پرسی ویلیام بریجمن

پرسی ویلیام بریجمن (انگلیسی: Percy Williams Bridgman متولد ۱ آوریل ۱۸۸۲ – درگذشته ۲۰ اوت ۱۹۶۱)؛ یک فیزیک‌دان آمریکایی بود که در سال ۱۹۴۶ به خاطر اختراع دستگاه تولید فشار بسیار زیاد و کشف در زمینه فیزیک فشارهای زیاد، موفق به دریافت جایزه فیزیک نوبل گردید.

پرسی ویلیام بریجمن
زادهٔ	۱ آوریل ۱۸۸۲ کمبریج، ماساچوست
درگذشت	۲۰ اوت ۱۹۶۱ ‏(۶۳ سال) راندلف، نیوهمشایر
ملیت	آمریکایی
محل تحصیل	دانشگاه هاروارد
شناخته‌شده برای	به خاطر اختراع وسیله‌ای برای تولید فشارهای فوق‌العاده زیاد و کشفهایی در زمینه فیزیک فشارهای بالا
جوایز	جایزه نوبل فیزیک (۱۹۴۶)
پیشینه علمی
شاخه(ها)	فیزیک
محل کار	دانشگاه هاروارد

بریجمن در سال 1900 وارد دانشگاه هاروارد شد و تا مقطع دکترا در رشته فیزیک تحصیل کرد. از سال 1910 تا زمان بازنشستگی، او در هاروارد تدریس کرد و در سال 1919 به استادی کامل رسید. در سال 1905، او شروع به بررسی خواص ماده تحت فشار بالا کرد. یک نقص ماشین آلات باعث شد که او دستگاه فشار خود را اصلاح کند. نتیجه دستگاه جدیدی بود که او را قادر می ساخت تا در نهایت فشاری بیش از 100000 کیلوگرم بر سانتی متر مربع (10 گیگا پاسکال؛ 100000 اتمسفر) ایجاد کند. این پیشرفت بزرگی نسبت به ماشین‌آلات قبلی بود که می‌توانست فشاری معادل 3000 کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع (0.3 گیگا پاسکال) داشته باشد. این دستگاه جدید منجر به یافته های جدید فراوانی شد، از جمله مطالعه تراکم پذیری، هدایت الکتریکی و حرارتی، استحکام کششی و ویسکوزیته بیش از 100 ترکیب مختلف. بریگمن همچنین به دلیل مطالعات خود در مورد هدایت الکتریکی در فلزات و خواص کریستال ها شناخته شده است.

بریجمن یک "متفکر تحلیلی نافذ" با "تخیل مکانیکیِ بارور" و مهارت دستیِ استثنایی بود. همچنین وی یک لوله کش و نجار ماهر بود که از کمک افراد حرفه ای در این امور اجتناب می کرد. او به موسیقی نیز علاقه مند بود و پیانو می نواخت و به باغچه های گل و سبزی خود افتخار می کرد.

به علاوه او تأملاتی فلسفی نیز داشت. فی المثل همچون ویتگنشتاین معتقد بود که «نه تنها پرسش‌های بی‌معنی وجود دارد، بلکه بسیاری از مسائلی که عقل بشری خود را با آن‌ها شکنجه داده است، صرفاً «شبه مسئله» (pseudo problems) هستند، چراکه می‌توان آن‌ها را در قالب پرسش‌هایی بیان کرد که بی‌معنی هستند.»

مرگ

بریجمن مدتی با سرطان متاستاز، دست به گریبان بود. او از منع اوتانازی ناراضی بود و می گفت: «من می خواهم از موقعیتی که در آن قرار گرفته ام برای طرح یک اصل کلی استفاده کنم: زمانی که پایان نهایی به همان اندازه که اکنون به نظر می رسد اجتناب ناپذیر است، فرد حق دارد از پزشک خود بخواهد که به زندگی اش خاتمه دهد.» [1, p.153] در نهایت بریجمن با شلیک گلوله خود را کشت و به زندگی دردآلود خود پایان داد. او در یادداشت خودکشی‌اش چنین نوشت: این از شأن یک جامعه به دور است که افراد را وادار کند که خود، دست به این کار بزنند. احتمالاً، این آخرین روزی است که قادرم این کار را انجام دهم.^[1]

منابع

1. Nuland, Sherwin. How We Die: Reflections on Life's Final Chapter. Vintage Press, 1995. ISBN 0-679-74244-1.