قطعه منطقی قابلبرنامهریزی
From Wikipedia, the free encyclopedia
یک قطعه منطقی قابل برنامهریزی (PLD) یکی از اجزای الکترونیکی است که برای ساخت مدارهای دیجیتالی قابل پیکربندی مجدد مورد استفاده قرار میگیرد. بر خلاف مدارهای یکپارچه (IC) که از دروازههای منطقی تشکیل شده و عملکردی ثابت دارند، PLD در زمان ساخت یک عملکرد تعریف نشده دارد.[1] قبل از استفاده از PLD در یک مدار، باید با استفاده از یک پروگرمر، برنامهریزی (پیکربندی مجدد) شود.[2]