جوهر زیستی
From Wikipedia, the free encyclopedia
جوهرهای زیستی موادی هستند که محیط ماتریکس خارج سلولی را شبیهسازی میکنند و به چسبیدن، تکثیر و تمایز سلولهای زنده کمک میکنند. جوهرهای زیستی میتوانند در حین پروسهٔ تولید افزایشی(additive manufacturing) به شکل رشته تهنشین شوند و بنا به این قابلیت از بیومتریالهای سنتی ای مانند :hydrogel، شبکهٔ پلیمری و داربست فومی متمایز میشوند.[1]به علاوه، برخلاف موادی که در تولید افزایشی سنتی به کار برده میشوند از جمله پلیمرهای ترموپلاستیک، سرامیکها و فلزات که به حلالهای تند، روشهای اتصال عرضی (cross-linking) و دمای بالا نیاز دارند تا پرینت شوند، جوهرهای زیستی را میتوان در شرایط ملایم تری پردازش کرد. این شرایط ملایم برای حفظ سازگاری با سلولهای زنده و جلوگیری از تخریب مولکولهای زیست فعال و پروتئینها، ضروری است. جوهرهای زیستی از مواد زیستی هیدروژلی موجود اقتباس میشوند و از پلیمرهای طبیعی مشتق میشوند ازجمله ژلاتین، آلژینات، فیبرین، کیتوسان و هیالورونیک اسید که به شرایط پردازش آنها حساس هستند.[2] برخلاف مواد زیستی که در چاپ سه بعدی سنتی استفاده میشود، اتصالات زنجیرهای و تعاملات یونی که در جوهرهای زیستی شبیه هیدروژل وجود دارد[3] بیشتر از دما بر حفظ شکل غلبه دارد (در مقابل دما شکل خود را حفظ میکنند). منشأ طبیعی جوهرای زیستی موجب میشود که این مواد حاوی مقدار زیادی آب باشند و به شرایط سخت پردازش حساس باشند.[4]بنابراین رشتههای جوهرهای زیستی در دمای بدن انسان یا پایینتر و در شرایط ملایمتری تهنشین میشوند تا قابلیت چاپ شدن printability این مواد حفظ شود. تفاوت با مواد چاپ سه بعدی سنتی:
- در دمای بسیار پایینتری چاپ میشوند (۳۷ درجه سانتی گراد یا پایینتر)
- در شرایط ملایمتری اتصال عرضی پیدا میکنند
- منشأ طبیعی دارند
- زیست فعال
- قابلیت دستکاری سلولی
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. (فوریه ۲۰۱۸) |