روابط صفویه و عثمانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
روابط امپراتوریهای صفویه و عثمانی با برپایی دودمان صفویه در ایران، در آغاز سده ۱۶، آغاز شدهاست. نخستین درگیری عثمانی صفوی در جنگ چالدران در سال ۱۵۱۴ رخ داد و با یک سده رویارویی در مرزها ادامه داشت. در سال ۱۶۳۹، صفویان و عثمانیها، عهدنامه زهاب را امضا کردند که عراق را در سلطه عثمانیان به رسمیت میشناخت و قفقاز را در میان دو امپراتوری تقسیم میکرد. در بیشتر موارد همان صلح آماسیا در حدود یک قرن قبل بود.[1]
تا سده ۱۸، پیکار میان نسخه اسلامِ شیعهٔ ایرانیان صفوی و نسخه اسلام سنی ترکهای عثمانی یکی از ابعاد مهم پیوند میان دو امپراتوری بزرگ باقی ماند. [2]در آغاز سده ۱۸، گفتگوهای صلح ایرانیان و عثمانیها مفهوم تازه ای از پیوند میان مسلمانها را معرفی کرد که در آن، کشورهای مستقل میتوانند به عنوان حکومتهای مستقل از جامعه مسلمانان در کنار هم وجود داشته باشند و با هم همکاری نمایند.[3] گر چه روابط بیشتر با ترس متقابل از سستی و بیاعتمادی هدایت میشدند، این حالت تا سال ۱۸۴۷ زمانی که قاجاریان و عثمانیها پس از سدهها درگیری، پیمان صلح مهمی به نام عهدنامه ارزروم امضا کردند، ادامه داشت.
ظهور یک رقابت: قرن شانزدهم