میانهگرایی رادیکال
From Wikipedia, the free encyclopedia
میانهگرایی رادیکال (به انگلیسی: radical centrism) (همچنین به آن «میانه رادیکال» ،[persian-alpha 1] نیز گفته میشود)، مفهومیاست که در اواخر قرن بیستم میلادی در ملتهای غربی ظهور کرد. این صطلاح در ابتدا به اشکال مختلفی تعریف میشد، اما در آغاز قرن بیستم و یکم میلادی تعدادی از متون علوم سیاسی به آن تعریف توسعه یافته تری دادند.
اصطلاح رادیکال به خواسته بیشتر میانهگرایان میانی برای دعوت به ایجاد اصلاحات بنیادی در نهادها، دلالت میکند.[1] میانهگرایی اشاره به اعتقادی است مبنی بر این که راه حلهای واقعی تنها مستلزم ایدهآلگرایی و عواطف نبوده بلکه به واقعگرایی و عملگرایی نیز نیاز دارند.[2] در متنی مربوط به یکی از میانهگرایان رادیکال، میانهگرایی رادیکال اینگونه تعریف میگردد: «ایدهآلگرایی بدون توهم»،[3] عبارتی که اصالتاً از جان اف. کندی است.[4]
میانهگرایان رادیکال نظریات شان را از چپ و راست به عاریت گرفته و اغلب آنها را پیوند میدهند.[5] اکثر آنها برای حل مسائل اجتماعی، از راه حلهای مبتنی بر بازار با نظارت قوی دولتی در جهت منافع عامه حمایت میکنند.[6] در کشورهای در حال توسعه، در جهت افزایش مشارکت جهانی و رشد طبقه متوسط توانمند، حمایت صورت میپذیرد.[7] در آمریکا بیشتر میانهگرایان رادیکال در داخل احزاب بزرگ سیاسی کار میکنند، اما در عین حال از ابتکارات و کاندیداتوری مستقل یا طرفهای ثالث حمایت میکنند.[8]
یکی از انتقادات معمول از میانهگرایی رادیکال این است که سیاستش تنها تفاوت اندکی با سیاست سنتی میانهگرایان دارد.[9] بعضی از ناظران، میانهگرایی رادیکال را در وهله اول یک فرایند تسریع کننده گفتمان و تفکر تازه در میان مردم و گروههای مخالف میدانند.[10]