دارونما در تاریخ
From Wikipedia, the free encyclopedia
واژهٔ دارونما در اواخر قرن ۱۸ در زمینههای دارویی و برای توصیف یک «دارو یا روش معمولی» مورد استفاده قرار میگرفت. در سال ۱۸۱۱ دارونما چنین تعریف شد: «هر دارویی که بیشتر برای خشنودی بیمار استفاده شود تا به نفع او». اگرچه این تعریف مفهومی تحقیرآمیز دارد،[1] اما لزوماً به معنای بیتأثیر بودن نبود.[2]
دارونما تا میانههای قرن بیستم در طبابت جایگاه مشخصی داشت.[3] در سال ۱۹۵۵ هنری. کی. بیچر مقالهای تأثیرگذار تحت عنوان دارونمای قدرتمند منتشر کرد و این نظریه را مطرح نمود که اثر دارونما از نظر بالینی حائز اهمیت است.[4] اما بررسیهای مجدد مواد مورد استفادهٔ او، هیچ نشانی از تأثیر دارونما نداشت.[5]