باشگاه فوتبال ایتالیایی From Wikipedia, the free encyclopedia
اَسوچیاتزیونه کالچو میلان (به ایتالیایی: Associazione Calcio Milan; تلفظ ایتالیایی: [assotʃatˈtsjo:ne ˈkaltʃo ˈmi:lan]) که عموماً با نام آ.ث. میلان یا میلان شناخته می‌شود، باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در شهر میلان ایتالیا پایه‌گذاری شده است. در ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ با نام «باشگاه کریکت میلان» به‌وسیلهٔ آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین انگلیسی تأسیس شد و به‌دلیل انگلیسی بودن بنیانگذاران، اسم باشگاه به جای میلانو (تلفظ ایتالیایی)، میلان نام گرفت.[۲] آث میلان با کسب ۷ عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا پرافتخارترین تیم ایتالیایی در اروپا و بعد از رئال مادرید دومین تیم پرافتخار این رقابت‌ها شناخته می‌شود.
 | ||||
| نام کامل | باشگاه فوتبال آ.ث. میلان (Associazione Calcio Milan)[۱] | |||
|---|---|---|---|---|
| لقب(ها) | روسونِری (قرمز و مشکی)دیاوُلو (شیطان) | |||
| تاریخ بنیان‌گذاری | ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹[۲] | |||
| نام ورزشگاه | سن سیرو | |||
| گنجایش | ۸۰٬۰۱۸ | |||
| مالک | شرکت ردبرد (۹۹٫۹۳٪)[۳][۴] سهامداران خصوصی (۰٫۰۷٪)[۵] | |||
| رئیس باشگاه | پائولو اسکارونی | |||
| سرمربی | پائولو فونسکا | |||
| لیگ | سری آ | |||
| ۲۴–۲۰۲۳ | ۲ | |||
| وبگاه | ||||
|
| ||||
میلان با ۱۹ عنوانِ قهرمانی در یوفا و فیفا، چهارمین باشگاهِ موفق در جهان است.[۶][۷][۸][۹] ۵ قهرمانی در جام حذفی ایتالیا و ۷ قهرمانی در سوپر جام ایتالیا و یکی از پرافتخارترین تیم‌های ایتالیا است. همچنین با ۷ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۲ قهرمانی در جام برندگان جام اروپا، ۵ قهرمانی در سوپر جام اروپا، ۳ قهرمانی در جام بین قاره‌ای و ۱ جام باشگاه‌های فوتبال جهان[۹] و در مجموع ۱۸ جام، پس از رئال مادرید پرجام‌ترین تیم‌های اروپایی است و در عرصهٔ بین‌المللی، بعد از رئال مادرید در رده دوم قرار دارند.[۱۰] و در مجموع با کسب ۵۱ جام رسمی یکی از پرافتخارترین تیم‌های اروپاست و نسبت به رقبای داخلی اینتر میلان و یوونتوس، در رتبه بالاتری قرار دارد.[۱۱]
ورزشگاه خانگی آن‌ها سن سیرو است که با گنجایش ۸۰٬۰۱۸ نفری،[۱۲] بزرگ‌ترین ورزشگاه ایتالیا، و یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های اروپاست. میلان این استادیوم با اینتر میلان مشترکاً استفاده می‌کند. اینتر میلان بزرگ‌ترین رقیب آن‌هاست و رقابت این دو تیم شهرآورد دلا مادونینا نام دارد که یکی از مهم‌ترین شهرآوردهای فوتبالی در جهان است.[۱۳]
سیلویو برلوسکونی نخست‌وزیر سابق ایتالیا، مالک سابق باشگاه بود که ریاست این باشگاه را به مدت ۳۱ سال بر عهده داشت. این باشگاه از اعضای بنیان‌گذار گروه ۱۴ است که پس از فروپاشی توسط اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا جایگزین شد.[۱۴]
|
|
این باشگاه، در ابتدا با عنوان باشگاه کریکت و فوتبال میلان، توسط دو انگلیسی به نام‌های آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین[۱۷] که متولد شهر ناتینگهام بود، در سال ۱۸۹۹ تأسیس شد. به دلیل خاستگاه این باشگاه، از تلفظ انگلیسی نام شهر میلان، به جای تلفظ ایتالیایی این شهر (میلانو)، در نام این باشگاه استفاده شده است. آث میلان اولین عنوان قهرمانی خود در جام قهرمانی ایتالیا را در سال ۱۹۰۱ و دو قهرمانی پایپی دیگر در سال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۰۷ به‌دست‌آورد.[۲]
در سال ۱۹۰۸، این باشگاه شکافی را در خود به دلیل اختلافات داخلی برای جذب بازیکنان خارجی تجربه کرد، که این موضوع باعث تشکیل باشگاه دیگری در شهر میلان به نام اینتر میلان شد.[۱۸] پس از این اتفاقات میلان تا فصل ۵۱–۱۹۵۰ موفق به کسب قهرمانی در ایتالیا نشد.[۱۹] در دهه ۵۰، میلان به اوج فوتبال ایتالیا با هدایت مثلت سوئدی گره-نو-لی که متشکل از گونار گرن، گونار نوردال و نیلس لیدهولم، بازگشت.
