والتر رویتر
رهبر اتحادیه کارگری / From Wikipedia, the free encyclopedia
والتر رویتر (انگلیسی: Walter Reuther؛ ۱ سپتامبر ۱۹۰۷ – ۹ مهٔ ۱۹۷۰) یک سیاستمدار آمریکایی بود. او از رهبران اتحادیههای کارگری و فعال حقوق مدنی آمریکا بود که اتحادیه کارگران خودروسازی (UAW) را به یکی از مترقیترین اتحادیههای کارگری در تاریخ آمریکا تبدیل کرد. او جنبشهای کارگری را نه بهعنوان گروههای ذینفع خاص، بلکه ابزاری برای پیشبرد عدالت اجتماعی و حقوق بشر در جوامع دموکراتیک میدید.[1] او از منابع و نفوذ اتحادیه کارگران خودروسازی برای دفاع از حقوق کارگران، حقوق مدنی، حقوق زنان، مراقبتهای بهداشتی همگانی، آموزش عمومی، مسکن ارزان قیمت، نظارت بر محیط زیست و عدم گسترش انرژی هستهای در سراسر جهان استفاده کرد. او به سوسیال دموکراسی به سبک سوئدی و تغییر اجتماعی از طریق نافرمانی مدنی غیر خشونتآمیز اعتقاد داشت.[2][3] او AFL-CIO را در سال ۱۹۵۵ با جورج مینی تأسیس کرد.[4] رویتر از دو بار تلاش برای ترور او جان سالم به در برد، از جمله یکی از آنها در خانهاش بود که بر اثر شلیک یک تفنگ ساچمهای ۱۲ که از پنجره آشپزخانهاش صورت گرفت جان سالم به در برد.[5] او چهارمین و طولانیترین رئیس اتحادیه کارگران خودروسازی بود که از ۱۹۴۶ تا زمان مرگش در سال ۱۹۷۰خدمت کرد.[6]
والتر رویتر | |
---|---|
چهارمین رئیس اتحادیه کارگران خودرو | |
دوره مسئولیت ۱۹۴۶ – ۱۹۷۰ | |
پس از | آر. جی توماس |
پیش از | لئونارد وودکوک |
سومین رئیس کنگره سازمانهای صنعتی | |
دوره مسئولیت ۱۹۵۲ – ۱۹۵۵ | |
پس از | فیلیپ موری |
پیش از | جرج مینی |
اطلاعات شخصی | |
زاده | والتر فیلیپ رویتر ۱ سپتامبر ۱۹۰۷ ویلینگ، ویرجینیای غربی |
درگذشته | ۹ مهٔ ۱۹۷۰ (۶۲ سال) |
علت مرگ | سانحه هوایی |
ملیت | ایالات متحده آمریکا |
حزب سیاسی | حزب دموکرات |
همسر(ان) | می وولف (ا. ۱۹۳۶) |
فرزندان |
|
والدین |
|
خویشاوندان |
|
تحصیلات | دانشگاه ایالتی وین (عقبنشینی) |
پیشه | سندیکا |
شناختهشده برای | جنبش کارگری، جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا |
جایزهها |
|
امضا |
رویتر به عنوان رهبر پنج میلیون کارگر خودروسازی از جمله بازنشستگان و خانوادههایشان محسوب میشد.[7] رویتر در حزب دموکرات آمریکا اثرگذار بود.[8] در طول جنگ جهانی دوم، پرزیدنت فرانکلین دی. روزولت اغلب با رویتر مشورت میکرد و از او به عنوان «مهندس جوان سر قرمز من» یاد میکرد.[9] رویتر در ۱۹۶۰ توسط جان اف کندی به عنوان معاون رئیسجمهور انتخاب شد و پس ازحمله به خلیج خوکها در سال ۱۹۶۱، جان اف کندی رویتر را به کوبا فرستاد تا تبادل زندانیان با فیدل کاسترو را انجام دهد.[10] او در ایجاد رهبری سپاه صلح و در حمایت از قانون حقوق مدنی ۱۹۶۴،[11][12][13] قانون حقوق رای ۱۹۶۵،[14][15] و حمایت از مدیکر و مدیکید[16] و قانون مسکن منصفانه نقش داشت.[17] رویتر هر هفته در سالهای ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ با پرزیدنت لیندون بی. جانسون در کاخ سفید ملاقات میکرد تا دربارهٔ سیاستها و قوانین جامعه بزرگ و جنگ علیه فقر به تبادل نظر بپردازد.