ناواراتان
From Wikipedia, the free encyclopedia
ناواراتان یا نوراتان در سانسکریت به معنای «سنگهای نهگانه» یا «نه جواهر» است و اصطلاحی بود که مدتی برای یک گروه از نه نفر رجال بزرگ دربار هند استفاده میشد. برخی از ناوارتانهای شناخته شده در راج سابها دربار پادشاه جانکا، در دربار ویکرامادیتیا و در دربار جلالالدین اکبر شاه امپراتور بزرگ گورکانی هند هستند.[1]
نه وزیر بزرگ دربار اکبر بیش از همه معروفند. این نه نفر که در دربار اکبر شاه، رجال ممتاز تلقی میشدند را به زبان محلی٬ «نه تن» یا «نورتن» گفتهاند[2] که عبارت بودند از:[1]
- ابوالفضل علامی (۱۵۵۱-۱۶۰۲) وقایعنگار دربار و منشی اول و معتمد اکبر شاه بود. پدر او «شیخ مبارک ناگوری»، محقق در فلسفه و ادبیات یونان و نیز در الهیات اسلامی بود.
- فیضی دکنی (۱۵۴۷-۱۵۹۵) برادر ابوالفضل و ملکالشعرای دربار
- میان تنسن آوازخان دربار و شاعر و موسیقی دان هندو
- راجه بیربال (۱۵۲۸-۱۵۸۳) هندوی فقیر برهمن که به سبب هوش خود به دربار راه یافت و دلقک مخصوص دربار شد.
- راجه تودار هندویی اهل کاتری و وزیر امور مالی اکبر بود.
- راجه من سینگ که راجه کاکچواها از عنبر بود که امروزه به نام جیپور شناخته میشود. او وزیر مورد اعتماد در لشکر و نوهٔ پدر زن اکبر بود.
- عبدالرحیم خانخانان ( ۱۵۵۶-۱۶۲۷) حامی بزرگ هنر و شاعر. او فرزند بایرام خان ترکمن محافظ مورد اعتماد و مربی و معلم دوران نوجوانی اکبر بود که پس از آنکه بایرام خان ناجوانمردانه به قتل رسید اکبر با همسرش او ازدواج کرد و او را به فرزندی پذیرفت.
- فقیر عزالدین که عارف و مشاور اکبر بود و اکبر به مشاورههای او اعتماد زیادی داشت.
- ملا دوپیازه مشاور باهوش اکبر بود که رقابت تنگاتنگی با راجه بیربال داشت.