ویم دویسنبرگ
اقتصاددان، بانکدار، و سیاستمدار هلندی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ویلم فردریک «ویم» دویسنبرگ (Willem Frederik "Wim" Duisenberg) (۹ ژوئیه ۱۹۳۵ – ۳۱ ژوئیه ۲۰۰۵)، سیاستمدار و اقتصاددانی بود که به عنوان رئیس بانک مرکزی اروپا از ۱ ژوئن ۱۹۹۸ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۰۳ خدمت کرد. او عضوی از حزب کارگر هند (PvdA) بود.[1]
ویم دویسنبرگ | |
---|---|
رئیس بانک مرکزی اروپا | |
دوره مسئولیت ۱ ژوئن ۱۹۹۸ – ۳۱ اکتبر ۲۰۰۳ | |
معاون رئیسجمهور | کریسچن نویر لوکاس پاپادموس |
پس از | تأسیس دفتر |
پیش از | ژان-کلود تریشه |
رئیس مؤسسه پولی استرالیا | |
دوره مسئولیت ۱ ژوئیه ۱۹۹۷ – ۱ ژوئیه ۱۹۹۸ | |
پس از | Alexandre Lamfalussy |
پیش از | انحلال دفتر |
پرزیدنت و چیرمن بانک بانک استقرارهای بینالمللی | |
دوره مسئولیت ۱ ژانویه ۱۹۹۴ – ۱ ژوئیه ۱۹۹۷ | |
General-Manager | اندرو کراکت |
پس از | Bengt Dennis |
پیش از | Alfons Verplaetse |
دوره مسئولیت ۱ ژانویه ۱۹۸۸ – ۳۱ دسامبر ۱۹۹۰ | |
مدیر کل | Alexandre Lamfalussy |
پس از | Jean Godeaux |
پیش از | Bengt Dennis |
رئیس بانک مرکزی | |
دوره مسئولیت ۱ ژانویه ۱۹۸۲ – ۱ ژوئیه ۱۹۹۷ | |
پس از | یله زیلسترا |
پیش از | Nout Wellink |
عضو خانه نمایندگان | |
دوره مسئولیت ۱۶ ژانویه ۱۹۷۸ – ۲۸ ژوئن ۱۹۷۸ | |
دوره مسئولیت ۸ ژوئن ۱۹۷۷ – ۸ سپتامبر ۱۹۷۷ | |
فراکسیون | حزب کارگر |
وزیر مالیه | |
دوره مسئولیت ۱۱ مه ۱۹۷۳ – ۱۹ دسامبر ۱۹۷۷ | |
نخستوزیر | یوپ دن اویل |
پس از | Roelof Nelissen |
پیش از | Frans Andriessen |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ویلم فردریک دویسنبرگ ۹ ژوئیهٔ ۱۹۳۵ هیرنفین، هلند |
درگذشته | ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۵ (۷۰ سال) فوکن، فرانسه |
علت مرگ | غرقشدگی |
ملیت | هلندی |
حزب سیاسی | حزب کارگر (از 1959) |
همسر(ان) | Tine Stelling (ا. ۱۹۶۰–ج. ۱۹۸۰) گرتا نیوونهویزن (ا. ۱۹۸۷) |
فرزندان | Pieter Duisenberg (متولد 1967) یک پسر و دختر دیگر |
محل تحصیل | دانشگاه خرونینگن (BEc, ارشد اقتصاد، PhD) |
پیشه | سیاستمدار · کارمند دولتی · اقتصاددان · محقق · تاجر · بانکدار · کاردار شرکت · لابیگر · مؤلف · استاد |
امضا |
دویسنبرگ اقتصاد را در دانشگاه خرونینگن با درجه ارشد اقتصادی مطالعه نمود و در آلما ماتر خود، قبل از پایان تزش و فارغالتحصیلی به عنوان «دکتر فلسفه» در اقتصاد توسعه به عنوان محقق کار میکرد. دویسنبرگ به عنوان تحلیلگر مالی برای صندوق بینالمللی پول (IMF) از ژانویه ۱۹۶۶ تا مارس ۱۹۶۹ و به عنوان اقتصاددان برای بانک مرکزی هلند (DNB) از مارس ۱۹۶۹ تا فوریه ۱۹۷۰ به عنوان اقتصاددان کار کرد. دویسنبرگ به عنوان استاد اقتصاد کلان در دانشگاه آمستردام از فوریه ۱۹۷۰ تا مه ۱۹۷۳ میلادی کار کرد. پس از انتخابات ۱۹۷۲ میلادی، دویسنبرگ به عنوان وزیر مالیه در کابینه دن اویل در ۱۱ مه ۱۹۷۳ میلادی منصوب شد. کابینه دن اویل دقیقاً قبل از پایان دوره خود پایان یافت. پس از انتخابات ۱۹۷۷ میلادی، دویسنبرگ به عنوان عضوی از مجلس نمایندگان هلند انتخاب شد و از ۸ ژوئن ۱۹۷۷ تا ۸ سپتامبر ۱۹۷۷ میلادی و مجدداً از ۱۶ ژانویه ۱۹۷۸ به عنوان «کسی که در ردیف جلو مینشیند» و سخنگوی مالیه خدمت کرد. دویسنبرگ در ژوئن ۱۹۷۸ میلادی بهطور غیرمنتظرهای اعلان بازنشستگی کرد و در ۲۸ ژوئن ۱۹۷۸ میلادی از مجلس استعفا داد. دویسنبرگ فقط ۴۲ سال داشت که از فعالیتهای سیاسی نیمه-بازنشسته شد و در بخش خصوصی به عنوان هدایتگر شرکت فعال شده و به عنوان بانکدار رابوبانک کار کرد. در نوامبر ۱۹۸۱، دویسنبرگ به عنوان رئیس بعدی بانک مرکزی نامزد شد و این سمت را در ۱ ژانویه ۱۹۸۲ میلادی تصاحب کرد. در ژوئن ۱۹۹۷ میلادی، دویسنبرگ به عنوان رئیس بعدی مؤسسه پولی اروپا (EMI) نامزد شد و این سمت را در ۱ ژوئیه ۱۹۹۷ میلادی تصاحب نمود. در مه ۱۹۹۸ میلادی، EMI به «بانک مرکزی اروپا» (ECB) اصلاح سازمانی کرد و دویسنبرگ نیز به عنوان اولین «رئیس بانک مرکزی اروپا» از ۱ ژوئن ۱۹۹۸ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۰۳ میلادی منصوب شد.
دویسنبرگ برای دومین بار از فعالیتهای سیاسی در سن ۶۸ سالگی بازنشسته شد و مجدداً در بخش دولتی و خصوصی به عنوان هدایتگر غیرانتفاعی فعال شده و در کمیسیونهای چندین ایالت و شورا، از جانب دولت خدمت کرد. دویسنبرگ پس از بازنشستگیاش به فعالیت خود به عنوان حامی و لابیگر بودجه دولتی متعادل، مقررات مالی و ادغامسازی بیشتر اروپا ادامه داد. تواناییها و مهارتهای مدیریتی دویسنبرگ و مذاکرات مؤثرش شناخته شده بود و به تفسیر در امور سیاسی تا زمان مرگش بر اثر سکته قلبی و غرق شدگی در یک استخر در ژوئیه ۲۰۰۵ میلادی در سن ۷۰ سالگی ادامه داد. او عنوان جوانترین وزیر مالیه هلند در سن ۳۷ سالگی، به مدت ۳۰۶ روز را برای خود ثبت کردهاست.[2][3]