سیستم فرود ابزاری
سیستمی زمینپایه که هنگام فرود هواپیما به خلبان کمک میکند / From Wikipedia, the free encyclopedia
در هوانوردی، سیستم فرود ابزاری یا آیالاس (ILS) یک سیستم ناوبری رادیویی است که راهنماییهایی کوتاهبرد را برای هدایت هواپیماها فراهم میکند تا به آنها اجازه دهد در شب یا در هوای بد، برای فرود به باند فرود نزدیک شوند.. نزدیک کردن هواپیما به باند فرود با این روش میتواند شرایط آب و هوایی فرود ایمن، را بهطور چشمگیر، بهبود بخشد.
آیالاس از دو سیگنال رادیویی جهتدار استفاده میکند، محلیساز (لوکالایزر) ۸۸۵ (فرکانس ۱۰۸ تا ۱۱۲ مگاهرتز)، که هدایت افقی را ارائه میدهد، و شیب گلاید (فرکانس ۳۲۹٫۱۵ تا ۳۳۵ مگاهرتز) نیز هدایت عمودی را ممکن میکند. رابطه بین موقعیت هواپیما و این سیگنالها بر روی یک نشانگر نمایش داده میشود که اغلب یکی نشانگرهای اضافی در نشانگرهای وضعیت هواپیما است. خلبان سعی میکند هواپیما را طوری مانور دهد که این نشانگرها را در مرکز نگه دارد. آیالاس همچنین ممکن است شامل نورپردازی با شدت بالا در انتهای باند باشد.
تعدادی از سیستمهای فرود مبتنی بر رادیو بین دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۴۰ توسعه یافتند، بهویژه سیستم «پرتوی لورنز» که پیش از جنگ جهانی دوم در اروپا استفاده نسبتاً گستردهای داشت. سیستم SCS-51 توسعهیافته توسط ایالات متحده دقیقتر بود و در عین حال هدایت عمودی را نیز اضافه میکرد. مجموعههای زیادی در طول جنگ جهانی دوم در پایگاههای هوایی بریتانیا نصب شد که باعث شد این سیستم، پس از تشکیل سازمان بینالمللی هوانوردی غیرنظامی (ICAO) در سال ۱۹۴۷، به عنوان یک استاندارد بینالمللی انتخاب شود..
معرفی روشهای نوین و دقیق با استفاده از سیستمهای کمهزینه سامانه موقعیتیاب جهانی (جیپیاس) منجر به جایگزینی آیالاس میشود. روشهای مبتنی بر جیپیاس معمولاً فقط به یک سیگنال تقویتکننده چندجهته کممصرف نیاز دارد که از فرودگاه پخش شود، که بهطور چشمگیری ارزانتر از فرستندههای متعدد، بزرگ و قدرتمند مورد نیاز برای اجرای کامل آیالاس است. تا سال ۲۰۱۵، تعداد فرودگاههای ایالات متحده که از رویکردهای LPV مشابه آیالاس پشتیبانی میکردند، از تعداد سیستمهای آیالاس بیشتر شد،[1] و انتظار میرود که این امر منجر به حذف نهایی آیالاس در اکثر فرودگاهها شود.