قانون بیر-لامبرت
From Wikipedia, the free encyclopedia
قانون بیر–لامبرت (به انگلیسی: Beer-Lambert law) یا قانون بیر–لامبرت–بوگوه و حتی ترکیبهای مختلف دیگری از این نامها مشهور است، یکی از قوانین اصلی در طیف بینی فوتومتری و اپتیک است. این قانون دربرگیرنده ارتباط شدت نور جذب شده در اثر عبور از ماده همگن بدون پراکندگی با خصوصیات مواد میباشد. این قانون بهطور کلی به صورت زیر بیان میشود:
که در آن شدت نور اولیه، I شدت نور عبوری و A مقدار جذب[1] ماده است که به صورت زیر تعریف میشود:
که در آن a ضریب جذب ماده (گاهی نیز با ε نشان داده میگردد)،[2] b طول نمونه (ظرف نمونه) و c غلظت آن است.
قانون بیر-لامبرت بیان میکند که بخشی از نور پس از برخورد با شیشهٔ محلول رنگی، جذب و بخش دیگرش عبور میکند.
این قانون معمولاً در شیمی برای تجزیه و تحلیل و اندازهگیریهای شیمیایی، در فیزیک اپتیک برای درک میرایی و تضعیف فوتونها، نوترونها و گازهای رقیق و در فیزیک ریاضی به عنوان راه حل معادله BGK استفاده میشود.
در بیوشیمی این قانون برای تحلیل نوع و ماهیت پروتئین کاربرد دارد.