاسیک هندی است^[1][2] که از تامیل نادو سرچشمه گرفته‌است. این یکی از هشت فرم رقص کلاسیک هندی است که به‌طور گسترده به رسمیت شناخته شده‌است و مضامین مذهبی و ایده‌های معنوی جنوب هند، به ویژه شیوئیسم و به‌طور کلی هندوئیسم را بیان می‌کند.^[3][4][5]

یک شیوا قرن هفتم در کارناتاکا

ژست بهاراتاناتیام

بهاراتاناتیام در طول تاریخ هند الهام بخش موسیقیدان‌ها، شاعران، نقاشان، خوانندگان و مجسمه سازان بوده‌است.^[6]

بهاراتاناتیام
Bharatanatyam
பரதநாட்டியம்

یک رقصنده بهاراتناتیام
ریشه‌شناسی	پورتمانتو از کلمات تامیل بهاوام (بیان)، راگا (ملودی)، تالام (ریتم) و ناتیام (رقص)
گونه	رقص کلاسیک هندی
خاستگاه	تامیل نادو، هند

توصیفی از بهاراتاناتیام مربوط به قرن دوم پس از میلاد را می‌توان در حماسه باستانی تامیل سیلاپاتیکام (Silappatikaram) یافت، در حالی که مجسمه‌های معبد قرن ششم تا نهم پس از میلاد نشان می‌دهد که در اواسط هزاره اول پس از میلاد، این هنر نمایشی بسیار تکامل یافته بوده‌است.^[7][8] بهاراتاناتیام قدیمی‌ترین سنت رقص کلاسیک در هند است.^[9] بهاراتاناتیام فرم رقص رسمی در تامیل نادو است.

بهاراتاناتیام از همان ابتدای شکل‌گیری با مفاهیم مذهبی درآمیخته بوده و تا قرن نوزدهم منحصر به معابد هندو بود. در سال ۱۹۱۰ توسط دولت مستعمره بریتانیا ممنوع شد، اما از اوایل قرن بیستم، و همزمان با تغییرات اجتماعی و سیاسی حیات دوباره ای پیدا کرد و جامعه هندی به این ممنوعیت اعتراض کردند و عملکرد خود را در خارج از معابد در قرن بیستم گسترش دادند.^[8][10] تولیدات صحنه مدرن بهاراتاناتیام در سراسر هند گسترش یافته و محبوبیت یافته‌است که به روش‌های مختلف انجام شده و شامل اجراهای فنی، رقص خالص بر اساس ایده‌های غیر مذهبی و مضامین تلفیقی است.^[8] برادران تانجاور با رسمیت بخشیدن به بهاراتاناتیام به شکل هنری آهنگین، شکل واقعی رپرتوار روز اخیر بهاراتاناتیام را ارائه کردند.^[11]

یک حرکت در بهاراتاناتیام توسط راما وایدیاناتان در موزه گیمت (۲۰۰۹).

نگارخانه

• 
  یک رقصنده زن بهاراتاناتیام در حال بیان.
• 
  یک رقصنده مرد بهاراتاناتیام در حال بیان.
• 
  یک زن رقصنده بهاراتاناتیام.
• 
  رقصنده ای که ژست الهه میناکشی را اجرا می‌کند
• 
  یک رقصنده بهاراتاناتیام در حال زدن ژست در حین تمرین
• 
  گروهی از رقصندگان زن بهاراتاناتیام.

پانویس

1. Franco, Susanne; Nordera, Marina (2016-04-29). Dance Discourses: Keywords in Dance Research (به انگلیسی). Routledge. p. 202. ISBN 978-1-134-94712-6.
2. Planet, Lonely; Benanav, Michael; Bindloss, Joe; Brown, Lindsay; Butler, Stuart; Elliott, Mark; Harding, Paul; Holden, Trent; Mahapatra, Anirban (2019-10-01). Lonely Planet India (به انگلیسی). Lonely Planet. ISBN 978-1-78868-682-2.
3. Bharata-natyam Encyclopædia Britannica. 2007
4. Richard Schechner (2010). Between Theater and Anthropology. University of Pennsylvania Press. pp. 65–66. ISBN 978-0-8122-0092-8.
5. T Balasaraswati (1976), Bharata Natyam, NCPA Quarterly Journal, Volume 4, Issue 4, pages 1-8
6. Allen G. Noble; Ashok K. Dutt (1982). India: Cultural Patterns and Processes. Westview Press. p. 160. ISBN 978-0-86531-237-1.
7. Khokar, Mohan (1984). Traditions of Indian Classical Dance. India: Clarion Books. pp. 73–76.
8. James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: A-M. The Rosen Publishing Group. pp. 103–104. ISBN 978-0-8239-3179-8.
9. Richard Schechner (2010). Between Theater and Anthropology. University of Pennsylvania Press. p. 65. ISBN 978-0-8122-7929-0.
10. Pallabi Chakravorty; Nilanjana Gupta (2012). Dance Matters: Performing India on Local and Global Stages. Routledge. p. 30. ISBN 978-1-136-51612-2.
11. Mahotsav, Amrit. "'Tanjore Quartet' and the birth of modern-day Bharatanatyam". Azadi Ka Amrit Mahotsav, Ministry of Culture, Government of India (به انگلیسی). Retrieved 2022-07-20.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Bharatanatyam». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۸ نوامبر ۲۰۲۲.

پیوند به بیرون