داخلتراشی
From Wikipedia, the free encyclopedia
در ماشینکاری، داخلتراشی[1]، سُفتهزنی یا بورینگ (به انگلیسی: Boring)، فرایند بزرگترکردن سوراخی است که پیشتر با استفاده از یک ابزار تراش تکنقطهای (یا یک سر سفتهزن که حاوی چندین ابزار از این قبیل) سوراخشده یا در هنگام ریختهگری سوراخی بر روی آن ایجاد شدهاست و از لوله تفنگ و سیلندر موتور به عنوان مثالی از کاربرد این روش نام برد.
از داخلتراشی برای رسیدن به دقت بیشتر قطر سوراخ استفاده میشود و میتوان از آن برای جدا کردن یک سوراخ کوچک استفاده کرد. داخلتراشی را میتوان به عنوان نقطه مقابل و به نوعی معادل تراشکاری، که فرآیندی است برای شکلدهی به قسمت بیرونی و قطر بیرونی قطعه، برای قطر درونی قطعه دانست.
به دلیل محدودیتهای موجود در طراحی که به این دلیل ایجاد شدهاست که در این فرایند قطعه کار ماشین و ابزار را احاطه کردهاست، فرایند داخلتراشی را از نظر کاهش عمر و استحکام نگهداری ابزارها، افزایش تمیزی و ظرافت زاویههای ایجاد شده (به دلیل محدود شدن تکیهگاههایی که میتواند به لبه تحت برش متصل و داده شود) و همچنین دشوار بودن بازرسی از سطح نهایی و ایجاد شده (از دید اندازه، شکل، زبری سطح)، نسبت به فرایند تراشکاری بهطور ذاتی چالشبرانگیزتر میکند. اینها دلایلی است که باعث میشود داخلتراشی موضوعی برای خود در ماشینکاری با نکات، ترفندها، چالشها و مجموعه تخصصهای مخصوص به خود شناخته شود و علیرغم شباهتهایی که با تراشکاری دارد اما موضوعی جدا از آن شود.
اولین ماشین ابزار داخلتراشی در سال ۱۷۷۵ توسط جان ویلکینسون ابداع شد.[2]
داخلتراشی و تراشکاری همتایان یک دیگر در فرایند ساییدن که یکی داخلی و دیگری خارجی میباشد، هستند. هر فرایند براساس الزامات و مقادیر پارامتر یک کاربرد خاص انتخاب میشود.[3]