طنین آوایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
طنین آوایی (به انگلیسی: Vocal resonation)، ممکن است به عنوان «فرآیندی که توسط آن محصول اصلی آواسازی در زمان و/یا شدت توسط حفرههای پر از هوا که از طریق آن در مسیر خود به هوای بیرون عبور میکند و افزایش مییابد»، تعریف شود.[1] در سراسر ادبیات آوازی، اصطلاحهای مختلفی در رابطه با طنین استفاده میشود، از جمله: تقویت، فیلتر کردن، غنیسازی، بزرگ شدن، بهبود، تشدید و طولانی شدن. مقامات آکوستیک بسیاری از این اصطلاحات را از دیدگاه کاملاً علمی زیر سؤال میبرند. با این حال، نکته اصلی که توسط یک خواننده یا گوینده از این اصطلاحات استخراج میشود این است که نتیجه طنین، ایجاد صدای بهتر یا حداقل مناسب برای یک حوزه زیبایی و عملی خاص است.