طرح سازمان ملل برای تقسیم فلسطین
From Wikipedia, the free encyclopedia
قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد که به طرح تقسیم فلسطین نیز موسوم است، قطعنامهای است که در تاریخ ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ (برابر با ۱۸ آذر ۱۳۲۶ خورشیدی)[1] با ۳۳ رای موافق در برابر ۱۳ رای مخالف، یک غایب و ۱۰ ممتنع در مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شد.[2][3] مطابق این قطعنامه سرزمین فلسطین به دو کشور یهودی و عرب تقسیم میشد و ۵۵ درصد اراضی سرزمین فلسطین به اسرائیل تعلق میگرفت[4] و مقرر شد شهر بیتالمقدس (اورشلیم) به صورت بینالمللی اداره شود.[5]
مخالفان این طرح پیشنهادی آن را به نفع صهیونیستها تلقی میکردند، چرا که با این که جمعیت عرب فلسطین دو برابر جمعیت یهودی بود۶۲٪ از زمینها را به کشور یهودی تخصیص میداد.[6] نتیجتاً طرح تقسیم مورد پذیرش آژانس یهود قرار گرفت و بیشتر گروههای صهیونیست آن را به عنوان سنگ بنایی برای توسعه ارضی در یک زمان مناسب میدیدند.[7][8] کمیته عالی عرب، اتحادیه عرب و دیگر رهبران و حکومتهای عرب بر این مبنا طرح را رد کردند که عربها علاوه بر این که اکثریت دوسومی جمعیت را تشکیل میدادند مالک اکثریت زمینها نیز بودند.[9][10] آنها همچنین نسبت به پذیرش هرگونه تقسیم قلمرویی ابراز بیعلاقگی کردند[11] با این استدلال که ناقض اصول تعیین سرنوشت در منشور ملل متحد است که به مردم حق تعیین سرنوشت خود را میدهد.[8][12] آنها اعلام کردند که قصد دارند همه تدابیر ضروری برای جلوگیری از پیاده شدن طرح را اتخاذ کنند.[13][14][15][16] متعاقباً یک جنگ داخلی در فلسطین درگرفت و طرح پیاده نشد.[17]