رنگآمیزی جانور
From Wikipedia, the free encyclopedia
رنگآمیزی جانوری ظاهر کلی یک حیوان است که از انعکاس یا انتشار نور از سطوح آن حاصل میشود. برخی از جانوران دارای رنگهای روشن هستند، در حالی که برخی دیگر به سختی دیده میشوند. در برخی گونهها مانند طاووس، نر دارای نقشهای قوی، رنگهای برجسته و رنگینکمانی است، در حالی که ماده به مراتب کمتر دیده میشود.
رنگآمیزی جانوران برای سدهها موضوع مورد علاقه و تحقیق در زیستشناسی بودهاست. در دوران کلاسیک، ارسطو ثبت کرد که هشتپا زمانی که نگران میشد، میتوانست رنگ خود را تغییر دهد تا با پسزمینهاش هماهنگی داشته باشد.[1]
رابرت هوک در کتاب Micrographia خود در سال ۱۶۶۵، رنگهای «فوقالعاده» (ساختاری، نه رنگدانهای) پرهای طاووس را شرح میدهد.[2]
بر اساس تئوری انتخاب طبیعی چارلز داروین در سال ۱۸۵۹، ویژگیهایی مانند رنگآمیزی فرگشت جانوران را با ایجاد مزیت تولیدمثلی به وجود آورد. به عنوان مثال، افراد با استتار کمی بهتر از سایر گونههای مشابه، بهطور متوسط فرزندان بیشتری از خود به جای میگذارند. داروین در کتاب خاستگاه گونهها دربارهٔ سیاهخروسها توضیح میدهد.[3]