![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/54/North_Korea-Pyongyang_Embroidery_Institute-01.jpg/640px-North_Korea-Pyongyang_Embroidery_Institute-01.jpg&w=640&q=50)
فرهنگ در کره شمالی
From Wikipedia, the free encyclopedia
فرهنگ مدرن و معاصر کره شمالی، مجموعهای از آموزهها، باورها، آداب و رسوم این کشور است که معمولاً مبتنی بر فرهنگ سنتی کره است. این فرهنگ، هرچند که مشابه با فرهنگ کره جنوبی است، اما از زمان تأسیس کره شمالی در سال ۱۹۴۸ گسترش یافتهاست. ایدئولوژی جوچه تمایز فرهنگی و خلاقیت کره و همچنین قدرتهای تولیدی طبقه کارگر و اجتماع محور را تأیید میکند.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/54/North_Korea-Pyongyang_Embroidery_Institute-01.jpg/640px-North_Korea-Pyongyang_Embroidery_Institute-01.jpg)
هنر در کره شمالی در درجهٔ نخست آموزشی است. فرهنگ در کره شمالی توسط رژیم آن دچار تحریف بسیار شده، بسیاری از آموزهها و آداب کرهای به دلیل اندیشه ها و سیاست حکومت کره شمالی، حذف یا تغییر کردهاست. بیان فرهنگ، به عنوان ابزاری برای القای ایدئولوژی جوچه و ضرورت ادامهٔ مبارزه برای انقلاب و اتحاد مجدد شبه جزیره کره به کار میرود. دولتهای خارجی، به ویژه کره جنوبی، ژاپن و ایالات متحده، به عنوان امپریالیست شناخته میشوند. قهرمانان انقلابی به عنوان چهرههایی مقدس دیده میشوند که از خالصترین انگیزهها پیروی میکنند. سه مضمون ثابت، شهادت در طول مبارزات انقلابی ((که در ادبیاتی مانند دریای خون به تصویر کشیده شدهاست))، سعادت جامعه کنونی و نبوغ رهبر است.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fe/Pins_aus_Nordkorea.jpg/640px-Pins_aus_Nordkorea.jpg)
کیم ایل سونگ به عنوان نویسندهٔ "شاهکارهای کلاسیک" در طول مبارزه ضد ژاپنی توصیف شدهاست. از رمانهای وی میتوان به دختر گل، دریای خون، سرنوشت یک سپاهیِ دفاع شخصی و آواز کُره اشاره کرد. اینها "نمونههایی اولیه از ادبیات و هنر جوچه" محسوب میشوند. گزارش روزنامه ای در سال ۱۹۹۲، زندگینامهٔ کیم را که در دوران نیمه بازنشستگی خود نوشتهبود، این گونه توصیف کرد: "حماسهای قهرمانانه که به آزادی و سعادت مردم اختصاص یافتهاست."[1]
به غیر از اجرای گروههای آهنگ و رقص و سایر سرگرمیهایی که بهطور دورهای برای مخاطبان محدود ارائه میشود، مردم خیلی کم در معرض تأثیرات فرهنگی خارجی هستند یا اصلا در معرض آن نیستند. این اجراها مانند جشنوارهٔ هنری دوستی بهاری که هر ساله در ماه آوریل برگزار میشود، برای نشان دادن این است که جهانیان نیز، مانند خود مردم کره شمالی، رهبر کشور را دوست دارند و به او احترام میگذارند. در طی دههٔ ۱۹۸۰ و اوایل دههٔ ۱۹۹۰، رسانههای کره شمالی تبدیل کشور به یک «پادشاهی هنری»، را به خاطر تلاش بی وقفهاش، به کیم جونگ ایل نسبت دادند، جایی که یک رنسانس فرهنگی بیشباهت با کشورهای دیگر رقم خورد. در واقع، کیم جونگ ایل شخصاً مسئول سیاستهای فرهنگی بود.[1]
پیونگ یانگ و سایر شهرهای بزرگ، منشأ خط فرهنگیِ لزوماً محدود در کشور محسوب میشوند. "دستههای پروپاگاندای هنری" برای اجرای شعرخوانی، نمایشهای تک نفره و آوازها به مناطق تولیدی در استانها سفر میکنند تا موفقیتهای کارگران را تبریک بگویند یا از طریق تحریک هنری خود، آنها را به کسب موفقیتهای بیشتر تشویق کنند. حضور چنین دستههایی در حومهٔ شهرها و در فصل برداشتِ محصول یا زمان برگزاری "مسابقات سرعتی" برای افزایش بهرهوری، پررنگ است.[1]
جامعه و فرهنگ کره شمالی از دریچهٔ تئاتر، فیلم و نمایش روزمره، ماتریسی را شکل میدهد که این ایدئولوژی نه تنها سرگرمکننده است، بلکه اساساً جامعه را سازماندهی و تحریک میکند. این فرهنگ تأثیر بسزایی بر زندگی روزمرهٔ مردم کره شمالی داشتهاست.[2]