وویجر ۱
From Wikipedia, the free encyclopedia
وویجر ۱ (به انگلیسی: Voyager 1) یک فضاپیمای کاوشگر فضایی با وزن ۷۲۲ کیلوگرم است که با هدف مطالعه منظومه شمسی بیرونی در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ ۱۶ روز پس از همتای خود وویجر ۲ در قالب برنامه وویجر توسط ناسا به فضا پرتاب شد. وویجر ۱ همچنان به شبکه فضای دوردست ارتباط دارد. این فضاپیما با فاصله ۱۴۲٫۳۱ واحد نجومی (معادل ۲۱٫۲۸۹ میلیارد کیلومتر) از خورشید در ۲۵ سپتامبر سال ۲۰۱۸ میلادی، دورترین فضاپیما از زمین و تنها فضاپیمایی است که به فضای بین ستارهای راه یافتهبود.
در ماه ژوئیه ۲۵, ۲۰۲۴ UTC [روزآمدسازی] هماکنون پس از ۴۶ سال، ۱۰ ماه و ۱۹ روز در فضا بودهاست.
گونه مأموریت | Outer planetary, heliosphere, and interstellar medium exploration |
---|---|
اپراتور | NASA / JPL |
شناسهٔ کوسپار | 1977-084A[1] |
شماره ستکات | 10321[2] |
وبگاه | |
مدت مأموریت |
|
ویژگیهای فضاپیما | |
سازنده | آزمایشگاه پیشرانه جت |
جرم پرتاب | ۸۲۵٫۵ کیلوگرم (۱٬۸۲۰ پوند) |
توان | ۴۲۰ W |
آغاز مأموریت | |
تاریخ راهاندازی | September 5, 1977, 12:56:00 (1977-09-05UTC12:56Z) UTC |
موشک | Titan IIIE |
سایت پرتاب | Cape Canaveral LC-41 |
پرواز از Jupiter | |
نزدیکترین فاصله | ۵ مارس ۱۹۷۹ |
فاصله | ۳۴۹٬۰۰۰ کیلومتر (۲۱۷٬۰۰۰ مایل) |
پرواز از Saturn | |
نزدیکترین فاصله | ۱۲ نوامبر ۱۹۸۰ |
فاصله | ۱۲۴٬۰۰۰ کیلومتر (۷۷٬۰۰۰ مایل) |
پرواز از Titan (atmosphere study) | |
نزدیکترین فاصله | ۱۲ نوامبر ۱۹۸۰ |
فاصله | ۶٬۴۹۰ کیلومتر (۴٬۰۳۰ مایل) |
Flagship → Galileo |
این کاوشگر پرواز از نزدیک از سیارههای مشتری، زحل و بزرگترین قمر زحل، تیتان انجام داد. ناسا بین انجام پرواز از نزدیک از تیتان و پلوتو مردد بود، اما به دلیل آنکه تیتان دارای اتمسفر است، آن را ترجیح داد.[3][4][5] وویجر ۱ وضعیت اتمسفر، میدانهای مغناطیسی و حلقههای دو غول گازی را مورد بررسی قرار داد و اولین کاوشگری بود که تصاویر با کیفیتی از قمرهای آنها ارائه کرد.
این کاوشگر حاوی صفحهای طلایی با اطلاعاتی از تمدن زمینی است.[6] پیشبینی میشود مأموریت وویجر ۱ تا سال ۲۰۲۵ ادامه داشته باشد، زمانی که مولدهای گرما-الکتریکی ایزوتوپی آن دیگر قادر به تأمین انرژی لوازم علمی آن نخواهند بود.