![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4a/Logo_of_H%25C3%25B2a_H%25E1%25BA%25A3o.svg/langfa-640px-Logo_of_H%25C3%25B2a_H%25E1%25BA%25A3o.svg.png&w=640&q=50)
هوآ هاو
From Wikipedia, the free encyclopedia
هوآ هاو (به ویتنامی: Hòa Hảo) یک جنبش مذهبی جدید ویتنامی است.[1] هوآ هاو را میتوان یک دین تلفیقی عامیانه ویتنامی، یا بهعنوان فرقهای از بودیسم نیز بهشمار آورد. در سال ۱۹۳۹ توسط توسط هاین فو سو (۱۹۴۷-۱۹۲۰) تأسیس شد.[2] و یکی از ادیان اصلی ویتنام با یک تا هشت میلیون نفر پیرو است (در زیر بخوانید)، که بیشتر در دلتای رود مکونگ ساکن هستند.
Hòa Hảo هوآ هاو | |
---|---|
![]() نماد هوآ هاو | |
طبقهبندی | جنبش مذهبی جدید ویتنامی |
گرایش | بودیسم |
رهبر | هاین فو سو |
بنیانگذار | هاین فو سو |
خاستگاه | 1939 میلادی دلتای رود مکونگ |
اعضا | هوآهاوئیستها |
فلسفه دینی هوآ هاو، که از منطقه مینتِی در دلتای مکونگ برخاستهاست، اساساً بودایی است،[3][4] و سنت قدیمی «بو سان کای هُنگ» را اصلاح میکند،[5] و دارای عناصر شبه هزارهای است.[6] هوآ هاو ملغمهای از بودیسم، نیاپرستی، جاندارانگاری، آموزههای کنفوسیوس و دین نیلوفر سفید است، که با آداب و رسوم دهقانان منطقه تغییرشکل داده و سازگار شدهاست. هوآ هاو که از حاشیههای دورافتاده جنوب ویتنام آمدهاست، با زندگی شهری مخالف است و سبک زندگی اجتماعی را ترجیح میدهد. برخلاف بودیسم ارتدکس، هوآ هاو از آداب و ساخت معابد مجلل اجتناب میکند، فرمانهای رهبانی نمیدهد و تمرینهای خانگی را آموزش میدهد. همچنین از این که «هر سالک میتواند ارتباط مستقیم با بودا داشته باشد، و ایمان درونی مهمتر از مناسک بیرونی است» حمایت میکند. مناسک منظم هوآ هاو به چهار نماز در روز محدود میشود، و سالکان باید سه اصل راهنما و پنج قانون ثابت کنفسیوسی را حفظ کنند.
نفوذ اربابان استعمارگر، شدت فزاینده جنگ از اواخر دهه ۱۹۳۰ تا اواسط دهه ۱۹۷۰، و درگیریهای ایدئولوژیک، همگی سبب آغاز و گسترش هوآ هاسو بودند.[7] این جنبش، همراه با ویتمین هو شی مین و جنبش مذهبی دیگری به نام کائوداییسم، از اولین گروههایی بود که در درگیری نظامی با قدرتهای استعماری، ابتدا با فرانسویها و سپس ژاپنیها نقش داشت. هوآ هاو تحت اشغال ژاپن در جنگ جهانی دوم شکوفا شد و بیشتر طرفداران آن رعیت، دهقانان و کارگران کشاورز بودند. بعدتر به یک مذهب مبارز و ملیگرا تبدیل شد و بهسرعت صاحب ارتشی خصوصی شد که به نفع رهبران خود عمل میکرد، و در عین حال دولت خودمختار خود را در منطقه ایجاد کرد. هوآ هاو پس از جنگ بهعنوان یک نیروی خودمختار در سیاست ویتنام باقی ماند و با استعمارگران فرانسوی و جنبش ویتمین مخالفت کرد.[1][8][9]
در طول جنگ اول هندوچین، اختلاف با دیگر جناحهای اصلی، هوآ هاو را به یک فرقه مذهبی-سیاسی-نظامی تبدیل کرد. هاین فو سو درحالیکه از یک کنفرانس برای حل مشکلات با کمونیستها بازمیگشت توسط ویتمین ربوده و اعدام شد. بسیاری از هوآ هاوئیستها از او بهعنوان یک شخصیت مسیحایی که در زمان بحران سر میرسد، ستایش کردند.[10] مرگ هاین فو سو به جناحگرایی، منطقهگرایی و نفوذ سازمانی انجامید.[11] هوآ هاو جنگی را علیه کمونیستها رهبری کرد و بهعنوان «بزرگترین عنصر ضد ویت مین در کشور» نامگذاری شد.[12] هوآ هاوئیها، همراه با سایر سازمانهای مذهبی-سیاسی، تا دهه ۱۹۵۰ بر صحنه سیاسی و اجتماعی جنوب ویتنام تسلط یافتند و مدعی سهمی در شکلگیری ویتنام جنوبی غیرکمونیستی بودند.[13] پس از سال ۱۹۵۴، هوآ هاو مخالفت خود را با دولت تحت حمایت آمریکا و رئیسجمهور نگو دین دیم بهصورت مسلحانه آغاز کرد. آنها مناطق مختلف جنوبی و غربی ویتنام جنوبی را تا زمان مرگ دیم در سال ۱۹۶۳ تحت کنترل داشتند.[1] بعدتر، در طول جنگ ویتنام، مبارزههایی را علیه ویتکنگ برای دفاع از استانهای تحت کنترل خود رهبری کردند و به یک نیروی سیاسی خودمختار در جنوب ویتنام، و تا سقوط سایگون در سال ۱۹۷۵ تبدیل شدند. بعدتر هوآ هاو توسط دولت جدید منحل شد، و طرفدارانش تحت ستم قرار گرفتند، اما پس از جنگ برای حقوق خود مبارزه کردند. در سال ۱۹۹۹ بهطور رسمی توسط دولت به رسمیت شناخته شدند، اما دولت محدودیتهای سختی را بر گروههای مخالفی که از شاخههای هوآ هاو و از دولت پیروی نمیکنند، اعمال میکند.
پیروان هوآ هاو بهدنبال حفظ هویت مذهبی و استقلال خود بودند.[14] آنها با دشمنان گذشته اتحادهای موقت برقرار کردند. هوآ هاو که در اصل فقط به خودمختاری مذهبی اهمیت میداد، علیه فرانسویها، ژاپنیها، ویتمین، و دوباره فرانسویها، ویتنام جنوبی تازهاستقلالیافته، ویتکنگ و ارتش ویتنام شمالی مبارزه کرد. آنها در طول رژیمهای پس از نگو دین دیم در سایگون از نفوذ سیاسی برخوردار بودند.