خودسامانی نانوذرات
From Wikipedia, the free encyclopedia
نانوذرات، به گونهای از طبقهبندی میشوند که حداقل یکی از سه بعد آن در محدوده ۱–۱۰۰ نانومتر باشد.[3] اندازه کوچک نانوذرات به آنها امکان میدهد ویژگیهای منحصر به فردی داشته باشند که ممکن است در مقیاس بزرگ امکانپذیر نباشد. خودسامانی زیرواحدهای کوچکتر است تا الگوهای بزرگتر و منظمی را تشکیل دهد.[4] برای نانوذرات، این مجموعه خودآرایی نتیجه تعاملات بین ذرات با هدف دستیابی به تعادل ترمودینامیکی و کاهش انرژی آزاد سیستم است. تعریف ترمودینامیکی خودآرایی نخستین بار توسط نیکلاس ای. کوتو ارائه شد. وی خودآرایی را فرایندی توصیف میکند که در آن اجزای سیستم توزیع فضایی غیر تصادفی با توجه به یکدیگر و مرزهای سیستم را بدست میآورند.[5] این تعریف به شما اجازه میدهد تا شارهای جرم و انرژی در فرایندهای خودآرایی را در نظر بگیرد.
خودسامانی را میتوان به دو روش هدایت کرد. اولین مورد با دستکاری خواص ذاتی است که شامل تغییر جهت فعل و انفعالات یا تغییر شکل ذرات است. مورد دوم از طریق دستکاری خارجی با استفاده و ترکیب اثرات چندین نوع زمینه برای دستکاری عناصر سازنده در انجام آنچه که در نظر گرفته شدهاست.[6] برای انجام صحیح این امر، سطح بسیار بالایی از جهت و کنترل مورد نیاز است و توسعه یک روش ساده و کارآمد برای سازماندهی مولکولها و خوشههای مولکولی به ساختارهای دقیق و از پیش تعیین شده بسیار مهم است.[7]