تکرأی انتقالناپذیر
From Wikipedia, the free encyclopedia
تکرأی انتقالناپذیر یا رأی واحد غیر قابل انتقال[1] (به انگلیسی: Single non-transferable vote یا SNTV) نوعی نظام انتخاباتی است که هر رأیدهنده فقط یک رأی به یکی از نامزدان میدهد و نامزدانی که بیشترین آرا را به دست آوردهاند پیروز انتخابات خواهند شد. فرق تکرأی انتقالپذیر با نظام نخستنفری آن است که در اولی حوزههای انتخابیه چندنفره است ولی در دومی منحصراً تکنفره.
نظام تکرأی انتقالناپذیر میتواند برای احزاب چالشبرانگیز باشد. در یک حوزهٔ انتخابیه با چهار نماینده، نامزدی که حداقل ۲۰ درصد آرا را به دست آورد، قطعاً انتخاب خواهد شد. حزبی که ۵۰ درصد رأی دارد، انتظار میرود دو کرسی از چهار کرسی را تصاحب کند. اگر هر یک از دو نامزد حزب، حول و حوش ۲۵ درصد آرا را به دست آوردند، هر دو انتخاب خواهند شد. ولی اگر یکی ۴۰ درصد رأی بیاورد و دیگری فقط ۱۰ درصد، نامزد دوم آن حزب ممکن است انتخاب نشود. قضیه وقتی حادتر میشود که حزب ۳ نامزد را برای آن حوزه معرفی کرده باشد. شکستن آرا بین نامزدهای همحزب باعث کاهش احتمال انتخاب نامزد دوم خواهد شد.
امروزه این نظام انتخاباتی در مجالس کشورهای افغانستان، وانواتو، و جزایر پیتکرن و نیز مجالس علیای اندونزی و تایلند استفاده میشود. برخی دیگر از کشورها نظیر ژاپن از این روش به عنوان بخشی از نظام انتخاباتی موازی استفاده میکنند. کشور ژاپن از ۱۹۴۸ تا ۱۹۹۳ منحصراً از این روش برای انتخابات مجلس نمایندگان خود استفاده میکرد که به این روش شهرت و رواج بخشید. این نظام سابقاً در انتخابات مجلس نواب اردن نیز استفاده میشد.
کشورهای کره جنوبی و تایوان نیز سابقهٔ استفاده از این روش را دارند.[2]