نظریه امالقری
From Wikipedia, the free encyclopedia
نظریهٔ اُمّالقُریٰ (به معنی مادر قریهها) نظریهای برای تبیین خط مشی سیاست خارجی و تحلیل مرزهای قدرت ِ نظام جمهوری اسلامی ایران و موقعیت ایران در جهان اسلام است که در دهه ۱۳۶۰ از سوی محمدجواد لاریجانی مطرح شد. بر اساس این نظریه جهان اسلام یک امت واحد است و ملاک ِ وحدت ِ امت رهبری آن است. اگر کشوری بتواند با تشکیل حکومت اسلامی سطح رهبری خود را از مرزهای سرزمینیاش فراتر برد، در موقعیت امالقرای جهان اسلام قرار میگیرد.[1][2][3]
«نظریهٔ اُمّالقُریٰ» نخستین بار توسط عبدالرحمن کواکبی در مورد شهر مكه كه مركز مذهبی جهان اسلام است، به كار گرفته شد. وی برای حل مشکلات جهان اسلام، اجتماع رهبران و اندیشمندان، دانشمندان و فرهیختگان جهان اسلام در مکه به عنوان «امت اسلام» را پیشنهاد کرد. اگر کشوری به عنوان «اُمّالقُریٰ» جهان اسلام شناخته شود به گونهای که ثبات آن برابر با ثبات اسلام و کشورهای اسلامی و ضعف آن برابر با ضعف اسلام و کشورهای اسلامی باشد، اگر تعارضی بین دستیابی به منافع ملی یا منافع عمومی مسلمانان ایجاد شود، منافع «امالقری» - البته اگر حیاتی و ضروری باشد - بر منافع ملل اسلامی برتری دارد. بنابراین، در صورت تعارض بین این دو مقوله، تکلیف دولت بینالمللی اسلامی روشن است.[2][4][5]