توجه اشتراکی
From Wikipedia, the free encyclopedia
توجه اشتراکی (به انگلیسی: Joint attention) یا (Shared attention) به توانایی توجه مشترک بر روی یکسری موارد یا موضوعات به صورت مشترک و همزمان میباشد. بیشتر کودکان ۸ تا ۱۰ ماهه بواسطه توجه اشتراکی میتوانند یک خط را دنبال کنند در سن ۱۱ الی ۱۴ ماهگی همه کودکان قادر به انجام این کار هستند. توجه اشتراکی برای رشد جنبههای مهم رشد زبان در کودکان بسیار مهم است. در مواردی که کودک درگیر با یکی از موارد زیر باشد احتمالا توجه اشتراکی آسیب دیدهاست: ناشنوایی، نابینایی و اوتیسم.
این مقاله یا بخش ممکن است رونوشت از https://www.noskhe.com/24716/ (گزارش آشکارساز کپیکاری · CopyVios) باشد و احتمالاً در تناقض با سیاست حق تکثیر ویکیپدیا است. لطفاً با ویرایش مقاله این مشکل را با حذف هرگونه محتوای دارای حق تکثیر غیر آزاد برطرف کنید و محتوای آزاد را به درستی ارجاع دهید، یا محتوا را برای حذف برچسب بزنید. لطفاً مطمئن شوید که منبع نقض حق تکثیر خودش آینه ویکیپدیا نباشد. (اوت ۲۰۲۰) |
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (اکتبر ۲۰۱۷) |
توانایی و انگیزه توجه اشتراکی، پیش نیاز تحول زبان و تعاملات اجتماعی پایه، نظیر درک هیجانات، مقاصد، باورها و دیدگاههای دیگران بهشمار میرود. نارسایی توجه اشتراکی، یکی از زودرسترین شاخصهای طیف اختلالات اوتیستیک است. از این رو، شناسایی ماهیت و معرفی شیوههای ارزیابی و نوپروری این نارسایی، اهمیت بسزایی در فعالیتهای بالینی و پژوهشی اختلالات اوتیستیک دارد.[1]
منظور از توجه اشتراکی، توانایی فرد در تمرکز بر اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری خویش، به موازات اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری فرد دیگر است.[2] در جریان توجه اشتراکی، دو فرد فعالانه توجه شان را معطوف یک شیی، موقعیت یا رویداد میکنند. این توانایی مستلزم شناسایی کانون توجه فرد مقابل است.[3] نقص در توجه اشتراکی یکی از اولین نشانههای قابلتشخیص در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم بهشمار میرود. توجه اشتراکی به توجه مشترک دو فرد بر روی یک شی گفته میشود. این امر زمانی حاصل میشود که یک فرد به وسیله خیره شدن، اشاره یا سایر نشانههای کلامی و غیر کلامی به یک شیی اشاره کند. یک فرد به یک فرد دیگر خیره میشود سپس به یک شیی با نگاه اشاره میکند و دوباره نگاه خود را به فرد بازمیگرداند. اسکائیف و برونر اولین محققینی بودند که یک بررسی مقطعی بر روی توانایی کودکان در دنبال کردن نگاه را، در سال ۱۹۷۵ انجام دادند. آنها دریافتند که بیشتر کودکان ۸ تا ۱۰ ماهه توانستند یک خط را دنبال کنند و همه کودکان ۱۱ تا ۱۴ ماهه هم این توانایی را داشتند. این بررسی نشان داد که بالغین میتوانند اشیای خاصی در محیط را با استفاده از خیره شدن به محدودهٔ توجه کودک بیاورند.[4] تحقیقات بعدی نشان داد که دو مهارت مهم در توجه اشتراکی، دنبال کردن خیرگی فرد و شناخت منظور است. توانایی به اشتراک گذاشتن خیرگی با یک فرد دیگر، مهارت مهمی در ایجاد موضوع است. قابلیت تشخیص منظور در توانایی کودک برای یادگیری زبان و توجه مستقیم به دیگران مهم است. توجه اشتراکی در بسیاری از جنبههای توسعه زبان که شامل درک، تولید و یادگیری کلمات میباشد مهم است. دورههای توجه اشتراکی برای کودکان در مورد محیط اطراف خود اطلاعات فراهم میکند، به افراد امکان میدهد که مرجع زبان گفتاری را تعریف کنند و کلمات را یاد بگیرند. توسعه احساسی- اجتماعی و توانایی شرکت در روابط اجتماعی طبیعی نیز تحت تأثیر تواناییهای توجه اشتراکی قرار میگیرد. ناتوانایی ایجاد توجه اشتراکی ممکن است ناشی از ناشنوایی، نابینایی و اختلالات رشدی مانند اوتیسم باشد.