شریف حسین
From Wikipedia, the free encyclopedia
پرنس فیصل یا شریف حسین (حسین بن علی، حسین الهاشمی) (۱۸۵۴ – ۴ ژوئن ۱۹۳۱) بزرگِ خاندان هاشمی، از سال ۱۹۰۸ میلادی شریف مکه و امیر حجاز بود و بر تمام منطقه استیلا داشت.[1] وی در روز ۲ نوامبر ۱۹۱۶ خود را حاکم همه کشورهای عربی خواند.[2] او سید حسنی نسل سی و هفتم از پیامبر اسلام از طریق حسن بن علی و از خاندان هاشمی بود.[3]
شریف حسین | |||||
---|---|---|---|---|---|
شریفِ مکه | |||||
حکومت | ۱۹۰۸–۱۹۲۴ | ||||
پیشین | عبدالله پاشا | ||||
جانشین | شریف علی | ||||
امیر حجاز | |||||
حکومت | ۱۹۱۶–۱۹۲۴ | ||||
پیشین | - | ||||
جانشین | علی بن حسین | ||||
حاکم کشورهای عربی | |||||
حکومت | ۲ نوامبر ۱۹۱۶–۱۹۱۸ | ||||
جانشین | - | ||||
زاده | ۱۸۵۴ استانبول، امپراتوری عثمانی | ||||
درگذشته | ۴ ژوئن ۱۹۳۱ امان، اردن | ||||
فرزند(ان) |
| ||||
| |||||
خاندان | سلسله هاشمی |
در سال ۱۹۰۸، پس از انقلاب ترکهای جوان، از سوی سلطان عثمانی عبدالحمید دوم، به عنوان شریف مکه منصوب شد.[4] در سال ۱۹۱۶، با وعده حمایت بریتانیا از استقلال عرب، شورش اعراب علیه امپراتوری عثمانی را اعلام کرد و کمیته اتحاد و ترقی را به نقض اصول اسلام با محدود کردن قدرت خلیفه متهم کرد. پس از جنگ جهانی اول، حسین در اعتراض به اعلامیه بالفور و قیمومت بریتانیا و فرانسه بر سوریه، عراق و فلسطین، از قبول معاهده ورسای خودداری کرد. او بعداً از امضای معاهده انگلیس و هاشمی نیز امتناع ورزید و به این ترتیب زمانی که پادشاهی اش توسط ابن سعود مورد حمله قرار گرفت، بریتانیا دیگر از او پشتیبانی نکرد.[5]
در مارس ۱۹۲۴، زمانی که خلافت عثمانی منسوخ شد، حسین خود را «خلیفه همه مسلمانان» معرفی کرد. پسرانش فیصل و عبدالله در سال ۱۹۲۱ به ترتیب حاکمان عراق و اردن شدند. پس از اشغال حجاز توسط ارتش آل سعود، در ۲۳ دسامبر ۱۹۲۵، شریف حسین به سعودیها تسلیم شد و پادشاهی حجاز، شریف مکه و خلافت شریفیان به پایان رسید.[6]حسین به قبرس تبعید شد، انگلیسیها او را تا بیست روز قبل از مرگش در اسارت نگه داشتند، تا اینکه نزد پسرش عبدالله اول اردن به امان بازگشت[7]و در ۴ ژوئن ۱۹۳۱ درگذشت و به عنوان خلیفه در محوطه مسجد الاقصی به خاک سپرده شد.[8]