From Wikipedia, the free encyclopedia
سنگ های تیز کننده یا تیزکننده برای تیز کردن لبه های ابزار فولادی مانند چاقو از طریق سایش و تراش استفاده می شود.
چنین سنگ هایی در طیف گسترده ای از اشکال، اندازه ها و ترکیبات مواد وجود دارند. آنها ممکن است مسطح باشند، برای کار با لبه های مسطح، یا برای لبه های پیچیده تر، مانند لبه های مرتبط با برخی از ابزارهای کنده کاری روی چوب یا خراطی ، شکل گرفته باشند. آنها ممکن است از مواد استخراج شده طبیعی یا از مواد ساخته شده توسط انسان تشکیل شده باشند. آنها در درجات گوناگون کیفی وجود دارند که به اندازه خرده ذرات ساینده در سنگ اشاره دارد. (اندازه ذرات ساینده به عنوان یک عدد داده می شود که نشان دهنده چگالی فضایی ذرات است؛ عدد بالاتر نشان دهنده چگالی بالاتر و در نتیجه ذرات کوچکتر است که سطحی با جزییات بیشتری به جسم تیز شده می دهد.) سنگ هایی که برای استفاده به عنوان معیار استفاده میشوند را سنگ های مرجع می گویند، در حالی که به سنگهای کوچک و قابل حمل که کشیدن تیغه های بزرگ به طور یکنواخت روی آن ها، به خصوص "در عمل" به خاطر اندازه شان سخت می شود، سنگ های دم دستی نامیده می شوند.
اغلب این سنگها به همراه سیال برش دهنده برای افزایش تیزکنندگی و از بین بردن براده‌ها استفاده میشوند. آنهایی که از آب برای این منظور استفاده می کنند اغلب سنگ های آبی نامیده می شوند، آنهایی که با روغن استفاده می شوند معمولا سنگ های روغنی هستند .
سنگها معمولاً در میانه کار با استفاده دچار فرسودگی و از هم پاشیدگی میشوند. ابزارهایی که در این شیار تیز می شوند، منحنی های نامطلوبی روی تیغه ایجاد می کنند. به منظور جلوگیری از این امر، سنگ تیزکننده ممکن است با کاغذ سنباده یا سنگ تسطیح یا مسطح تراز شود. [1]
این اصطلاح بر اساس کلمه "whet" به معنای تیز کردن تیغ است[2][3]، نه بر کلمه "تر" است. این فعل امروزه برای توصیف فرآیند مورد استفاده برای تیز کردن برای چاقواستفاده میشود و صرفاً به معنای تیز کردن است، اما اصطلاح قدیمی "Whet" برای تیز کردن هنوز هم گاهی اوقات استفاده می شود، اگرچه از این نظر آنقدر نادر است که دیگر به عنوان مثال در لغت نامه های موجود آکسفورد ذکر نشده است. [4][5]
سنگهای تیزکننده طبیعی معمولا از کوارتز تشکیل می شود، مانند نواکولیت . کوه های اواچیتا در آرکانزاس به عنوان منبعی برای این موارد ذکر شده است. نواکولیت و دیگر تشکل‌های سنگی در سرتاسر جهان مانند کرت شرقی یافت میشوند که سنگی به نام سنگ ترکی تولید می‌کند که در کوه الوندا استخراج میشود اما از دوران باستان در سراسر شام فروخته میشود. [6]
سنگ های مشابه از دوران باستان مورد استفاده بوده اند. پلینی مورخ رومی در تاریخ طبیعی خود استفاده از چندین سنگ طبیعی را برای تیز کردن توضیح داد. او استفاده از سنگهای روغنی و آبی را توصیف می‌کند و محل چندین منبع باستانی را برای این سنگها بیان می‌کند. [7]
یکی از شناخته شده ترین سنگ های تیزکننده طبیعی، "لپه بلژیکی" خاکستری-زرد است که از زمان رومیان به خاطر لبه هایی که می تواند به تیغه ها بدهد، افسانه ای بوده و قرن ها از آردن استخراج شده است. سنگ تیزکننده "بلژیکی آبی" کمی درشت تر و فراوان تر به طور طبیعی با لپه زرد در لایه های مجاور یافت می شود. از این رو سنگ های تیزکننده دو طرفه با درز طبیعی بین لایه های زرد و آبی در دسترس هستند. اینها به دلیل ظرافت و زیبایی طبیعی، و برای ایجاد یک سطح سریع برش برای ایجاد یک اریب و یک سطح ظریف تر برای پالایش آن بسیار ارزشمند هستند. رگه های مختلف این سنگ به ترتیب برای چاقو، ابزار و تیغ مناسب است. نسخه های خاصی (مانند La Veinette) برای تیغ های برش بسیار مورد توجه هستند. [8]
سنگ سخت جنگل چارنوود در شمال غربی لسترشایر، انگلستان ، قرن‌ها استخراج شده است[9]، و منبعی از سنگها و سنگهای کورن بوده است.
