ابوالحسن فروغی

ابوالحسن فروغی (۱۲۷۰ – ۱۳۳۸) ادیب، فیلسوف و سیاستمدار ایرانی‌ بود. او فرزند محمدحسین فروغی و برادر محمدعلی فروغی است. فروغی از مؤسسان مدرسه عالی دارالمعلمین بود.^[۱]

ابوالحسن فروغی
سفیر ایران در سوئیس
دوره مسئولیت تیر ۱۳۱۲ – بهمن ۱۳۱۳
پادشاه	رضاشاه پهلوی
پس از	انوشیروان سپهبدی
پیش از	مصطفی عدل
اطلاعات شخصی
زاده	۱۲۷۰ خورشیدی تهران
درگذشته	۱۳۳۸ تهران
ملیت	ایرانی
خویشاوندان	محمدحسین فروغی (پدر) محمدعلی فروغی (برادر)
پیشه	سیاستمدار
تخصص	ادیب، فیلسوف
امضا

کتاب‌شناسی

• سرمایه سعادت یا علم و آزادی
• مجموعه اشعار
• اوراق مشوش یا مقالات مختلفه
• تاریخ شعرا (با مشارکت محمد علی فروغی)
• نمایشنامه منظوم شیدوش و ناهید
• تحقیق در حقیقت تجدد و ملیت و تناسب این دو معنی با یکدیگر

• Civilisation et Synthese, Paris،
• Systeme de Philosophie et Sagesse, Paris،
• Philosophie des Sciences, Paris

فروغی و روشنفکری دینی

از فروغی به عنوان یکی از پیشگامان روشنفکری دینی ایران یاد می‌شود.^[۲] حسن یوسفی اشکوری در مصاحبه‌ای می‌گوید:^[۳]

به‌طور کلی می‌توان گفت میرزا ابوالحسن خان فروغی، که مهندس بازرگان مستقیماً شاگرد او بوده‌است، پدر روشن‌فکری دینی در ایران است؛ که اتفاقاً در ضمن نامه‌ای از بازرگان تعریف می‌کند و پیش‌بینی می‌کند که وی آیندهٔ درخشانی خواهد داشت. ابوالحسن خان فروغی بیشتر به «عقل تجربی و نگاه علمی» اعتقاد دارد و بازرگان می‌گوید که من نگاه به قرآن را از استادم ابوالحسن خان فروغی آموختم و جالب است که شریعتی هم در سال‌های ۲۸ و ۲۹ که به تهران می‌آید و در جلسات او شرکت می‌کند، شیفته‌اش می‌شود، چرا که هم فروغی و هم شریعتی و بازرگان تجربه‌گرا بودند و با دید علمی به دین و قرآن نگاه می‌کردند. آن‌ها می‌گفتند که روش شناخت قرآن فلسفی و کلامی و برهانی و عرفانی نیست. روش شناخت، «شناخت علمی» است.