هارمونی
جنبهای در موسیقی / From Wikipedia, the free encyclopedia
هماهنگی یا هارمونی (به انگلیسی: Harmony)، ریشه در کلماتِ یونانی دارد و در مُحاوره یا فلسفه، هارمونی را «تناسب» معنا میکنند. از نظرِ ریشهای هارمونی به معنای وحدت و هماهنگی است و بیانگرِ یگانگی در اجزا و تشکیل یک واحدِ کل است. هارمونی فرایندی از ترکیبِ صداهای فردی است که با شنیدن همزمانِ آنها تحلیل میشود. مفهوم هارمونی بهطور معمول با شنیدن همزمان بسامد، وسعت صوتی، رنگ صدا، نتها یا آکورد رخ میدهد. در موسیقی قرون وسطی، برداشت از هارمونی مربوط به دوصدا از حرکت موازیِ بخشها به فاصلهٔ چهارم یا پنجم بود و در دورهٔ رنسانس برای سهصدا تغییر یافت. با توسعهٔ موسیقی پولیفونیک، ترکیب و استفاده از فواصل سوم و ششم نیز رواج یافت و دانش کنترپوان در دورهٔ باروک به اوج شکوفایی رسید و منجر به پیدایش هارمونی شد. در این دوره ژان فیلیپ رامو نخستین کسی بود که رسالهٔ هارمونی را به نگارش درآورد.
علم هماهنگی یا هارمونی، اغلب به جنبهٔ عمودی موسیقی اشاره دارد و متمایز از حرکتِ افقی و ملودیک است. نقطهٔ مقابلِ آن کنترپوان قرار دارد که رابطهٔ بین خطوطِ ملودیک و چندصدایی مستقل را بیان میکند و گاهی تفاوت آن را با هارمونی مشخص میکند. در موسیقی پاپ و جاز، آکوردها توسط پایهٔ آن نامگذاری میشوند، بهاضافهٔ اصطلاحات و علائمی که ویژگیهای آکورد را نشان میدهد. در بسیاری از انواعِ موسیقی مانند: موسیقی باروک، رمانتیک، مدرن و جاز، با اضافه کردنِ صداهای تنشزا، باعث تقویت آکورد شده که فاصلهای ناخوشایند نسبت به نتِ باس دارد. در دوران قواعد مشترک این صداها میبایست طبق قواعدی تهیه و حل شوند تا گوش بتواند تعادل بین تنش و سپس آرامش را در آن لحظه احساس کند.