طیفبینی جذبی
From Wikipedia, the free encyclopedia
طیفبینی جذبی(به انگلیسی: Absorption spectroscopy) شامل روشهای طیفبینی برای اندازهگیری جذب تابش ناشی از اندرکنش با یک نمونه، به عنوان تابعی از بسامد یا طول موج است. نمونه، انرژی (مانند فوتون) را از میدان تابش جذب میکند. شدت جذب، متغیری برحسب بسامد است و این تغییر، همان طیف جذبی است.
طیفبینی جذبی گونهای ابزار در شیمی تحلیلی است که برای تعیین حضور یک مادهٔ خاص در یک نمونه و در بسیاری اوقات، برای اندازهگیری مقدار مادهٔ مورد نظر به کار میرود. طیفبینی فروسرخ و طیفبینی مرئی-فرابنفش روشهای رایج در کاربردهای تحلیلی هستند. طیفبینی جذبی در مطالعهٔ فیزیک مولکولی و اتمی، طیفسنجی نجومی و سنجش از دور نیز به کار میرود.
گسترهٔ وسیعی از رویکردهای آزمایشگاهی برای اندازهگیری طیف جذبی وجود دارد. رایجترین روش، هدایت یک باریکهٔ تابش به سوی نمونه و تعیین شدت تابش گذرنده از آن است.