سنگ های طبیعی اغلب به دلیل زیبایی طبیعی خود به عنوان سنگ و کمیاب بودن، ارزش افزوده به عنوان اقلام کلکسیونی مورد توجه قرار می گیرند. علاوه بر این، هر سنگ طبیعی متفاوت است و سنگهای طبیعی کمیاب هستند که حاوی ذرات ساینده با خواص متفاوتی نسبت به سنگهای مصنوعی موجود هستند[10]. دو سنگ رایج در بریتانیا، سنگ Water of Ayr و سنگ Tam'o Shanter خالدار هستند که هر دو شکل این سنگها به عنوان سنگ روغنی تیغهای برش استفاده می شوند. [6]
سنگ های مصنوعی معمولاً به شکل یک ساینده پیوندی متشکل از یک سرامیک مانند کاربید سیلیکون (کاربوراندوم) یا اکسید آلومینیوم (کوروندم) در دسترس هستند. ساینده های همراه با چسب عمل برش سریع تری نسبت به سنگ های طبیعی دارند. آنها معمولاً به عنوان یک بلوک دو طرفه با یک اندازه ذرات درشت در یک طرف و اندازه ذرات ریز در طرف دیگر موجود هستند که یک سنگ را قادر می سازد تا نیازهای اولیه تیز کردن را برآورده کند. برخی از اشکال برای اهداف خاصی مانند تیز کردن داس ها، مته ها یا دندانه ها طراحی می شوند. [11]
سنگهای مصنوعی مدرن عموماً از کیفیتی برابر با سنگهای طبیعی برخوردارند و به دلیل ثبات اندازه ذرات و کنترل بر خواص سنگها، اغلب در عملکرد تیز کردن دست برتری را دارند. به عنوان مثال، محتوای متناسب ذرات ساینده بر خلاف مواد پایه یا "بایندر" را می توان کنترل کرد تا برش سنگ را سریعتر یا آهسته تر، به دلخواه، کنترل کرد.[12]
استفاده از سنگ طبیعی برای تیز کردن به دلیل در دسترس بودن گسترده سنگ های مصنوعی با کیفیت بالا با اندازه ذرات ثابت کاهش یافته است. در نتیجه، معادن افسانه ای هونیاما در کیوتو ، ژاپن، از سال 1967 بسته شده اند. بلژیک در حال حاضر تنها یک معدن دارد که هنوز در حال استخراج Coticules و همتایان بلژیکی Blue Whetstone است.[13]
ژاپنی ها به طور سنتی از سنگ های تیزکننده طبیعی (که به آن تنن توشی گفته می شود[14]) و با آب خیس می شود استفاده می کنند، زیرا استفاده از روغن روی چنین سنگی کارایی آن را کاهش می دهد. زمین شناسی ژاپن نوعی سنگ را ارائه کرد که از ذرات سیلیکات ریز در یک زمینه خاک رس تشکیل شده است که تا حدودی نرم تر از نواکولیت است[15]. علاوه بر این کانی رسی ، برخی از سنگهای رسوبی توسط ژاپنی‌ها برای سنگهای تیزکننده استفاده می‌شدند که معروف‌ترین آنها معمولاً در ناحیه ناروتاکی در شمال کیوتو در امتداد لایه نائوری Hon-kuchi استخراج می‌شد[16]. واحدهای معدنی زیادی وجود داشتند که از یکی از سه لایه در منطقه سنگ تولید می کردند، بسیاری از آنها برای شهرت خاصی مانند سنگ های اوهیرا اوچیگوموری، هاکا توما و ناکایاما به دنبال آن بودند.[17]
از نظر تاریخی، سه درجه گسترده از توشی ژاپنی (سنگ های تیزکننده) وجود دارد: آرا-تو یا "سنگ خشن"، ناکا-تو یا "سنگ میانی/متوسط" و شیاژ-تو یا "سنگ پرداخت نهایی". نوع چهارمی از سنگ ها به نام ناگورا وجود دارد که مستقیماً از آن استفاده نمی شود. بلکه برای تشکیل دوغاب برش بر روی شیاژ-تو (سنگ تکمیل اولیه) یا awasedo (سنگ تکمیل کننده دیرهنگام) استفاده می شود که اغلب برای ایجاد دوغاب لازم بسیار سخت هستند. تبدیل این نام ها به اندازه ذرات مطلق دشوار است زیرا طبقات گسترده هستند و سنگ های طبیعی هیچ "عدد اندازه ذرات" ذاتی ندارند. به عنوان نشانه، ara-to احتمالاً (با استفاده از یک سیستم غیر ژاپنی درجه بندی اندازه شن) 500-1000 گریت است. ناکا-تو احتمالاً 3000-5000 گریت و شیاژ-تو احتمالاً 7000-10000 گریت است. مقادیر فعلی اندازه ذرات مصنوعی از بسیار درشت، مانند 120 گریت، تا بسیار ریز، مانند 30000 گریت (اندازه ذرات ساینده کمتر از نیم میکرومتر ) متغیر است.