پس از آن میلان در سال ۱۹۵۸ برای نخستین بار به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت، اما در شرایطی که ۲بار از رئال مادرید پیش افتاد در وقت‌های اضافه ۳ بر ۲ مغلوب شد.[۲۰] از اوایل دهه ۶۰ روکو سرمربی میلان شد و باشگاه را به نوک قله افتخار رساند. در فینال ۱۹۶۳ میلان تحت هدایت روکو با پیروزی بر تیم بنفیکا، نخستین تیم ایتالیایی فاتح اروپا لقب گرفت.[۲۱][۲۲] در سال ۶۸ با شکست هامبورگ، فاتح جام برندگان جام شد[۲۳] و در سال ۱۹۶۹ برای دومین بار قهرمان اروپا شد.[۲۴] در همان سال در جام بین قاره‌ای در دیداری جنجالی[۲۵] استودیانتس آرژانتین را با نتیجه ۴ بر ۲ شکست داد و برای نخستین بار فاتح این جام معتبر بین‌المللی شد.[۲۶][۲۷]
در اوایل دهه ۷۰ میلان بار دیگر تحت هدایت نرئو روکو جام برندگان جام را فتح کرد.[۲۸][۲۹] در ادامه دهه میلان ۳بار فاتح کوپا ایتالیا شد و در اواخر دهه تحت هدایت نیلس لیدهولم دهمین اسکودتو را کسب کرد و ستاره‌ای طلایی به همین مناسبت بر روی لباس باشگاه نقش بست.[۳۰][۳۱][۳۲]
به دنبال بازنشستگی جیانی ریورا، میلان دوران افت را تجربه کرد. دورانی که ماجرای توتونرو یا همان شرط‌بندی و پرداخت رشوه از سوی باشگاه برای تغییر نتیجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سری بی را برای میلان در پی داشت.[۳۳] در فصل ۸۱–۱۹۸۰ میلان برای نخستین بار در تاریخ باشگاه، قهرمان سری بی شد و مجدداً به سری آ بازگشت. اما این بازگشت دوام چندانی نداشت و در پایان فصل ۸۲–۱۹۸۱، در بین شانزده تیم چهاردهم شد و به سری بی‌بازگشت.[۳۴][۳۵] در همین فصل میلان فاتح جام میتروپا شد.[۳۶][۳۷] در سال ۱۹۸۲ جوزپه فارینا ریاست باشگاه را برعهده گرفت و میلان را به سری آ بازگرداند. آخرین اقدام او پیش از واگذاری باشگاه به برلوسکونی، امضای قرارداد با پائولو مالدینی بود.[۳۸][۳۹]
| ترکیب میلان. فاتح جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۸۹ |
در سال ۱۹۸۶، سیلویو برلوسکونی، باشگاه را خریداری کرد و یک سال بعد با به خدمت‌گیری آریگو ساکی به‌عنوان سرمربی، و بازیکنانی همچون مارکو فان باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد دوران شکوفایی مجدد میلان آغاز شد.[۴۰][۴۱] ساکی در اولین دوره مربیگری خود در میلان (۱۹۹۱–۱۹۸۷)، موفق به کسب ۸ عنوان قهرمانی شد؛ (یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی سوپر جام ایتالیا، ۲ قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا، ۲ قهرمانی سوپر جام اروپا و ۲ قهرمانی جام بین قاره‌ای). وی در این دوره یک نایب قهرمانی در سری آ و یک نایب قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز در کارنامهٔ خود دارد.[۴۲] پس از او فابیو کاپلو،[۴۳][۴۴][۴۵] هدایت میلان را برعهده گرفت و در همان فصل اول میلان را بدون شکست قهرمان ایتالیا کرد.[۴۶] میلان دو فصل بعد را هم با قهرمانی ایتالیا پشت سر گذاشت. کاپلو در اروپا هم اقتدار ساکی را ادامه داد و همراه میلان، در ۳ فینال پیاپی لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌ها حاضر شد.
