![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Xuanzang_w.jpg/640px-Xuanzang_w.jpg&w=640&q=50)
شوانزانگ
مترجم، نویسنده، و کاشف چینی / From Wikipedia, the free encyclopedia
شوانگزانگ یا هیوانتسانگ (انگلیسی: Xuanzang؛ زاده ۱ ژانویه ۰۶۰۲ درگذشته ۱ ژانویه ۰۶۶۴) یک راهب بودایی، محقق، جهانگرد و مترجم چینی در قرن هفتم بود. او به خاطر مشارکتهای دورانسازش در بودیسم چینی، سفرنامه سفرش به شبهقاره هند در سالهای ۶۲۹–۶۴۵ میلادی، تلاشهایش برای آوردن بیش از ۶۵۷ متن هندی به چین و ترجمههایش از برخی از این متون شناخته شده است.[1] او تنها توانست ۷۵ بخش متمایز از مجموع ۱۳۳۵ فصل را ترجمه کند، اما ترجمههای او شامل برخی از مهمترین متون مهایانه بود.[2]
شوانزانگ | |||||||||
نام چینی | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
زبانهای چینی | 玄奘 | ||||||||
| |||||||||
Chen Hui | |||||||||
نویسههای چینی سنتی | 陳褘 | ||||||||
نویسههای چینی سادهشده | 陈袆 | ||||||||
| |||||||||
Chen Yi | |||||||||
نویسههای چینی سنتی | 陳禕 | ||||||||
نویسههای چینی سادهشده | 陈祎 | ||||||||
| |||||||||
سانسکریت name | |||||||||
سانسکریت | ह्वेनसांग | ||||||||
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Xuanzang_w.jpg/640px-Xuanzang_w.jpg)
شوانزانگ در ۶ آوریل ۶۰۲ در چنلیو، که اکنون شهرداری کایفنگ در استان هنان چین است، به دنیا آمد. او در کودکی به خواندن کتابهای مذهبی و مطالعه افکار آنها با پدرش پرداخت. او مانند برادر بزرگترش، دانشجوی مطالعات بودایی در صومعه جینگتو شد. شوانزانگ در سیزده سالگی به عنوان یک راهب تازهکار منصوب شد. به دلیل ناآرامیهای سیاسی و اجتماعی ناشی از سقوط دودمان سوئی، او به چنگدو در سیچوآن رفت و در آنجا در بیست سالگی به عنوان یک بهکشو (راهب کامل) منصوب شد.
او بعدها در جستجوی کتابهای مقدس بودیسم به سراسر چین سفر کرد. سرانجام، او به چانگآن آمد، که در آن زمان تحت حکومت مسالمتآمیز تایزونگ (دودمان تانگ) بود، جایی که شوانزانگ تمایل به سفر به هند را پیدا کرد.[3] او از سفر فاکسیان به هند میدانست و مانند او نگران ماهیت ناقص و نادرست تفسیر شده متون بودایی بود که به چین رسیده بود. او همچنین نگران نظریههای رقیب بودایی در ترجمههای مختلف چینی بود. او به دنبال متون اصلی سانسکریت ترجمه نشده از هند بود تا به حل برخی از این مسائل کمک کند.[1]
شوانزانگ در ۲۷ سالگی سفر هفدهساله خود را از طریق جاده ابریشم به هند آغاز کرد. او بدون توجه به ممنوعیت سفر به خارج از کشور، از شهرهای آسیای مرکزی مانند ختن گذشت و خود را به هند رساند. او در میان مکانهای دیگر، از دانشگاه معروف نالاندا در بیهار هند امروزی بازدید کرد و در آنجا نزد راهب شیلهبدره به تحصیل پرداخت. او با متون سانسکریت متعدد و با کاروانی متشکل از بیست اسب بارکش از هند بازگشت. امپراتور تایزونگ در چین از بازگشت او استقبال کرد و او را به نوشتن سفرنامهاش تشویق کرد.[1]
این سفرنامه چینی با عنوان داتانگ شییوجی منبع مهمی دربارهٔ شوانزانگ و همچنین برای پژوهش دربارهٔ هند و آسیای مرکزی در قرن هفتم است.[4] سفرنامه او ترکیبی از روایات غیرممکن، شنیدهها و روایت دست اول است.[5] بخشهایی از آن به عنوان terminus ante quem سال ۶۴۵ میلادی برای رویدادها، نامها و متنهایی که او ذکر میکند، استفاده و مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.[6] متن او به نوبه خود الهام بخش رمان سیر باختر نوشته وو چنگین در طول دودمان مینگ، حدود نه قرن پس از مرگ شوانزانگ بود.[7]