بَهادُرشاه دوم (به اردو: بہادر شاہ دوم) معروف به «بَهادُرشاه پیروز» و با نام کامل «ابوالمظفر سراج‌الدین محمد بهادرشاه ظفر» آخرین امپراتور مغول از دودمان گورکانی در هندوستان بود. وی فرزند اکبرشاه دوم بود. از وی به عنوان آخرین پادشاه مسلمان هندوستان و از پویندگان جنبش استقلال هند از سوی امپراتوری بریتانیا یاد می‌شود.
| بهادرشاه دوم | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||
| نوزدهمین پادشاه گورکانی هند | |||||
| سلطنت | ۲۸ سپتامبر ۱۸۳۷ – ۲۱ سپتامبر ۱۸۵۷ | ||||
| تاج‌گذاری | ۲۹ سپتامبر ۱۸۳۷ در لال قلعه | ||||
| پیشین | اکبر دوم | ||||
| جانشین | امپراتوری از بین رفت (ملکه ویکتوریا به عنوان امپراتریس هند) | ||||
| زاده | ۲۴ اکتبر ۱۷۷۵ شاه جهان آباد, امپراتوری گورکانی هند (اکنون دهلی قدیم، دهلی، هند) | ||||
| درگذشته | ۷ نوامبر ۱۸۶۲ (۸۷ سال) یانگون، حکومت بریتانیا در برمه (امروزی یانگون، میانمار) | ||||
| آرامگاه | ۷ نوامبر ۱۸۶۲ یانگون، میانمار | ||||
| همسران | اشرف محل, اختر محل, زینت محل، تاج محل | ||||
| فرزند(ان) | میرزا دارا بخت, میرزا مغول, میرزا فتح الملک بهادر, میرزا خضر سلطان, میرزا جوان بخت, میرزا شاه عباس, بیش از ۱۶ | ||||
| |||||
| خاندان | دودمان تیمور | ||||
| پدر | اکبر دوم | ||||
| مادر | للا بانو بیگم | ||||
بهادرشاه بسیار به ادبیات و خطاطی علاقه داشت و به زبان اردو و زبان فارسی شعرهایی به «شکل غزل» می‌سرود.[۱] پس از وقایع منجر به شورش‌های سال ۱۸۵۷ میلادی در هند که به شکل شدید و خشونت باری توسط قوای حکومت بریتانیا مستقر در هندوستان سرکوب گردید، بریتانیا وی و بازمانده خانواده‌اش را دستگیر، محاکمه و نهایتاً از دهلی به یانگون در برمه که تحت قیومیت امپراتوری بریتانیا بود، تبعید کرد.
نگارخانه
شعری فارسی به دست خط بهادر شاه دوم
مینیاتوری از بهادر دوم در حال قلیان کشیدن
نشان رسمی بهادرشاه دوم
پانویس
پیوند به بیرون
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