در فینال ۱۹۹۴، شاگردان کاپلو در دیداری یک‌طرفه بارسای مقتدر یوهان کرایف را با ۴ گل در هم شکستند[۴۷] و بیش از پیش به رکورد ۶ قهرمانی رئال مادرید نزدیک شدند. در فینال ۱۹۹۵، در شرایطی برابر آژاکس تن به شکست دادند که در صورت کسب پیروزی، با ۶ قهرمانی هم‌رده رئال، رکورددار اروپا می‌شدند.[۴۸]
در ادامه دهه ۹۰، میلان رو به افول گذاشت و در دو فصل ۹۷–۱۹۹۶ و ۹۸–۱۹۹۷ حتی با حضور ساکی و کاپلو هم نتوانست اقتدار خود را حفظ کند. خوردن ۶ گل از یوونتوس، آن هم در ورزشگاه خانگی، بدترین نتیجه دوران برلوسکونی است.[۴۹]
میلان در اولین دههٔ قرن، یکی از قدرتمندترین باشگاه‌های اروپا و جهان بود. در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ سه بار به فینال اروپا راه یافت.
سال ۲۰۰۳، در یک فینال تمام ایتالیایی موفق شد رقیب دیرینهٔ خود یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست داده و برای ششمین بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود.[۵۰] در تابستان همان سال، دیدار سوپر جام را برابر پورتو برگزار کرد و با کسب پیروزی ۱–۰ برای چهارمین بار فاتح این جام اروپایی شد.[۵۱][۵۲] در پایان سال ۲۰۰۳، میلان در مصاف با بوکا جونیورز در ضربات پنالتی شکست خورد و نتوانست قهرمانی جام بین قاره‌ای را به‌دست‌آورد.[۵۳][۵۴]
سال ۲۰۰۴، در دیدار رفت از مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی دپورتیوو لاکرونیای اسپانیا را در خانه با نتیجهٔ ۴ بر ۱ شکست داد و در شرایطی که همگان تصور می‌کردند که کار تیم اسپانیایی تمام شده، در دیدار برگشت با نتیجهٔ ۴ بر ۰ شکست خورد و از راهیابی به مرحلهٔ نیمه‌نهایی بازماند.[۵۵] در پایان این فصل میلان برای هفدهمین بار فاتح سری آ شد.[۵۶][۵۷]
فینال ۲۰۰۵ استانبول هیچگاه از خاطر هوادارن میلان و لیورپول محو نخواهد شد. در این فینال دراماتیک، ابتدا میلان با گل زود هنگام کاپیتان افسانه‌ای خود پائولو مالدینی از حریف انگلیسی پیش افتاد. در ادامه هرنان کرسپوی آرژانتینی دو گل دیگر به ثمر رساند تا نیمهٔ نخست با نتیجهٔ قاطع ۳ بر ۰ به سود میلان به پایان برسد. امّا، در نیمهٔ دوم ورق برگشت و لیورپول موفق شد در مدت زمان ۶ دقیقه، نتیجه را به تساوی بکشاند. استیون جرارد، ولادیمیر اسمیچر و ژابی آلونسو سه گل پیاپی به‌ثمر رساندند تا نهایتاً، بازی در پایان ۱۲۰ دقیقه تلاش دو تیم گل دیگری نداشته باشد و ضربات پنالتی قهرمان اروپا را مشخص نماید. لیورپول ۳ بر ۲ در ضربات پنالتی به پیروزی رسید.[۵۸]
نیمه‌نهایی ۲۰۰۶، محل برخورد دو غول اروپا یعنی میلان و بارسلونا بود. تک گل لودویک ژولی کافی بود تا بارسا در مجموع دو دیدار، با نتیجهٔ ۱ بر ۰ پیروز شود و به فینال برسد.[۵۹]
در فصل ۰۶–۲۰۰۵، در پی تخلفات مربوط به تعیین داوران مسابقات سری آ، کمیته انضباطی رأی به کسر ۱۵ امتیاز در شروع فصل ۰۷–۲۰۰۶ و عدم حضور این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که این حکم بعد از بازنگری، به کسر هشت امتیاز و حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان اروپا، کاهش پیدا کرد.[۶۰]
