قطبش دایرهای
From Wikipedia, the free encyclopedia
در الکترودینامیک، قطبش دایرهای موج الکترومغناطیسی، حالتی از قطبش است که در هر نقطه، میدان الکترومغناطیسی موج اندازه ثابتی دارد و با سرعت ثابتی در صفحهای عمود بر جهت موج میچرخد.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d1/Circular.Polarization.Circularly.Polarized.Light_Left.Hand.Animation.305x190.255Colors.gif)
در الکترودینامیک، قدرت و جهت یک میدان الکتریکی با بردار میدان الکتریکی آن تعریف می شود. در مورد یک موج قطبی دایرهای، نوک بردار میدان الکتریکی، در یک نقطه معین از فضا، به فاز نور در حال حرکت در زمان و مکان مربوط میشود. در هر لحظه از زمان، بردار میدان الکتریکی موج، نقطهای روی مارپیچ را نشان میدهد که در امتداد جهت انتشار قرار دارد.
یک موج قطبی دایرهای می تواند به یکی از دو حالت ممکن زیر بچرخد:
- قطبش دایرهای راست دست (RHCP) که در آن بردار میدان الکتریکی با توجه به جهت انتشار به حالت راست دست می چرخد.
- قطبش دایره ای چپ دست (LHCP) که در آن بردار به حالت چپ دست می چرخد.
قطبش دایره ای یک حالت خاص از قطبش بیضوی است. حالت خاص دیگر که قابل فهمتر است، قطبش خطی نام دارد. هر سه اصطلاح توسط اگوستن-ژان فرنل، در شرح حالی که در ۹ دسامبر ۱۸۲۲ برای آکادمی علوم فرانسه خوانده شد، ابداع شدند.[1][2] فرنل برای اولین بار حالت قطبش دایرهای را بدون نام بردن از آن در سال ۱۸۲۱ شرح داد.[3]
پدیده قطبش در نتیجه این واقعیت به وجود میآید که نور به عنوان یک موج عرضی دوبعدی رفتار میکند.
قطبش دایرهای زمانی اتفاق می افتد که دو مؤلفه بردار میدان الکتریکی متعامد دارای اندازه برابر باشند و دقیقاً ۹۰ درجه یا یک چهارم طول موج خارج از فاز باشند.