پیمان منع جزئی آزمایش هستهای
From Wikipedia, the free encyclopedia
پیمان منع آزمایش هستهای در جو زمین، فضای بیرونی و زیر آب به عبارت معمول پیمان منع جزئی آزمایش هستهای در سال ۱۹۶۳ با هدف منع هرگونه انفجار جهت آزمایش جنگافزار هستهای در هر کجا غیر از زیرِ زمین تصویب شد. این پیمان به صورت خلاصه شده "پیمان ممنوعیت آزمایش محدود" و "پیمان منع آزمایش هستهای" نیز گفته میشود. عبارت دوم، میتواند خلاصه شده "پیمان جامع منع آزمایش هستهای" نیز فرض شود که منجر به ایجاد انگیزه در کشورها برای عضویت در این معاهده میشود. نظارت بر اجرای این پیمان بر عهده کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلحآمیز از فضا است.
نام بلند:
| |
---|---|
گونه | کنترل تسلیحات |
تاریخ امضا | ۵ اوت ۱۹۶۳ |
مکان امضا | روسیه، مسکو |
تاریخ اجرا | ۲۲ اکتبر ۱۹۶۳ |
شرط اجرا | تصویب توسط اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، بریتانیا و آمریکا |
گروهها | ۱۲۶ کشور دیگر به آن پیوسته و ۱۰ کشور آن را امضا ولی هنوز در داخل کشور خود تصویب نکردهاند |
ضامنها | دولتهای آمریکا، بریتانیا و شوروی |
زبانها | انگلیسی و روسی |
[[wikisource:Partial Test Ban Treaty}|Partial Test Ban Treaty}]] در ویکینبشته |
در ابتدا، بحث بر سر یک ممنوعیت جامع (حتی زیر زمین) بود. ولی به علت مسائل فنی در مورد امکانپذیر بودن شناسایی آزمایش در زیرِ زمین و نگرانی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در مورد روشهای سنجش پایبندی کشورهای عضو، به کنار گذاشته شد. انگیزه ایجاد ممنوعیت آزمایش، بر اثر فشار افکار عمومی به خاطر ازدیاد آزمایشهای هستهای و به خصوص نگرانی از بمب هیدروژنی بود. همچنین یک فرایند ممنوعیت آزمایش نیز برای کند کردن روند تکثیر سلاحهای هستهای و مسابقه تسلیحاتی هستهای در نظر گرفته شده بود. پیمان منع جزئی آزمایش هستهای، روند تکثیر یا رقابت تسلیحاتی را متوقف نکرد اما تصویب آن باعث کاهش چشمگیر ذرات پرتوزا در جو زمین شد.
این پیمان در ۵ اوت ۱۹۶۳ توسط دولتهای شوروی، بریتانیا و آمریکا پیش از اینکه برای امضای دیگر کشورها گذاشته شود در مسکو امضا شد. از آن زمان تا کنون، ۱۲۳ کشور دیگر به آن پیوسته و ۱۰ کشور دیگر آن را امضا ولی هنوز در داخل کشور خود تصویب نکردهاند.