![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d4/No_Right_of_Way_-_geograph.org.uk_-_798043.jpg/640px-No_Right_of_Way_-_geograph.org.uk_-_798043.jpg&w=640&q=50)
حق عبور
From Wikipedia, the free encyclopedia
حق عبور[1][2][3][4][5] (به انگلیسی: right of way)، «یک حق قانونی است برای عبور از مسیر مشخص که مربوط به زمین یا ملکیت شخص دیگری باشد، این حق بر اساس استفاده یا واگذاری لازم میگردد» یعنی «یک مسیر یا گذرگاهی که چنین حقی برایش لازم شود».[6] حق مشابه دیگری نیز وجود دارد که از طرف دولت روی زمینهای عامه، دولتی یا زمینهای مربوط به دولتهای مشترک المنافع وضع شده و از آن بنام حق دسترسی[persian-alpha 1] یاد میشود. در صورتی که زمین یک شخص از چهارسو توسط زمینهای اشخاص دیگری احاطه شده باشد، به منظور ایجاد حق عبور از میان زمینهای اطراف، لازم میگردد تا حق ارتفاقی وجود داشته یا ایجاد گردد.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d4/No_Right_of_Way_-_geograph.org.uk_-_798043.jpg/320px-No_Right_of_Way_-_geograph.org.uk_-_798043.jpg)
این مقاله بر روی دسترسی پیاده، با دوچرخه، با اسب یا در امتداد مسیر آبی متمرکز است. از سوی دیگر، حق عبور (حمل و نقلی) روی حق استفاده از زمین برای شاهراهها، خط ریل و خطوط لولهکشی تمرکز دارد.
پاراه حق عبوری است که به صورت قانونی برای استفاده در پیادهروها درنظر گرفته میشود. اسبراه،[persian-alpha 2] حق عبوری است که به صورت قانونی برای استفاده پیادهها، دوچرخه سوارها و سوارکاران درنظر گرفته شدهاست اما برای استفاده وسایط موتوری نمیباشد. در بعضی از کشورها، خصوصاً در اروپای شمالی که آزادی گردشگری به صورت تاریخی شکل حقوق کلی عمومی را بخود گرفتهاست، حق عبور نمیتواند به مسیرها یا راههای مشخص محدود گردد.