پلیمریزاسیون پلاسما
From Wikipedia, the free encyclopedia
پلیمریزاسیون پلاسما (یا پلیمریزاسیون تخلیه تابشی) از منابع پلاسما استفاده میکند تا یک تخلیه گازی ایجاد کند که انرژی مورد نیاز برای تکهتکه کردن مونومر گازی یا مایع که اغلب حاوی یک گروه عاملی وینیل است، فراهم میکند. این فرایند باعث آغاز پلیمریزاسیون میشود. پلیمرهایی که از این روش به وجود میآیند عموماً دارای انشعاب زیاد و دارای اتصالهای عرضی زیاد هستند و به خوبی به سطوح جامد میچسبند. بزرگترین مزیت این فرایند این است که پلیمرها را میتوان بهطور مستقیم به سطح مورد نظر متصل کرد، در حالی که شاخهها در حال رشد هستند، که مراحل لازم برای سایر فرآیندهای پوشش دهی مانند پیوند را کاهش میدهد. این روش برای ایجاد پوششهای بدون سوراخ با ضخامت ۱۰۰ پیکومتر تا ۱ میکرومتر با پلیمرهای نامحلول روی حلال بسیار کاربردی است.[1]