سال ۲۰۰۷ یکی از بهترین فصول میلان در قرن جدید بود. باشگاه ایتالیایی، در شرایطی به نیمه نهایی راه یافته بود که سه تیم دیگر این مرحله تماماً انگلیسی بودند. در بازی رفت از دور نیمه‌نهایی، منچستر یونایتد موفق شد در ورزشگاه الدترافورد میلان را با نتیجهٔ ۳ بر ۲ شکست دهد. اما این پایان راه نبود و در شب درخشش کاکا، میلان بازی برگشت را با نتیجهٔ ۳ بر ۰ به سود خود به پایان برد و ضمن جلوگیری از فینال تمام انگلیسی، زمینهٔ انتقام‌گیری از لیورپول را مهیا کرد. ورزشگاه المپیک آتن، محل برگزاری فینال تکراری میلان و لیورپول بود. دو گل از فیلیپو اینزاگی در مقابل تک گل دیرهنگام درک کویت کافی بود تا میلان ضمن گرفتن انتقام دو سال قبل، برای هفتمین بار قهرمان اروپا شود.[۶۱][۶۲] در تابستان ۲۰۰۷، میلان موفق شد باشگاه سویا را با نتیجهٔ ۳–۱ شکست داده و برای پنجمین بار سوپر جام اروپا را فتح کند.[۶۳][۶۴] در پایان همین سال، در تورنمت جام باشگاه‌های جهان (جام بین قاره‌ای سابق) حاضر شد و در فینال بوکا جونیورز را با نتیجه ۴–۲ شکست داد و برای نخستین بار این جام معتبر بین‌المللی را تحت نام جدیدش فتح کرد.[۶۵][۶۶]
میلان که فصل ۰۸–۲۰۰۷ را پایین‌تر از سطح انتظار به اتمام رسانده بود، در تابستان ۲۰۰۸ جهت تقویت تیم فعالیت نسبتاً گسترده‌ای را در بازار نقل و انتقالات انجام داد. آن‌ها در ابتدا رونالدینیو را از بارسلونا خریداری کردند. در ادامه ستاره سابق خود آندری شوچنکو را با قراردادی قرضی از چلسی به خدمت گرفتند. همچنین جیانلوکا زامبروتا از بارسلونا، متیو فلامینی از آرسنال و مارکو بوریلو از جنوا دیگر بازیکنانی بودند که در بازار تابستانی جذب باشگاه شدند. در بازار نقل و انتقالات زمستانی دیوید بکام ستاره انگلیسی لس‌آنجلس گلکسی با قراردادی قرضی و تا پایان فصل به میلان پیوست. باشگاه در رقابت‌های سری‌آ پس از اینتر و یوونتوس در جایگاه سوم قرار گرفت. در رقابت‌های اروپایی نیز پس از دوم شدن در گروه و صعود به مرحله حذفی، به مصاف وردر برمن رفته و در مجموع دو بازی بخاطر گل زده کمتر در خانه حریف از گردانه رقابت‌ها خارج شد. اما مهم‌ترین اتفاق این فصل خداحافظی اسطوره باشگاه پائولو مالدینی، بعد از ۲۴ سال حضور در سطح اول فوتبال ایتالیا و اروپا بود.[۶۷][۶۸] کاکا نیز در پایان فصل با قراردادی به ارزش ۶۸٫۵ میلیون یورو به رئال مادرید پیوست.[۶۹] همچنین کارلو آنچلوتی سرمربی میلان پس از ۸ فصل هدایت باشگاه و کسب ۸ جام، راهی چلسی شد.[۷۰]
در فصل ۱۱–۲۰۱۰ باشگاه با به خدمت گرفتن ماسیمیلیانو آلگری به‌عنوان سر مربی و جذب بازیکنانی چون زلاتان ابراهیموویچ، روبینیو، کوین پرنس بواتنگ، آنتونیو کاسانو و مارک فن بومل موفق به کسب هجدهمین قهرمانی در سری آ گردید. در پایان این فصل آندره‌آ پیرلو پس از ده سال میلان را به قصد پیوستن به رقیب دیرینه یوونتوس ترک گفت. کوچ پیرلو سرآغاز تغییر نسل طلایی میلان بود که در طول ده سال، جام‌های معتبر داخلی و بین‌المللی را فتح کرده و میلان را به جایگاه پرافتخارترین باشگاه در سطح بین‌المللی رسانده بودند.
