سن ازدواج در ایالات متحده آمریکا
From Wikipedia, the free encyclopedia
سن ازدواج در ایالات متحده سنی است که در آن فرد میتواند به عنوان یک حق یا با رضایت والدین یا سایر مجوزها در ایالات متحده ازدواج کند. این سن توسط هر ایالت و قلمرو تعیین میشود، یا توسط قانون موضوعه یا کامن لا اعمال میشود. بهطور کلی، یک فرد میتواند پس از رسیدن به سن ۱۸ سال در تمام ایالات ازدواج کند به جز نبراسکا، که در آن سن ازدواج بهطور کلی ۱۹ است و میسیسیپی، که در آن سن ازدواج بهطور کلی ۲۱ است.[1] سن عمومی ازدواج معمولاً سن قانونی است، اگرچه در آلاباما سن ازدواج عمومی ۱۸ سال در حالی که سن قانونی ۱۹ سال است.
در سالهای اخیر، روند کلی کاهش سن عمومی ازدواج و افزایش سن زنان به نسبت مردان بودهاست. تا سال ۱۹۷۱، تقریباً ۸۰٪ ایالتها سن عمومی ازدواج ۱۸ سال را برای زنان داشتند، در حالی که برای مردان سن ازدواج عمومی در تقریباً ۸۵٪ ایالتها ۲۱ سال بود.[1]
زمانی که حداقل یکی از زوجین زیر سن ازدواج باشد، ازدواج زیر سن قانونی تلقی میشود. شش ایالت ازدواج زیر سن قانونی را بهطور کامل ممنوع کردهاند: دلاور، نیوجرسی، مینه سوتا، رود آیلند، پنسیلوانیا و نیویورک. سایر ایالتها ممکن است از شریک زیر سن قانونی بخواهند رضایت والدین، مجوز قضایی یا هر دو را دریافت کند یا به «شرایط استثنایی» تکیه کنند. حداقل سن ازدواج زیر سن قانونی، زمانی که همه شرایط کاهش دهنده در نظر گرفته میشود، معمولاً از ۱۵ تا ۱۷ سال متغیر است، اما بهطور بالقوه در کالیفرنیا و ماساچوست کمتر است. ۹ ایالت اجازه ازدواج افراد بالای ۲۱ سال با افراد زیر سن قانونی را نمیدهند. از ژانویه ۲۰۲۲، ۹ ایالت هیچ حداقل سنی را برای ازدواج تعیین نکردهاند.[2]
در بسیاری از ایالتها (اما نه در ماساچوست)،[3] ازدواج یک خردسال بهطور خودکار باعث رهایی خردسال میشود یا حقوق قانونی آنها را فراتر از اجازه دادن به خردسال برای موافقت با معالجات پزشکی خاص افزایش میدهد.[4]