فضاپیمای سایوز
From Wikipedia, the free encyclopedia
فضاپیمای سایوز (به روسی: Союз) پرکارترین، پراستفادهترین و پرعمرترین فضاپیمای سرنشیندار جهان است. این فضاپیما در اوایل دهه شصت میلادی زیر نظر سرگئی کارالیوف ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد. پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، سایوز برای حمل فضانوردان شوروی سابق و سایر کشورها به ایستگاههای فضایی سالیوت و آلماز بکار رفت. در سال ۱۹۷۵ میلادی در طی پروژه آزمایشی آپولو-سایوز نقش مهمی بازی کرد، و پس از آن وسیله اصلی برای رفتوآمد به ایستگاه فضایی میر بود. امروزه، گونههای جدید فضاپیمای سایوز برای فرستادن فضانوردان به مدار زمین و ایستگاه فضایی بینالمللی بکار میروند. در آینده از سایوز برای سفر به ماه استفاده خواهد شد.[1]
سازنده | روسیه شرکت اسپی کارالیوف و صنایع فضایی انرگیا |
---|---|
کاربرد | انتقال فضانوردان بین زمین و ایستگاههای فضایی سالیوت، آلماز، و ایستگاه فضایی بینالمللی |
ویژگیها | |
ظرفیت خدمه | دو یا سه نفر |
حجم | ۹ متر مکعب |
ابعاد | |
طول | ۷٫۴۸ متر |
قطر | ۲٫۷۲ متر |
نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ ۷ آذر ۱۳۴۵ (۲۸ نوامبر ۱۹۶۶) و نخستین پرواز سرنشیندار آن در تاریخ ۳ اردیبهشت ۱۳۴۶ (۲۳ آوریل ۱۹۶۷) انجام شد. انوشه انصاری در تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ (۱۸ سپتامبر ۲۰۰۶) توسط فضاپیمای سایوز تیامای-۹ به ایستگاه فضایی بینالمللی پرواز کرد. پیش از او، عبدالاحد مومنداولین فضانورد افغانستان در تاریخ ۷ شهریور ۱۳۶۷ (۲۹ اوت ۱۹۸۸) از پایگاه فضایی بایکونور توسط فضاپیمای سایوز تیام-۶ به ایستگاه فضایی میر پرواز کرده بود.
برای پرتاب سایوز به مدار زمین، از راکتی به همین نام یعنی راکت سایوز استفاده میشود.
واژه سایوز در زبان روسی به معنای «اتحاد» است.
برنامه سایوز پس از برنامههای واستوک و واسخود، سومین برنامه فضایی سرنشیندار شوروی بود.
سختافزارهای اصلی برنامه فضایی سایوز عبارت بودند از فضاپیمای سایوز و موشک سایوز. مدیریت برنامه سایوز در حال حاضر بر عهده سازمان فضایی روسیه است یاد آوری شود که سایوز از ۳ بخش درست شده که محموله موتور و مکان فضانوردها میباشد.