فصل ۱۲–۲۰۱۱ را میلان در جایگاه دوم به پایان رساند و در انتهای فصل شاهد خداحافظی و خروج ستارگانی چون الساندرو نستا، فیلیپو اینزاگی، جیانلوکا زامبروتا، جنارو گتوسو، مارک فن بومل، کلارنس سیدورف، تیاگو سیلوا، زلاتان ابراهیمویچ و تغییر کامل نسل طلایی بود.
سن سیرو (یا جوزپه مه آتزا) (به ایتالیایی: Stadio San Siro) ورزشگاه تیم‌های آ. ث میلان و اینتر میلان است. سن‌سیرو بزرگ‌ترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ اینتر و کاپیتان سابق میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بسیاری از بازی‌های ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است.[۷۱] ۲۸ مه ۲۰۱۶ رئال مادرید و اتلتیکو مادرید شصت و یکمین فینال لیگ قهرمانان اروپا را در این ورزشگاه برگزار کردند.[۷۲]
با توجه به تحقیقات روزنامهٔ ایتالیایی لا رپوبلیکا، میلان یکی از پرطرفدارترین باشگاه‌های ایتالیاست.[۷۳][۷۴] از لحاظ تاریخی، حامیان میلان عمدتاً طبقه کارگر و اعضای اتحادیه‌های تجاری بوده‌اند.[۷۵] در طرف مقابل اینتر، غالباً توسط قشر متوسط جامعه حمایت می‌شود.[۷۵] فوسا دی لئونی یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های هواداری اولترای ایتالیا، در شهر میلان مستقر است و از میلان حمایت می‌کند.[۷۶] در حال حاضر بریگیت روسونره اصلی‌ترین گروه اولترای حامی میلان است.[۷۶] با توجه به تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۰ صورت گرفته، میلان با بیش از ۱۸٫۴ میلیون هوادار، پرطرفدارترین تیم ایتالیایی و هفتمین تیم پرطرفدار اروپایی است.[۷۷][۷۸]
اینتر اصلی‌ترین رقیب میلان است. این دو تیم هر فصل دو بار در قالب رقابت‌های سری آ باهم به رقابت می‌پردازند. شهرآورد میلان یکی از پرتماشاگرترین رقابت‌های فوتبال در سطح جهان است.[۷۹][۸۰][۸۱][۸۲][۸۳]
لباس خانگی میلان از ابتدا راه‌راه قرمز و مشکی بود.[۸۴] تنها تفاوت موجود در لباس میلان در طول تاریخ، تعداد خط‌های قرمز و مشکی آن بوده است. هربرت کیلپین قرمز را به‌عنوان نماد شیطان و مشکی را برای ایجاد ترس در حریفان انتخاب کرده‌بود.[۸۴][۸۵] بخاطر لباس مشکی و قرمز باشگاه به بازیکنان میلان اصطلاحاً روسونری می‌گویند. لباس دوم تیم همواره سفید بوده است.[۸۴]
میلان ۸بار در فینال لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌های اروپا با لباس سفید حاضر شده و ۶بار فینال را با پیروزی پشت سر گذاشته است. همچنین در ۳ فینال با لباس اول حاضر شده و در این بین تنها یکبار موفق به فتح جام شده است.
