رسانه در ایران
From Wikipedia, the free encyclopedia
رسانهها در ایران، چه در مالکیت خصوصی باشند و چه عمومی، زیر نظر دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت میکنند. مطبوعات ایران میتوانند خصوصی یا دولتی باشند اما در هر دو حالت باید مجوز انتشار را از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بگیرند.
نشریات و روزنامههای ایران بیشتر در پایتخت این کشور منتشر میشوند و بر اساس قانون مطبوعاتی انقلابی ایران، مجوز میگیرند. انتشار تمایلات و باورهای ضد اسلام، کاملاً ممنوع بودهاست. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، خبرگزاری جمهوری اسلامی را اداره میکند. خبرنگاران خارجی، تنها در موارد ویژهای مجازند به این کشور وارد شوند. با وجود تضمینهای قانونی آزادی رسانه، سانسور رسانههای همگانی و اینترنت، توسط عناصر محافظهکار دولت، گستردهاست. جدا از این موضوعات، رسانههای چاپی در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ میلادی، در رشد اصلاحات سیاسی در ایران نقش بسزایی داشتند. در دههٔ ۲۰۰۰ میلادی نیز گروههای اصلاحطلب و مخالف، بهطور فزایندهای پیامهای خود را در اینترنت پخش میکردند؛ در برابر آنان، مسئولان کشور، تلاشهای خود را برای خاموش کردن مخالفتهای آنلاین، تشدید کردند. روزنامههای این کشور، شامل روزنامههایی چون اطلاعات و کیهان میشود. ایستگاههای پخش رادیو و تلویزیون در ایران، توسط حکومت اداره شده و سراسر کشور را پوشش میدهند؛ برخی از پخشهای این بخش، دریافت بینالمللی نیز دارند. حکومت جمهوری اسلامی، تجهیزات دریافت ماهوارهای را در سال ۱۳۷۳ غیرقانونی کرد اما این ممنوعیت بهطور نامنظمی اجرا شد و بسیاری از ایرانیان، به دریافت برنامههای ماهوارهای، ادامه دادند. برنامههای ساخت ایران، به زبان فارسی، برخی از زبانهای خارجی و نهایتاً به زبانها و گویشهای محلی پخش میشوند. با وجود آنکه سواد اساسی در سالهای پس از انقلاب ۱۳۵۷ به میزان قابل توجهی افزایش یافتهاست، رسانههای دیداری و شنیداری، بسیار اثرگذارتر از رسانههای چاپی هستند؛ به ویژه در مناطق روستایی ایران.[1][2]