دریدنوت
From Wikipedia, the free encyclopedia
دریدنوت گونهٔ غالب نبردناو در اوایل سده بیستم بود. اچاماس دریدنوت، نخستین از این نوع که سال ۱۹۰۶ به آب انداخته شد، آنچنان تأثیری بر پیشرفت کشتیهای جنگی داشت که نبردناوهای مشابه پس از آن «دریدنوت» و نبردناوهای قبل از آن «پیشدریدنوت» نام گرفتند. طراحی دریدنوت از دو جهت انقلاب محسوب میشد: «تماماً بزرگتوپ» با تعداد بیسابقهای توپ با کالیبر بالا و استفاده از پیشران توربین بخار. با تبدیل شدن دریدنوتها به نمادی از قدرت ملی، پدیداری این نبردناوها به عاملی مسابقه تسلیحاتی بین بریتانیا و آلمان را تجدید کرد. با به آب انداخته شدن هر دریدنوت، توازن قوای دریایی، به صورت آنی تغییر میکرد. در نتیجه، در سراسر جهان، رقابت بر سر دریدنوتها تا اوایل جنگ جهانی اول ادامه یافت. طراحیهای متوالی به سرعت، دریدنوتها را از لحاظ اندازه، تجهیزات، تسلیحات و نیروی پیشران ارتقا میدادند. پس از پنج سال، نبردناوهای جدید خود دریدنوت را منسوخ نمودند. این ناوهای قدرتمندتر، «فرا دریدنوت» نامیده شدند. پس از جنگ جهانی اول، اغلب دریدنوتهای اولیه بر اساس مواد پیمان دریایی واشینگتن کنار گذاشته و اوراق شدند.
اوایل قرن بیستم، منابع بسیار زیادی صرف تولید دریدنوتها گردید، اما تنها یک نبرد بین ناوگانهای بزرگی از دریدنوت رخ دادهاست. در نبرد یوتلاند در ۱۹۱۶، نیروی دریایی بریتانیا و آلمان در جنگی بدون نتیجهای مشخص، با یکدیگر جنگیدند. به تدریج، پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که نبردناوهای دیگر، ویژگیهای دریدنوت را به ارث بردند و بهطور خاص پس از معاهدهٔ نیروی دریایی واشینگتن، اصطلاح دریدنوت به کنار گذاشته شد. این اصطلاح برای رزمناو حاصل از انقلاب دریدنوت نیز بکار گرفته میشود.[1]