[18] ریچارد نیکسون که از حزب جمهوریخواه نامزد پیشرو ریاست جمهوری آمریکا بود، نسبت به جان اف کندی در خصوص رویتر در جریان انتخابات ۱۹۶۰ تصریح کرد و گفت «من نمیتوانم ببینم که هر رئیسجمهوری مدیون انتخابش باشد و یک رئیسجمهور اسیر یک رئیس سیاسی مثل والتر رویتر محتاط باشد،[19] و در آن صورت نمیتوانم به هیچ چیز زیان آوری برای این ملت فکر کنم». همچنین بری گلدواتر یک سیاستمدار محافظهکار اعلام کرد که «رویتر برای کشور ما خطرناکتر از اسپوتنیک یا هر کاری که روسیه شوروی ممکن است انجام دهد،[20] میباشد.» وی در سال ۱۹۵۵، برنده جایزه پولیتزر شد.[21]
رویتر که متحد قدرتمند مارتین لوتر کینگ، جونیور و جنبش حقوق مدنی بود،[22] با کینگ در دیترویت، سلما،[23] بیرمنگام،[24] مونتگومری[25] و جکسون[26][27] راهپیمایی کرد. هنگامی که مارتین لوتر کینگ و دیگران از جمله کودکان در بیرمنگام، آلاباما زندانی شدند و کینگ نامه معروف خود را از زندان بیرمنگام نوشت، رویتر ۱۶۰۰۰۰ دلار برای آزادی معترضان وثیقه گذاشت.[28] او همچنین به سازماندهی و تأمین مالی راهپیمایی در واشینگتن در ۲۸ اوت ۱۹۶۳ کمک کرد، و سخنانی را از پلههای یادبود لینکلن اندکی قبل از اینکه کینگ سخنرانی تاریخی خود با عنوان «من یک آرزو دارم» را در مرکز خرید ملی آغاز کند،[25][29] ایراد کرد. او که از حامیان اولیه سزار چاوز و کارگران مزرعه متحد بود،[30] از رابرت اف کندی خواست تا با چاوز ملاقات کرده و از او حمایت نماید. رویتر در هیئت مدیره انجمن ملی برای پیشرفت رنگین پوستان (NAACP)[31] یکی از بنیانگذاران آمریکایی برای اقدام دموکراتیک بود.[32] رویتر خود را مادام العمر وقف محیط زیست کرد و نقش مهمی در تأمین مالی و سازماندهی کنفرانس اولین روز زمین در ۲۲ آوریل ۱۹۷۰ ایفا کرد.[33] به گفته دنیس هیز که سازمان دهنده اصلی کنفرانس ملی اولین روز زمین بود گفت: بدون رویتر و «UAW، اولین روز زمین احتمالاً شکست میخورد!»[33]
نشان افتخار آزادی رئیسجمهوری در سال ۱۹۹۵ پس از مرگ رویتر توسط پرزیدنت بیل کلینتون به او اعطا شد، کلینتون در این مراسم اظهار داشت: «والتر رویتر یک رویاپرداز آمریکایی و بسیار جلوتر از زمان خود حرکت میکرد.[34] وی اگرچه ربع قرن پیش درگذشت اما ملت ما هنوز به رویاهای او دست نیافته است.» مجله تایم، رویتر را به عنوان یکی از ۱۰۰ فرد اثرگذار قرن بیستم معرفی کرد.[35] موری کمپتون، روزنامهنگار برنده جایزه پولیتزر، نوشت: «والتر رویتر تنها مردی است که تا کنون با او ملاقات کردهام و میتواند چشمانداز آینده را نشان دهد.» سرعت ذهن یک مرد را میتوان به همان روشی که سرعت پاهای او میرود اندازهگیری کرد،[36] والتر رویتر در سرعت قهرمان المپیک میشد.[37][38] «او انسان خطرناکی در دیترویت بود، زیرا هیچکس به اندازه او بدون اینکه ظاهراً اشکالهای موجود در جامعه را مختل نماید، مهارت راه اندازی یک انقلاب را نداشت».[39]