پیراهن سوم باشگاه که کمتر از آن استفاده می‌شود بین رنگ‌های سیاه، زرد، آبی، قرمز، نقره‌ای و طلایی در حال تغییر بوده است.[۸۴]
در طول فصل ۹۸–۱۹۹۷ میلان از ۸ پیراهن مختلف استفاده کرده که این موضوع رکوردی برای باشگاه بحساب می‌آید.[۸۴]
| سال | تولیدکننده لباس | حامی مالی | |
|---|---|---|---|
| برند | شرکت | ||
| ۱۹۸۱–۸۲ | لینه‌آ میلان | پوه جینز | ایتالیانا مانیفاتوره |
| ۱۹۸۲–۸۳ | اِن‌آر | هیتاچی | هیتاچی یوروپ |
| ۱۹۸۳–۸۴ | کوئور | ||
| ۱۹۸۴–۸۵ | رولی گو | اسکار موندادوری | آرنولدو موندادوری ادیتوره |
| ۱۹۸۵–۸۶ | جیانی ریورا | فوتورکس یو-بیکس | اولیوتی |
| ۱۹۸۶–۸۷ | کاپا | ||
| ۱۹۸۷–۹۰ | مدیولانوم | ||
| ۱۹۹۰–۹۲ | آدیداس | ||
| ۱۹۹۲–۹۳ | موتا | ||
| ۱۹۹۳–۹۴ | لوتو | ||
| ۱۹۹۴–۹۸ | اوپل | جنرال موتورز | |
| ۱۹۹۸–۰۶ | آدیداس | ||
| ۲۰۰۶–۱۰ | بی‌وین | ||
| ۲۰۱۰–۱۸ | فلای امیریتز | گروه امارات | |
| ۲۰۱۸- | پوما[۸۶][۸۷] | ||
|
|
|
|
| موقعیت | نام |
|---|---|
| سرمربی | استفانو پیولی |
| کمک مربی | جاکومو مورلی |
| مربیان بدنساز | لوکا مونگوتسی |
| متئو اوستی | |
| روبرتو پرسوتی | |
| مارکو واگو | |
| دستیاران فنی | دنیله بونرا |
| داویده لوکارلی | |
| جان‌مارکو پیولی | |
| لوچیانو وولکانو | |
| مربیان دروازه‌بان | لوئیجی تورچی |
| امیلیانو به‌تی | |
| مدیر تیم | آندره‌آ رومئو |
.jpg)
میلان در طول تاریخ خود از سال ۱۸۹۹ تاکنون، رؤسای گوناگونی داشته است. برخی از این روسا هم‌زمان مالک باشگاه هم بوده‌اند، درحالی‌که تعدادی از آن‌ها ریاست افتخاری باشگاه را برعهده داشته‌اند. اولین رئیس باشگاه، آلفرد ادواردز انگلیسی بود که به‌همراه هربرت کیلپین، از بنیانگذاران میلان بودند.[۲][۹۵] طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه، متعلق به سیلویو برلوسکونی است که از سال ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۷، مالکیت و ریاست باشگاه را برعهده داشته است. وی همچنین با ۲۸ جام داخلی و بین‌المللی، پرافتخارترین رئیس تاریخ باشگاه است.[۹۶][۹۷]
|
|
|
| سال | نام |
|---|---|
| ۱۹۰۸–۱۹۰۰ |  هربرت کیلپین |
| ۱۹۲۶–۱۹۲۴ |  ویتوریو پوتزو |
| ۱۹۵۲ |  گونار گرن |
| ۱۹۶۳–۱۹۶۱، ۱۹۶۷–۱۹۷۳، ۱۹۷۷ | نرئو روکو |
| ۱۹۶۶–۱۹۶۳، ۱۹۷۷–۱۹۷۹، ۱۹۸۴–۱۹۸۷ | نیلس لیدهولم |
| ۱۹۷۴–۱۹۷۳، ۲۰۰۱ | چزاره مالدینی |
| ۱۹۷۴، ۱۹۷۵–۱۹۷۶ | جیووانی تراپاتونی |
| ۱۹۸۷، ۱۹۹۱–۱۹۹۶، ۱۹۹۷–۱۹۹۸ | فابیو کاپلو |
