مقیاس ریشتر
مقیاسی برای اندازهگیری بزرگی (قدرت/اندازه) زمینلرزه / From Wikipedia, the free encyclopedia
مقیاس ریشتر[1] (Richter scale) که مقیاس بزرگی ریشتر و مقیاس گوتنبرگ–ریشتر[2] نیز نامیده میشود، مقیاسی برای اندازهگیری بزرگی زمینلرزه است که میزان انرژی آزاد شده در کانون زمینلرزه را نشان میدهد. این مقیاس توسط چارلز فرانسیس ریشتر با همکاری بنو گوتنبرگ توسعه یافت و در مقاله تاریخی ریشتر در سال ۱۹۳۵ ارائه شد، جایی که او آن را «مقیاس بزرگی» نامید. این مقیاس بعداً با تجدیدنظر به مقیاس بزرگی محلی تغییر نام داد و با ML یا ML نشان داده میشود.[3]
به دلیل اشکالها و کاستیهای مختلف مقیاس بزرگی محلی ریشتر، از این مقیاس دیگر برای بیان بزرگی زمینلرزه استفاده نمیشود[4] و اکثر سازمانهای لرزهنگاری اکنون از مقیاسهای مشابه دیگری مانند مقیاس بزرگی گشتاوری (Mw ) برای گزارش بزرگی زمین لرزه استفاده میکنند، اما بسیاری از رسانههای خبری هنوز هم به اشتباه از آن به عنوان بزرگی «ریشتر» یاد میکنند. همه مقیاسهای بزرگی ویژگی لگاریتمی نسخه اصلی مقیاس را حفظ کرده و برای داشتن مقادیر عددی تقریباً قابل مقایسه (بهطور معمول در مقادیر میانی) مقیاسبندی شدهاند. با توجه به تفاوت در زمینلرزه، درک این نکته ضروری است که مقیاس ریشتر از لگاریتم رایج صرفاً برای اینکه اندازهگیریها قابل کنترل باشد، استفاده میکند؛ یعنی زمینلرزهای با بزرگی ۳ بهصورت ۱۰³ عمل میکند، در حالی که زمینلرزهای با بزرگی ۵، معادل ۱۰۵ است و خوانش لرزهنگاری آن، ۱۰۰ برابر بزرگتر است.[5]