صفحه الماس یک صفحه فولادی است که گاهی بر روی پایه پلاستیکی یا رزینی نصب می شود و با سنگ الماس پوشانده می شود، در این ابزار سنگ الماس ماده ساینده ای که فلز را آسیاب می کند.[18] هنگامی که آنها نصب می شوند، گاهی اوقات به عنوان سنگ های الماس نیز شناخته می شوند. صفحه ممکن است دارای یک سری سوراخ بریده شده در آن باشد که در هنگام سنگ زنی، انبوهی را که از بین می‌روند، را از خود عبور میدهد و با کاهش سطح ساینده روی هر صفحه، هزینه‌های عملیات را کاهش میدهد. صفحات الماسی می توانند اهداف بسیاری از جمله تیز کردن ابزارهای فولادی و حفظ صافی سنگ های تیزکننده ساخته دست بشر را داشته باشند که ممکن است در هنگام استفاده شیاردار یا توخالی شوند. Truing (مسطح کردن سنگی که شکل آن با فرسودگی تغییر کرده است) به طور گسترده ای برای فرآیند تیز کردن ضروری در نظر گرفته می شود، اما برخی از تکنیک های تراش دستی از نقاط بالای یک سنگ غیر واقعی استفاده می کنند. از آنجایی که تنها بخشی از یک صفحه الماس که از بین می رود، یک پوشش بسیار نازک از ذرات و چسب است، و در یک صفحه الماس خوب این سایش به دلیل سختی الماس حداقل است، یک صفحه الماس صافی خود را حفظ می کند. مالیدن صفحه الماس بر روی یک سنگ تیزکننده برای درست کردن (صاف کردن) سنگ تیزکننده، جایگزینی مدرن برای روش‌های سنتی truing سنگ است.[19]
بشقاب های الماس در اندازه های مختلف (از اندازه کارت اعتباری گرفته تا اندازه صفحات معیار) و اندازه ذرات مختلف موجود هستند. از ذرات درشت‌تر برای حذف سریعتر مقادیر بیشتر فلز استفاده میشود، مانند هنگام تشکیل لبه یا بازیابی لبه آسیب‌دیده. برای از بین بردن خراش های اندازه ذرات بزرگتر و برای اصلاح لبه از اندازه ذرات ریزتر استفاده می شود. صفحات دو طرفه ای وجود دارد که هر طرف با اندازه ذارت متفاوت پوشیده شده اند.[20]
باکیفیت ترین دستگاه های الماس تراش از الماس های تک کریستالی استفاده می کنند، ساختارهای تکی که شکسته نمی شوند و طول عمر بسیار خوبی به آنها می دهد. این الماس ها بر روی یک سطح نکه دارنده دقیق چسبانده می شوند، در نیکل قرار می گیرند و آبکاری می شوند. این فرآیند الماس ها را در جای خود قفل می کند.[20]
هیچ استاندارد غالبی برای رابطه بین "اندازه ذرات" و قطر ذرات وجود ندارد. بخشی از دشواری این است که "اندازه ذرات" برای اشاره به صافی روکش تولید شده توسط یک سنگ تیزکننده به کار برده می شود، و نه فقط اندازه واقعی ذرات. عوامل دیگری به غیر از قطر ذرات که بر روی پرداخت (و در نتیجه رتبه بندی "اندازه ذره") تاثیر می گذارند عبارتند از:
در سنگ های مصنوعی، اندازه شن و ماسه مربوط به اندازه مش است که برای انتخاب ذرات مورد استفاده در ساینده استفاده می شود. کاغذ سنباده نیز از سیستم مشابهی استفاده می کند. [[پرونده:Comparison_of_grit_size_standards.svg|بندانگشتی| مقایسه استانداردهای اندازه ذرات در اینجا برخی از اندازه های معمولی سنگ تیزکن و کاربرد آنها در هنگام تیز کردن چاقوهای فولادی آورده شده است:
| اندازه ذره | قطر تقریبی ذرات | استفاده معمولی[21][22] |
|---|---|---|
| 200 | 80 میکرومتر | برداشتن تراشه ها از تیغه آسیب دیده |
| 500 | 30 میکرومتر | تیز کردن یک لبه صاف |
| 1000 | 8 میکرومتر | صاف کردن یک لبه زبر به یک لبه متوسط |
| 4000 | 4 میکرومتر | یک لبه متوسط را به یک لبه تیز برای برش گوشت صاف کنید |
| 8000 | 2 میکرومتر | هموار کردن بیشتر لبه تیز برای برش ماهی یا سبزیجات (نخک های موجود در گوشت باعث خم شدن لبه به این تیز می شود) |
| 30000 | 0.5 میکرومتر | جلا دادن لبه به سطح آینه ای صاف (اما احتمالاً شکننده). |
استانداردهای اندازه‌گیری اندازه ذرات شامل JIS، CAMI، ANSI، FEPA-P (برای کاغذ سنباده)، FEPA-F (برای ساینده‌های فلزی)، و استانداردهای مختلف با علامت تجاری برای طیف‌های محصول شرکت‌ها می‌باشد.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