| ۱۹۸۷–۱۹۹۱، ۱۹۹۶–۱۹۹۷ | آریگو ساکی |
| ۱۹۹۸–۲۰۰۱ | آلبرتو زاکرونی |
| ۲۰۰۹–۲۰۰۱ | کارلو آنچلوتی |
| ۲۰۱۰–۲۰۱۴ | ماسیمیلیانو آلگری |
میلان با کسب ۳۱ جام رسمی، یکی از پرافتخارترین باشگاه‌های ایتالیاست. این باشگاه با ۱۸ جام بین‌المللی بعد از رئال مادرید در رده دوم پرجام‌ترین تیم‌های فوتبال باشگاهی اروپا قرار دارد. رکورد میلان حاوی ۱۴ جامِ اروپایی و ۴ جامِ جهانی است. در سال ۱۹۷۹، یک ستارهٔ طلایی به مناسبت کسب دهمین اسکودتو بر بالای لوگوی میلان قرار گرفت.[۱۰۰]
| نوع | تورنمنت | عنوان‌ها | فصل‌ها |
|---|---|---|---|
| داخلی | سری آ | ۱۹ | ۱۹۰۱، ۱۹۰۶، ۱۹۰۷، ۵۱–۱۹۵۰، ۵۵–۱۹۵۴, ۵۷–۱۹۵۶, ۵۹–۱۹۵۸, ۶۲–۱۹۶۱, ۶۸–۱۹۶۷, ۷۹–۱۹۷۸, ۸۸–۱۹۸۷, ۹۲–۱۹۹۱, ۹۳–۱۹۹۲, ۹۴–۱۹۹۳, ۹۶–۱۹۹۵, ۹۹–۱۹۹۸, ۰۴–۲۰۰۳, ۱۱–۲۰۱۰، ۲۲–۲۰۲۱ |
| سری بی | ۲ | ۸۱–۱۹۸۰, ۸۳–۱۹۸۲ | |
| کوپا ایتالیا | ۵ | ۶۷–۱۹۶۶, ۷۲–۱۹۷۱, ۷۳–۱۹۷۲, ۷۷–۱۹۷۶, ۰۳–۲۰۰۲ | |
| سوپر جام ایتالیا | ۷م | ۱۹۸۸, ۱۹۹۲, ۱۹۹۳, ۱۹۹۴, ۲۰۰۴, ۲۰۱۱, ۲۰۱۶ | |
| قاره‌ای | جام باشگاه‌های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا | ۷ | جام باشگاه‌های اروپا ۶۳–۱۹۶۲, جام باشگاه‌های اروپا ۶۹–۱۹۶۸, جام باشگاه‌های اروپا ۸۹–۱۹۸۸, جام باشگاه‌های اروپا ۹۰–۱۹۸۹, لیگ قهرمانان اروپا ۹۴–۱۹۹۳, لیگ قهرمانان اروپا ۰۳–۲۰۰۲, لیگ قهرمانان اروپا ۰۷–۲۰۰۶ |
| جام در جام اروپا | ۲ | جام در جام اروپا ۶۸–۱۹۶۷, جام در جام اروپا ۷۳–۱۹۷۲ | |
| سوپر جام اروپا | ۵ | ۱۹۸۹, ۱۹۹۰, ۱۹۹۴, ۲۰۰۳, ۲۰۰۷ | |
| جهانی | جام بین قاره‌ای فوتبال | ۳م | ۱۹۶۹, ۱۹۸۹, ۱۹۹۰ |
| جام باشگاه‌های جهان | ۱ | ۲۰۰۷ | |
جانی ریورا، اولین بازیکن میلان و دومین ایتالیایی برنده توپ طلای اروپا (تلفظ فرانسوی: [balɔ̃ dɔʁ]) است. او در سال ۱۹۶۹، در رقابت با هموطنش لوئیجی ریوا، توپ طلا را از آن خود کرد.[۱۰۱]
پس از او رود گولیت هلندی، بالاتر از پائولو فوتره پرتغالی، برنده توپ طلای ۸۷ شد.[۱۰۲] مارکو فان باستن، دیگر ستاره هلندی بود که در سال‌های ۸۸ و ۸۹ دو بار پیاپی توپ طلا را به ویترین افتخارات خود افزود. او در این دوسال، با هم تیمی‌های خود گولیت و بارزی رقابت داشت.[۱۰۳][۱۰۴]
فان باستن، در ادامه روند موفقیتش، توپ طلای سوم را در سال ۹۲ برد. در این سال هریستو استویچکوف، جدی‌ترین رقیب او برای تصاحب توپ طلا بود.[۱۰۵]
ژرژ وه‌آ، دیگر بازیکن میلان است که در سال ۹۵ فاتح توپ طلا شد. او همچنین، نخستین بازیکن غیر اروپایی است که توپ طلا را برده است. وه‌آ نیمهٔ نخست سال را برای پاری سن ژرمن بازی کرد.[۱۰۶]
