مقاومت آلبانی در جنگ جهانی دوم
From Wikipedia, the free encyclopedia
مقاومت آلبانی در جنگ جهانی دوم یک جنبش عمدتاً کمونیستی علیه نیروهای اشغالگر ایتالیایی بود که تا سال ۱۹۴۳ ادامه داشت و پس از آن آلمانها در آلبانی نیز در سال ۱۹۴۴ اخراج شدند و به آزادی کشور منجر شد.
مقاومت آلبانی در جنگ جهانی دوم | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگ جهانی دوم | |||||||
ساعتگرد از بالا سمت چپ: ۱. پناهجویان آلبانیایی در حال گذر از مرز پادشاهی یوگسلاوی در ۱۲ آوریل ۱۹۳۹ میلادی، ۲. بالیستها و کمونیستها در حال گفتگو در خلال توافق موکیه در سال ۱۹۴۳ میلادی، ۳. حمله ایتالیا به آلبانی، ۴. پارتیزانهای کمونیست در حال جنگ در تیرانا در سال ۱۹۴۴ میلادی، ۵. پس از آزادسازی آلبانی در ۲۸ نوامبر ۱۹۴۴ پارتیزانها در حال راهپیمایی. | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
LNÇ |
پادشاهی ایتالیا (از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۳) آلمان نازی (از ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۴) پادشاهی آلبانی (دولت دستنشانده) Balli Kombëtar (از سپتامبر ۱۹۴۳ تا نوامبر ۱۹۴۴) | ||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
انور خوجه سپریو موسیو محمت شهو جمال استافا † † حاجی لشی Safet Butka بابا فایا مارتانشی آباز کوپی حیسنی لپنیکا † |
فرانسیسکو جاکومونی هرمان نوباخر شفچت ورلاچی (۱۹۳۹–۱۹۴۴) مصطفی مرلیکا (۱۹۴۱–۱۹۴۳) Eqrem Libohova (ژانویه–فوریه و مهy–سپتامبر ۱۹۴۳) Maliq Bushati (فوریه–مه ۱۹۴۳) | ||||||
قوا | |||||||
از حدود ۴٬۰۰۰ در ۱۹۴۲ تا حدود ۷۰٬۰۰۰ نیروی منظم (پارتیزانها) و غیر منظم (نیروهای محلی) در نوامبر ۱۹۴۴. | بیش از ۶۰۰٬۰۰۰ نیرو، مستقر یا گذر کرده از طریق آلبانی در خلال دورهٔ ۱۹۳۹–۱۹۴۴. | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
حدود (شامل غیرنظامیان) ۲۸٬۰۰۰ کشته، ۱۲٬۶۰۰ زخمی و ۴۴٬۵۰۰ زندانی یا تبعیدی.[1] | ۲۶٬۵۹۵ کشته، ۲۱٬۲۴۵ زخمی و ۲۰٬۸۰۰ زندانی. (تلفات ایتالیاییها و آلمانیها)[2] | ||||||
مجموع تلفات:حدود ۵۷٬۰۰۰ |
در بررسی رویدادهای مختلف در زمان جنگ جهانی دوم یکی از موضوعات، مقاومتی است که کشور آلبانی در مقابل اشغالگری و فاشیسم از خود نشان داد. در این راستا حمله ایتالیا به آلبانی، رقابت آلمان هیتلری با اشغالگران ایتالیایی و نهایتاً اشغال آلبانی توسط آلمان قابل تأمل است. پیش از وقوع جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۲۷ میان کشورهای ایتالیا و آلبانی توافقی دفاعی به امضاء رسیده بود و این توافق بود که راه نفوذ ایتالیا به آلبانی را هموار کرد. از سال ۱۹۳۵ که موسولینی به فکر کشورگشایی افتاد، حمله به آلبانی نیز از جمله برنامههای او بود. او در ۷ آوریل ۱۹۳۹ فرمان داد تا بعد از بمباران سواحل این کشور نیروهایش به داخل خاک این کشور نفوذ کنند ولی متقابلاً مردم آلبانی با مقاومت توانستند اشغالگران را از کشورشان بیرون کنند.[3]
بعد از جنگ مرکز نجات غیرنظامیان ژنو گزارش داد که آلبانی یکی از ویرانترین کشورهای اروپا ست. ۶۰۰۰۰ خانه ویران شد و حدود ۱۰ درصد از جمعیت این کشور بیخانمان شدند.