حق رأی زنان در بریتانیا
From Wikipedia, the free encyclopedia
حق رأی زنان در بریتانیا (انگلیسی: Women's suffrage in the United Kingdom) در سالهای ۱۹۱۸ و ۱۹۲۸ به زنان در بریتانیا داده شد. این حق توسط جنبش مبارزه برای حق رأی زنان در بریتانیا از طریق مصوبات پارلمان در سالهای ۱۹۱۸ و ۱۹۲۸ به موفقیت رسید. این جنبش در دوران ویکتوریا تبدیل به یک جنبش ملی شد. زنان تا قبل از قانون اصلاحات ۱۸۳۲ و قانون شرکتهای شهرداری ۱۸۳۵ به صراحت از رأیدهی در بریتانیا منع نشده بودند. در سال ۱۸۷۲ مبارزه برای حق رأی زنان با تشکیل انجمن ملی حق رأی زنان و بعداً اتحادیه ملی جوامع حق رأی زنان (NUWSS) با نفوذتر تبدیل به یک جنبش ملی شد. و همچنین در انگلستان، جنبشهای حق رأی زنان در ولز، اسکاتلند و سایر بخشهای بریتانیا شتاب بیشتری گرفت. این جنبشها تا سال ۱۹۰۶ افکار جامعه را به نفع حق رأی زنان تغییر داد. در این مرحله بود که کارزار مبارزاتی با تشکیل اتحادیه اجتماعی و سیاسی زنان (WSPU) آغاز شد.[1]
وقوع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ منجر به تعلیق سیاستهای حزبی، از جمله مبارزات انتخاباتی مبارزاتی شد. لابی گری بی سر و صدا انجام شد. در سال ۱۹۱۸، یک دولت ائتلافی قانون نمایندگی مردم در سال ۱۹۱۸ را تصویب کرد که به همه مردان بالای ۲۱ سال و همچنین زنان بالای ۳۰ سال که حداقل شرایط مالکیت را داشتند، از حق رأی برخوردار شدند. این اقدام اولین قدمی بود که تقریباً همه مردان بالغ را در سیستم سیاسی شامل میشد و شروعی برای حضور زنان کرد.[2][3] در سال ۱۹۲۸ دولت محافظه کار قانون ۱۹۲۸ نماینده مردم (Equal Franchise) را تصویب کرد که حق امتیاز را برای همه افراد اعم از زن و مرد بالای ۲۱ سال یکسان میدانست.