قرار موقت انگلیس-فرانسه ۱۹۱۸
From Wikipedia, the free encyclopedia
قرار موقت انگلیس و فرانسه در سال ۱۹۱۸ (به انگلیسی: 1918 Anglo–French Modus Vivendi) یک توافقنامه موقت بود که در ۳۰ سپتامبر ۱۹۱۸ در مورد ایجاد اداره سرزمین اشغالی دشمن در منطقه سوریه امروزی، اردن، اسرائیل، لبنان و فلسطین امضا شد. این توافق برای اولین بار در ۱۹ سپتامبر ۱۹۱۸ مورد مذاکره قرار گرفت،[1] و بر اساس قرارداد انگلیس و فرانسه در سال ۱۹۱۶ دربارهٔ این منطقه، معروف به قرارداد سایکس-پیکو، ایجاد شد. [2]
در حالی که توافق ظاهراً در آغاز بر هدف فرانسه برای بر عهده گرفتن مسئولیت مناطق اختصاص داده شده به خود متمرکز بود، در آن زمان، تحت فرماندهی نظامی آلنبی، انگلیسیها از این توافق برای شروع تجدید نظر در تقسیمات سایکس-پیکو استفاده کردند. [3] [4]
در عمل، این توافق منجر به ایجاد سه منطقه اداری سرزمینهای اشغالی از عثمانی شد: جنوب (فلسطین) با مدیریت بریتانیا، غرب (سواحل شمال مدیترانه از جمله لبنان)، با یک دولت به رهبری فرانسه، و شرق (داخل سوریه از جمله ماوراء اردن).) با یک دولت تحت رهبری عربها.[3] [4]