گزارش یک انقلاب شیعی: آناتولی ۸۷۸ قمری
From Wikipedia, the free encyclopedia
گزارش یک انقلاب شیعی: آناتولی ۸۷۸ قمری نوشته امیرفروزان میرفندرسکی روایتی تاریخی از روی کارآمدن سلسله صفویه، بررسی ریشههای آن و رویاروییهای ایران و عثمانی در سده نهم قمری است.[1][2]
نویسنده(ها) | امیرفروزان میرفندرسکی |
---|---|
زبان | فارسی |
موضوع(ها) | تاریخی - آسیای صغیر |
ناشر | مولف |
تاریخ نشر | ۱۳۹۹ |
شمار صفحات | ۱۸۰ |
این کتاب در ۱۸ فصل نوشته شدهاست: کلیات، سلجوقیان، استیلای مغول، شیخ زاهد، تیموریان، اروپا، انقلاب شیعی، اسماعیل، بازدارندگی، خانقاههای بورسا، مسیر تجاری جدید، عبور از فرات، درگیری، اقتضائات، جزیره شاها، شب پرستاره، امید، مسیر تجاری قدیم.[3]
در آغاز آن آمدهاست: «آناتولی شبه جزیرهای در غرب قاره آسیاست. امروزه شبه جزیره آناتولی در قلمرو کشور ترکیه است و بخش آسیایی آن کشور را تشکیل میدهد. در ۲۵۰۰ سال پیش، شبه جزیره آناتولی در شرق یونان باستان قرار داشت. دانش جغرافیایی یونانیان باستان دربارهٔ پهناوری قاره آسیا محدود بود. آنها بر این باور نادرست بودند که شبه جزیره آناتولی قاره آسیاست. زمانی که یونانیان باستان به وسعت قاره آسیا پی بردند و دانستند که آناتولی بخشی کوچکی از قاره آسیاست، این سرزمین را «آسیای صغیر» نامیدند. شبه جزیره آناتولی تا قرن پنجم قمری/یازدهم میلادی در حاکمیت امپراتوران بیزانس یا روم شرقی بود. در دوره بیزانس، آناتولی نام یونانی آناتولیا را حفظ کرد. در منابع اسلامی آناتولی را «بلاد روم» نامیدهاند. در دوره حکومت سلجوقیان ایران، واژه «ترکیه» به شبه جزیره آناتولی گفته شد. در دوره حکومت عثمانی واژه «آناتولی» بیشترین کاربرد را برای این شبه جزیره داشت. آناتولی را از سمت شمال دریای سیاه، از سمت غرب دریاهای مرمره و اژه و از سمت جنوب دریای مدیترانه احاطه کردهاست. دریای مرمره، جداکننده آناتولی از قاره اروپاست و اتصال دهنده دریاهای سیاه و اژه از طریق تنگههای بسفر در شمال و داردانل در جنوب است. آناتولی از شرق به ایران و از جنوب شرقی به سرزمینهای بینالنهرین و شام دسترسی دارد. رودهای دجله، فرات، کورا و ارس از آناتولی سرچشمه میگیرند.»[2][4]