آندری شوچنکو هفتمین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۴ کسب کرد. جدی‌ترین رقبای او دکو و رونالدینیو بودند.[۱۰۷] و در نهایت کاکا، آخرین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۷ از آن خود کرد. او در شرایطی به این افتخار نائل شد که رقیبانی چون کریستیانو رونالدو و لیونل مسی را در کنار خود می‌دید.[۱۰۸]
در سال‌های ۱۹۸۸ و ۱۹۸۹، هر سه نفر نخست بازیکن میلان بودند و باشگاه میلان از این حیث رکورددار است. در هر دو سال مارکو فان باستن فاتح توپ طلا شد.[۱۰۹]
در جدول رده‌بندی، میلان با مجموع ۶ بازیکن و ۸ توپ طلا به همراه یوونتوس در ردهٔ نخست ایتالیا و به صورت مشترک در ردهٔ سوم اروپا قرار دارد.[۱۱۰]
پائولو مالدینی با ۹۰۲ بازی در مجموع و ۶۴۷ بازی در سری آ، رکورددار تعداد بازی برای میلان است.[۱۱۱][۱۱۲] او همچنین رکورددار تعداد بازی در سری آ است.[۱۱۳]
یکی از رأس‌های مثلث سوئدی میلان، گونار نوردال با ۲۲۱ گل، بهترین گلزن تاریخ میلان است.[۱۱۴] بعد از او آندری شوچنکوی اوکراینی با ۱۷۵ گل قرار دارد و جانی ریورا کاپیتان سابق میلان با ۱۶۴ گل جایگاه سوم را در اختیار دارد. ریورا همچنین با ۱۷ سال و ۸۰ روز سن، جوان‌ترین گلزن تاریخ میلان است.[۱۱۵]
مربی اسطوره‌ای میلان نرئو روکو، که میلان را به یکی از غول‌های دهه شصت اروپا تبدیل کرده بود، اولین جام قهرمانی اروپا را برای میلان کسب کرد. طولانی‌ترین دوران مربیگری میلان با ۴۵۰ بازی، در اختیار اوست.[۱۱۶]
سیلویو برلوسکونی، طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه را با ۳۱ سال ریاست در اختیار دارد.[۹۶]
میلان پس از رئال مادرید، بیشترین جام بین‌المللی را در بین تیم‌های اروپایی برده و دومین باشگاه پرافتخار فوتبال اروپاست.[۱۰]
در فصل ۹۲–۱۹۹۱، میلان بدون شکست اسکودتو را فتح کرد و تبدیل به اولین تیمی شد که بدون شکست فاتح سری آ می‌شود. با ۵۸ بازی بدون شکست، میلان رکورددار ایتالیاست و در اروپا بعد از استوا بخارست(۱۰۴) و سلتیک(۶۸)، در رده سوم قرار دارد.[۱۱۷]
بزرگ‌ترین پیروزی باشگاه در برابر مودنا به‌دست آمده است. میلان در یکی از دیدارهای فصل ۱۵–۱۹۱۴، مودنا را با نتیجه ۱۳–۰ شکست داده است.[۱۱۸][۱۱۹]
بولونیا در فصل ۲۳–۱۹۲۲، سنگین‌ترین شکست را با ۸ گل به میلان تحمیل کرده است.[۱۱۸][۱۲۰]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
